EVA

Eva is journalist in spé en studeert aan de CHE. De 19-jarige student woont met 5 andere meiden in een gezellig studentenhuis in Ede. De opdracht die vanuit haar studie is gegeven luidt: ‘laat je interviewen door een klasgenoot.’ Eva wordt er een beetje zenuwachtig van. ‘Het is toch anders als jijzelf opeens degene bent die geïnterviewd wordt.’

We praten over hoe haar kritische kijk naar de wereld nog weleens moeilijk was in haar zoektocht in het geloof, over dat een leefgemeenschap echt geen sekte is en over hoe ongezond vriendschappen kunnen zijn.

‘Als ik niet wilde dan wilde ik gewoon niet.’

“Ik zat heel erg in een bubbel in Elburg, het dorp waar ik ben opgegroeid. Het dorp is heel christelijk en iedereen kent elkaar. Mijn buren hebben bijvoorbeeld vroeger op mij gepast en voelen daarom een beetje als oma en opa voor mij. Dat is het fijne van in een klein dorp wonen, maar het is vaak ook níet leuk. Ik ben altijd heel kritisch geweest en had veel vragen over het geloof omdat ik in zo’n christelijke omgeving ben opgegroeid. In de puberteit heb ik me best wel afgezet tegen het geloof. Als ik op zondag niet naar de kerk wilde dan bleef ik gewoon in bed liggen’ zegt Eva lachend, ‘ja, als ik niet wilde dan wilde ik gewoon niet.”

‘Waar is nu nog je naastenliefde?’

“Ik begon in deze periode veel vragen te stellen. Ik vroeg me bijvoorbeeld af hoe het met het homohuwelijk zat bij ons in de kerk. Er waren toentertijd geen mensen die openlijk homoseksueel waren, maar die waren er natuurlijk wel. Onlangs is er wel iemand uit de kast gekomen die heel veel doet voor de kerk, die is nu heel liefdevol ontvangen. Dat vind ik dan heel cool om te zien. Maar tijdens mijn puberteit had ik echt vragen in mijn hoofd als: ‘Mogen zij ook trouwen hier in de kerk?”

“Ook vroeg ik me af hoe het zat met naastenliefde. Tijdens de kerkdienst in Elburg luisterde ik vaak naar een preken over liefde van god en naastenliefde. Maar op het moment dat de kerkdienst klaar was, dacht is soms: ‘Waar is nu nog je naastenliefde?’ Iedereen ging altijd met dezelfde mensen om in de kerk en je had allemaal je eigen vrienden. Ik had het idee dat de mensen die gewoon een keer langs kamen bij de kerk, nooit zo liefdevol werden opgevangen. Ik denk dat je als christen, door jouw doen en laten, heel erg de liefde van god mag verspreiden. Er werd daar gewoon veel met dezelfde mensen omgegaan en geroddeld. Dan denk ik: ‘Hoe is dat de praktijk als jij een preek hoort over liefde van god? Breng het dan ook écht in praktijk.”

‘Liever helemaal geen vriendinnen dan slechte vriendinnen.’

“De kerk was niet de enige plek waar ik het gevoel had dat ik naastenliefde miste. Ik had een vriendinnengroepje op de middelbare school en zij gingen echt op de verkeerde manier met mij om. Zij sloten mij zichtbaar buiten. Ze stuurden bijvoorbeeld foto’s terwijl zij samen waren zonder mij in de WhatsApp groep. Ook deden ze de ene dag op school normaal tegen me en dan later op korfbal zeiden ze geen woord tegen me. Dat maakte me zó onzeker en op een gegeven moment zelfs jaloers. Logisch ook want telkens gaven ze mij de bevestiging dat ik niet leuk genoeg was. Het buitensluiten stopte ook maar niet, dus op een geven moment besefte ik me dat dit niet meer zo kon. Liever helemaal geen vriendinnen dan slechte vriendinnen. Dus toen ben ik de WhatsApp groep uitgegaan zonder iets te zeggen. Ik weet nog hoe pijnlijk dat was, aangezien niemand me iets hierover heeft gevraagd. Ze vonden het allemaal wel prima.”

‘Ik wil spontaner met andere mensen bidden in plaats van alleen maar iedere zondag in de kerk zitten en mezelf dan christen noemen.’

“Op mijn 17e ben ik in een leefgemeenschap gaan wonen in Zeist, en nee dat is geen sekte!’, vertelt ze me fel maar grappend toe. ‘Je woont daar met ongeveer honderd man. Ik was daar student in mijn tussenjaar, dus ik kreeg een half jaar bijbelschool. Het was eigenlijk heel gezellig, bijna een soort grote familie. Je at samen, deed spelletjes, er was corvee en er waren, zoals in elk huis, schoonmaaktaken.”

“Ik volgde daar hele indrukwekkende lessen, vaak emotioneel waarbij we de diepte ingingen, maar ik had ook gewoon dansles en volgde drama. Door zo met jezelf daar bezig te zijn heb ik daar veel over mezelf geleerd. Mede door de leefgemeenschap en gebeurtenissen zoals bijvoorbeeld Opwekking, dat is een christelijk festival, weet ik wat het geloof voor mij betekent. Ik weet nu dat ik op een kleine manier iets wil betekenen voor iemand en niet mensen wil afstoten omdat ze anders zijn dan ik ben. Ook wil ik spontaner met andere mensen bidden in plaats van alleen maar iedere zondag in de kerk zitten en mezelf dan christen te noemen.”

‘Ik kan gewoon lekker gek met hun doen, zonder bang te zijn dat ze later achter mijn rug over me gaan praten.’

“Vlak na mijn breuk met mijn vriendinnengroep kwam ik in de klas met een hele oude vriendin van de basischool. Het leek bij ons echt alsof we het weer oppakte waar we gebleven waren al die jaren geleden. Uiteindelijk ben ik via haar bij een vriendengroep terecht gekomen, die mij écht accepteren. Dat was heel gek voor mij om te realiseren. Ik kan gewoon lekker gek met hun doen, zonder bang te zijn dat ze later achter mijn rug over me gaan praten. Hierdoor is het vertrouwen in vriendschappen een beetje teruggekomen. Ik ben het nog steeds aan het verwerken en mijn vertrouwen is nog niet helemaal geheeld, maar ik ben wel al heel ver. ik heb weer geleerd om van mijzelf te houden en dat is het allerbelangrijkste”