“Ik heb een echte winnaarsmentaliteit”
Een brede glimlach, lange donkere haren en de overduidelijke buitenlandse invloeden bekleden Naomi haar uiterlijk. Een sprankelende persoonlijkheid die zeer aanwezig is, vertelt vrolijk over haar leven. Ze is al twee jaar mijn studiegenoot, maar hoe goed ken ik haar nou eigenlijk?
Achterhoek versus Filipijnen
In een boerendorpje in de Achterhoek in Gelderland, vlakbij de Duitse grens, is Naomi Reesing (22 jaar) opgegroeid. In Silvolde in een rijtjeshuis omringd door natuur, woonde ze samen met haar ouders en zusje. Nu heeft ze een appartementje in Arnhem samen met haar vriend.
Bij een Achterhoekse vrouw zou je denken aan een blanke boerin, zo ziet Naomi er niet uit. De trekjes heeft ze soms wel. Ze ging vroeger om met boerse mensen en het weiland bevond zich tweehonderd meter vanaf haar huis. Ze is gedrenkt in Filipijnse wortels, die komen van haar vaders kant.
Een groot deel van haar familie woont daar nog steeds, maar ze hebben er niet heel veel contact mee. “Ik zou er wel heel graag heen willen, maar ik heb nu geen geld om die reis te kunnen betalen. Mijn familie daar heeft niks, dus als ik ga wil ik wel wat meenemen om aan hen te kunnen geven. Onze familie daar denkt dat wij heel welvarend en rijk zijn, terwijl wij dat niet zijn. Het leven is hier gewoon anders in Nederland, wij kunnen ook niet heel veel doen. We sturen weleens kleding en eten op. Eigenlijk alles wat we kunnen doen, dat doen we wel”.
In het antwoord op de vraag of ze het lastig vindt dat haar Filipijnse familie niet zoveel heeft zie ik haar boerse achtergrond naar boven komen. “Dat wat je niet kent, kun je niet echt missen. Ik ben er nog nooit geweest. Ik voel op dit moment geen familieband met die mensen want ik ken ze niet persoonlijk”.
Ik vraag haar of ze het lastig gaat vinden als ze er een keer is geweest, maar dat weet ze niet. “Ik kan me er nu geen beeld bij bedenken. Ik heb nog nooit contact gehad met ze, dus ik wil ook niet binnen komen stormen van ‘hey, ik ben jullie lang verloren nichtje omarm mij in jullie familie’. Zo gaat het toch niet werken”. Ze dwaalt een beetje af. “Wat was de vraag ook alweer?”. Ik stel hem opnieuw, maar net iets anders. “Denk je dat je geluk hebt gehad met je leven in Nederland?”.
“Ik heb denk ik wel geluk gehad dat mijn oma op haar zestiende naar Nederland is gekomen. In eerste instantie natuurlijk voor haarzelf, maar het heeft op mij en mijn zusje doorgewerkt. Ik praat daar nog veel met mijn oma over”.
Naomi’s gezicht begint op te lichten als ze over haar oma praat en ze begint uitgebreid te vertellen. Inclusief de bijbehorende handgebaren, niet iets nieuws voor mij.
“Elke keer als ik kom dan pakt ze de fotoboeken erbij en zijn we zo een hele dag kwijt aan foto’s kijken. Ze vertelt altijd superleuke verhalen over haar broers en zussen en haar ouders. Ze woonde daar op een rijstplantage. Ze hadden een heel zelfvoorzienend leven, wat eigenlijk heel mooi is. Mijn oma heeft alles achter zich gelaten, puur om voor zichzelf een beter leven te maken dan dat van haar broers en zussen. Maar ik denk niet dat ik daarvoor dankjewel hoef te zeggen. Ik denk dat je met minder ook gelukkig kan zijn”.
“Ik hoef niet te voldoen aan standaarden van anderen”
Wederzijdse liefde
Gelukkig zijn betekent voor iedereen iets anders, iedereen heeft daar andere dingen voor nodig. Ik vraag Naomi wat het voor haar betekent. Daar moet ze even over nadenken. Dan komt ze met een antwoord. “Gelukkig zijn betekent voor mij: goed in mijn vel zitten, mensen om me heen die om mij geven en waar ik om geef. Wederzijdse liefde. Als ik samen met mijn vriend op vakantie ben, ben ik gelukkig. We houden allebei van reizen en zijn allebei natuurliefhebbers. Ik kan ervan genieten als we samen door de natuur lopen”.
Ze kijkt even weg. Alsof ze teruggaat naar een moment waar zij en haar vriend door de natuur lopen. Dan vertelt ze verder.
“Gelukkig zijn betekent voor mij een fijne basis hebben om elke dag naar terug te keren. Gewoon een eigen plekje waar ik mijn ding kan doen”. Ik vraag haar of ze deze dingen heeft op dit moment. “Ja. Nou, af en toe wel, af en toe niet. Hangt af van de omstandigheden, maar over het algemeen wel”.
Sterk in haar schoenen staan
Naomi vertelt heel ontspannen verder. Ze laat veel los, maakt hier en daar grapjes en dat alles met een glimlach op haar gezicht. Ze komt heel nuchter over. Misschien is dat haar boerse achtergrond wat dan om de hoek komt kijken. Ze staat haar mannetje wel in deze wereld en ze weet wat ze wilt. Dat weet ze ook van zichzelf. “Ik stond altijd voor mijn eigen dingen. Als ik ergens in geloofde, dan ging ik dat ook doen. Ook al zeiden honderd mensen tegen me dat ik dat niet moest doen. Iedereen zei altijd dat het met dansen nooit ging lukken en dat ik er nooit iets mee ging bereiken. Ik wilde het toch doen, want het maakt me heel erg blij”.
Ook toen Naomi bij optredens ging dansen, bleven mensen zeggen dat het niks voor haar was. Naomi geeft niet zo snel op en ging door met dansen.
“Ik bleef erin geloven en ik ging zelf lesgeven. Ik stond altijd voor mijn eigen dingen, ik weet wat ik wil. Als mensen er niet in geloven, doe ik het alsnog. Ik sta gewoon sterk in mijn schoenen”.
Dat heeft soms ook wel nadelen volgens Naomi. “Je hebt de hele tijd het gevoel dat je je moet bewijzen. Mensen om je heen vragen gewoon van je om te laten zien wat je in je hebt. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik dat moest doen, maar toch heb ik het wel gedaan. Ook nu in de tijd met sociale media wil je altijd je beste kant laten zien”.
Ik zie Naomi voor mijn ogen veranderen in een sterke vrouw. Ze zit recht op en spreekt met een grote overtuigingskracht. Ik hang aan haar lippen en geloof elk woord wat ze zegt.
“Ik vind dat ik niet hoef te voldoen aan standaarden van anderen. Ik deed het altijd voor mezelf en dat vind ik het belangrijkste. Als ik iets doe wil ik het ook goed doen, ik heb een echte winnaarsmentaliteit. Dat is soms wel lastig, want je schopt je zelf wel eens voor de schenen.
Alles heeft zijn ups en downs in het leven, je moet toch een beetje positief blijven, anders kom je nergens. Ik probeer het altijd vanaf deze kant te bekijken, ook al lukt het niet altijd”.
Schiet maar
Ik vraag haar of ze misschien redenen heeft om haar eigen leven te geven voor iets of iemand. In eerste instantie zegt ze heel hard nee. “Het leven is gewoon veel te mooi. Als iemand die heel dichtbij je staat ziek wordt, ja natuurlijk zou je dan willen dat het niet zo is, maar zou je wel willen dat jij in die positie zit? Beetje een tweestrijd”.
Dan leg ik haar iets voor. “Als iemand een pistool tegen je hoofd aan zet en van je vraagt al je principes uit het raam te gooien. Als je het niet doet, schieten ze je dood. Zou je dat doen?”. Ze verandert van gedachte. “Als iemand tegen mij zegt je mag niks meer doen wat je wilt anders schiet ik je neer, dan zou ik zeggen geef mij die kogel maar. Schiet maar. Ik zou mezelf nooit veranderen voor een ander. In relaties niet, in vriendschappen niet”.
De lessen van oma
“Mijn oma heeft mij laten zien dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt, als je ergens voor staat en ergens voor wilt vechten dan kan je altijd je doel bereiken. Dat vind ik eigenlijk heel mooi. Zij kwam van niks en nu heeft ze hier een heel leven opgebouwd. Uit die les kan ik heel veel halen”.
Auteur: Romee Tap
