Kees-Jan; “Ik heb het gevoel dat ik nu pas begin te puberen”

Met een zuur gezicht staat hij naar mijn broodtrommel te kijken. ‘Bah, er zit geen zoet beleg op mijn brood.’ Hij haalt zijn schouders op en begint teleurgesteld aan zijn boterham met kaas terwijl de student journalistiek onrustig rondjes door het kleine vergaderlokaaltje op de Christelijke Hogeschool Ede loopt.

Kees-Jan Oskam (19) uit Gorinchem is, buiten een enorme zoetekauw, journalist in hart en nieren. Wie een beetje bekend is in christelijk Nederland, hoeft niet lang met hem te praten om er achter te komen bij welke kerkelijke stroming hij hoort. “Ik wil een journalist zijn voor mijn soort mensen.” Zegt hij stellig. “Ik kan enorm boos worden van politici die de rechten van mijn mensen in willen perken. Vrouwen worden tegenwoordig verplicht om te werken, anders is het financieel bijna niet haalbaar om een huis te kopen. Ik vind dat een kwalijke zaak. Vrouwen moeten voor het gezin kunnen zorgen.”

Traditioneel gezin

Zijn liefde voor politiek en journalistiek zit er al van jongs af aan in. “In het gezin zijn we altijd betrokken geweest bij de politiek. We staan niet op de lijst bij de verkiezingen , maar we zijn wel lid van de SGP.” In huize Oskam wordt dan ook flink wat af gediscussieerd. Hierbij spelen de traditionele rolmodellen een grote rol. “ Toen mijn moeder kinderen kreeg is ze gestopt met werken. Ik heb respect voor hoe zij na de scheiding het gezin draaiende heeft gehouden.”

Als jongste kind in een gezin met drie kinderen, groeide Kees-Jan op als een energiek beeldscherm-kind. “Mijn broers en zussen hadden allemaal vriendjes in de buurt en mochten maar een beperkte tijd achter de computer. Op een gegeven moment verhuisde we naar een buurt waar minder kinderen woonde, waardoor ik dus geen vriendjes had om mee te spelen. De regels werden soepeler en ik zat veel meer achter de computer dan mijn broer en zus.”

Toen hij twaalf jaar oud was, scheidde zijn ouders. “Na de scheiding ben ik bij mijn moeder blijven wonen, maar ik heb heel goed contact met mijn vader.” Zijn ouders zijn, voor zover dat kan, ‘goed’ gescheiden. “De scheiding heeft weinig invloed op mij gehad. Soms vraag ik mij wel eens af of ik het niet weg stop, maar ik heb er echt geen heftige herinneringen of iets aan over gehouden.” In de tijd dat de ouders van Kees-Jan scheidde, waren er 3 andere gezinnen in de kerk die in scheiding lagen. Dit kan soms voor veel oordeel zorgen, maar daar heeft hij nooit last van gehad. “Bij mij in de kerk zijn mensen heel loyaal naar elkaar. Ik heb nooit echt het gevoel dat er geoordeeld werd.”

Wereldverbeteraar

Traditioneel is de journalist als het gaat over de toekomst van de journalistiek. “Ik vind al die verhalen over de toekomst van de journalistiek een beetje onzin. Het doel van journalistiek is niet de wereld verbeteren. Ik vind dat je als journalist de wereld moet laten weten wat er gaande is. Als ik de wereld wil verbeteren, doe ik wel vrijwilligerswerk.”

Kees-Jan heeft duidelijk moeite om te blijven zitten. Hij praat met zijn hele lichaam en maakt wijde bewegingen als hem iets raakt. De energie komt volgens hem bij zijn moeder vandaan. Het typeert de journalist. Hij is vurig in zijn meningen en kijkt kritisch tegen maatschappelijke kwesties aan. “Ik kan me enorm irriteren aan mensen met linkse ideeën. Ze zijn dan in de politiek weer aan het mieren-neuken. ‘Waar zijn we nou mee bezig’ vraag ik me soms af. Bijvoorbeeld als het gaat om de subsidie voor bijzonder onderwijs. Er wordt over gesproken om deze in te trekken, dat is toch belachelijk?! Iedereen heeft recht op onderwijs wat bij hem past. Daar hoort ook het reformatorische onderwijs bij!”

Puberteit

Zijn heftige uitingen en enthousiaste gedrag zetten hem nog wel eens aan het denken. “Ik heb het gevoel dat ik nu pas begin met puberen. Ik heb nooit echt een periode gehad waar ik tegen dingen aan schopte, maar tegenwoordig vind ik het heerlijk om de boel op stelten te zetten of even heel hard door de klas heen te schreeuwen.” Hij stopt even met zijn verhaal. Kijkt in gedachten voor zich uit en gaat met een twinkeling in zijn ogen verder. “Tussen de twee gebouwen op school ligt een loopbrug. Die weergalmt enorm. Als ik er overheen loop, kan ik het niet laten om dan heel hard te gaan schreeuwen. Dat is echt een heerlijk gevoel.” Het interesseert hem vrij weinig wat mensen er van vinden, maar als er te veel mensen op de brug lopen, zal hij zich inhouden of in ieder geval zijn volume verlagen. “Mijn vrienden zullen over mij zeggen dat het mij niet veel interesseert wat mensen van mij vinden. Dat is ook wel zo, maar toch vind ik het wel belangrijk dat ik er goed uit zie. Ik ben altijd bang dat mensen zich er aan gaan irriteren dat ik mijn nagels niet heb geknipt of geen gel in heb. In dat opzicht vind ik het wel belangrijk wat andere van mij vinden.”

IJdel

Social media na jagen vind hij wel weer onzinnig. “Ik heb een hekel aan ijdel gedoe. Ik merk dat het tegenwoordig allemaal om likes draait en dat dat het leven helemaal kan beïnvloeden. Dat is echt zonde. Mensen mogen wat sneller tevreden zijn in plaats van het najagen van een ideaalbeeld wat niet bestaat.

Over tien jaar hoopt Kees-Jan journalistiek actief te zijn op politiek of kerkelijk gebied. “Verhoudingen tussen organisaties en mensen vind ik altijd heel interessant. Deze twee dingen hebben heel veel invloed op elkaar. Ik hoop natuurlijk dat ik dan ook een gezinnetje heb, maar daar denk ik nu nog niet zo over na.”