Een tweestrijd tussen problematiek en achteloosheid
Arie Hageman (19) uit Apeldoorn is uit huis gezet. Hij dronk teveel en dit leverde veel onrust op in zijn thuissituatie. Hierdoor hebben zijn ouders hem de deur gewezen. Nu heeft hij een tijdelijke kamer van het Leger des Heils, maar officieel gezien is hij dakloos.
“Ik ben wel blij dat ik de plek gekregen heb ja. Ik ben blij dat ik niet op straat hoef te zwerven”. Het feit dat Arie een dak boven zijn hoofd heeft en een bed om in te slapen neemt niet alle problemen weg. Arie moet zijn kamer binnen tien weken weer uit en hij staat nergens ingeschreven. Dat laatste kan nog voor problemen zorgen, Arie heeft hierdoor namelijk geen postadres. “
In Nederland is een postadres hebben heel belangrijk. Zonder dit sta je namelijk op de lijst van ‘land van onbekend’. De gemeente en de overheid denken namelijk dat je dan in het buitenland zit. Waardoor je dus bijvoorbeeld geen studiefinanciering of uitkering kan ontvangen, naar school kan en niet aan het werk kan”. Dit vertelt Stijn Nijhof, de begeleider van Arie en sociaal werker bij Stimenz.
Gelukkig is dit voor Arie niet het geval, hij wordt op dit moment geholpen door GG-Net, het Leger des Heils en Stimenz. Stimenz heeft in samenwerking met de gemeente geregeld dat de jongeren die zij helpen, wél een postadres kunnen krijgen. Arie heeft een adres bij het Leger des Heils en kan dus wel aan het werk. Op dit moment is hij werkloos, maar probeert wel weer aan het werk te komen.
“Ik had geen zin meer in het leven”
Werk
Hij vertelt dat hij wel een baantje heeft gehad als kok in een groot restaurant in Apeldoorn. Die is hij echter kwijt geraakt na een intense gebeurtenis.
“Ik heb een psychose meegemaakt. Dat was wel echt een hele heftige ervaring. Ik heb zes uur lang in de koud gestaan op de parkeerplaats bij mijn werk. Ik dacht dat ze een feestje voor me gingen organiseren omdat ik het zo moeilijk had gehad, maar dat was dus helemaal niet zo. Ik ben naar binnen gelopen en toen dacht ik dat ik God was.”
Het is waarschijnlijk een opeenhoping geweest van teveel stress van thuis, school, werk en alcohol. Na het incident mocht hij dus niet meer terugkomen. “ Twee weken ervoor voelde het alsof ik niks meer aan kon, ik had geen zin meer in het leven. Ik kon ook bijna niet meer werken, ik ben toen over een ‘pijngrens’ heen gegaan en zo in de psychose beland”.
Arie zijn psychose heeft 2 á 3 dagen geduurd. “Ik had echt 5 nachten niet geslapen, ik zag allerlei dingen die er niet waren op de muur. Dit was echt heftig”. Ergens voelt hij zich wel verantwoordelijk voor de gebeurtenis, alcohol kan namelijk versterkend werken.” Ik wist dat eerst niet, maar nu achteraf denk ik van, ja stom. Ik heb mijn werk altijd leuk gevonden en had daar graag willen blijven werken, maar ze zagen dat niet zitten.
Dat vind ik wel jammer, maar ik kan het ook wel begrijpen”.
Hij vertelt heel rustig en wil veel loslaten, maar het is aan Arie te zien dat hij zenuwachtig is. Hij beweegt veel met zijn armen en zijn vingers trillen.
“Ik kan mijn bierverslaving nog niet loslaten”
Ouders
“Af en toe kom ik nog wel op de koffie bij mijn moeder, met mijn vader heb ik geen contact meer”. Hij heeft geen klik met zijn vader. “Ik heb me altijd een beetje het zwarte schaap van de familie gevoeld. Alcohol is een verslaving van me, ik vind het gewoon lekker om te drinken. In het weekend ging het wel vaak fout, dan dronk ik 11 biertjes of zo, thuis waren ze daar echt niet blij mee. Een keer op koningsnacht heb ik zoveel gedronken dat ik out ging, toen heeft mijn vader me nog opgehaald met de auto. Die was daar natuurlijk echt niet blij mee”.
Stimenz
“Mijn ouders hebben de hulpverleners van GGNet gebeld, zij hebben me naar Stimenz gestuurd omdat zij onderdak voor me konden regelen. Ze helpen me met werk zoeken, gaan mee naar afspraken en ik heb een verpleegkundige die gaat kijken of ze begeleid wonen voor me kan regelen”. Hij vindt het fijn dat deze mensen hem helpen, want alleen kan hij dit niet verwezenlijken. “Als ik deze mensen niet had zat ik de hele dag alleen maar voor de tv met een biertje. Mijn bier verslaving kan ik nog niet loslaten, maar ik ben wel bang dat ik weer een psychose krijg”. Uiteindelijk wil hij van deze verslaving af zien te komen, maar hij is wel bang dat het moeilijk zal worden. “Ik kan hulp krijgen, maar die durf ik nog niet aan te nemen. Ik sta er nog niet honderd procent achter.”
Dagelijks leven
Op een normale dag staat Arie rond negen uur op. Hij moet voor zichzelf koken, dus hij heeft meestal voor een week al boodschappen liggen. Verder vult hij zijn dag met kleine afspraakjes. “Morgen haal ik mijn ID-kaart op van het gemeentehuis. Ik heb nog een gesprek met een begeleider van het Leger des Heils over wat mijn toekomstplannen zijn”.
Het liefste sluit hij de dag af met een Netflix en een biertje. Of samen met één van zijn huisgenoten gezellig tv kijken. Van het Leger des Heils mag Arie twee biertjes op een dag drinken. “Ik mag alleen geen bier drinken in mijn kamer, dat moet dan buiten op een bankje of in een park. Ik woon samen met ongeveer zes huisgenoten. Sommige daarvan zijn afgekickt en als ik bier ga drinken dan komen zij misschien in de verleiding. Ik vind het jammer omdat het nu best wel koud buiten is en dan zit je in een park. Volgens mij mag je ook niet in het openbaar drinken, kan je zelfs een boete voor krijgen”.
Arie ziet wel in dat dit hem kan helpen om binnen zijn woonomgeving minder of niet meer te drinken. “Ja het is wel een beetje een stok achter de deur. Aan de ene kant vind ik het wel jammer, aan de andere kant vind ik een biertje toch wel lekker. Het is een beetje een struggle.” Hoewel veel mensen niet graag alleen zijn, is Arie dat het liefste wel. Het liefste zit hij alleen op zijn kamer. Hij vindt dat niet erg. “Nee ik denk dat ik daarin geen vreemde eend in de bijt ben.”
Onwetend
Bijna niemand weet dat hij zwerfjongere is, dit vertelt hij alleen aan de mensen die hij goed kent. Hieronder vallen zijn vrienden, thuis en de stichting Stimenz die hemt helpt. Bij het Leger des Heils hebben ze medelijden met hem door alles wat hij heeft meegemaakt. “Het is best heftig wat ik heb meegemaakt, maar ik vind het wel apart als ze medelijden hebben. Een beetje medelijden is oké, teveel is ook niet goed”.
Toekomst
“Ik ben wel teleurgesteld, dat ik dit allemaal mee heb moeten maken”. Ondanks dit alles ziet Arie zijn toekomst nog rooskleurig in. “Ik denk dat ik hierna gewoon naar begeleid wonen ga en ik wil weer een horeca baantje hebben. Waar ik me gewoon weer lekker bij voel. Lekker werken, lekker aan de slag. Dat is wat ik het liefste wil”.
Auteur: Naomi Reesing en Romee Tap
Onderstaande tekst is een creatieve en fictieve invulling gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
