“Ik leef heel erg met mensen mee en wil dat iedereen het altijd goed heeft”
Perfectionistisch, empathisch en naïef. Dat zijn de drie woorden waarmee de 19-jarige Tessa Kelderman haarzelf omschreef. Deze vrolijke journalistiek studente heeft een passie voor schrijven en wil later het liefst de wereld rondreizen.
Tessa woont haar hele leven al in Doesburg, een kleine stad op het randje van de achterhoek. Ze woont daar met haar ouders en Eline, haar zus. “En met Bennie het parkietje. Die kan niet gemist worden,” zegt Tessa lachend.
Met haar gezin is Tessa heel close, vertelt ze. “Met mijn zus kan ik het over alles hebben en ook aan de keukentafel kunnen we ineens hele diepe gesprekken hebben.” Tessa heeft verder niet een hele grote familie. Haar vader is enig kind en haar moeder heeft één broer die geen kinderen heeft. “Ik heb dus geen neefjes en nichtjes en ben gelijk ook de jongste in de familie. Soms vind ik dat wel jammer. Iedereen heeft het altijd overs zijn lieve neefjes en nichtjes en baby’s die worden geboren en dat heb ik allemaal niet. Maar, aan de andere kant heb ik wel een hele leuke familie en het grootste gedeelte woont in Doesburg. Ik zie ze bijna elke week wel.”
“Mijn jeugd was wel goed,” vertelt de studente verder. “Ik had aardige ouders en leuke vriendinnen op de basisschool. Ik was niet echt een buitenbeentje.” Wel was Tessa onzeker op de basisschool. “Ik was wel aan de molligere kant en als we met gym gingen omkleden dacht ik dat ik een beetje dik was.” Ook op de middelbare school had ze daar nog wel last van, maar het was niet zo erg dat het haar dag verpestte. “Ik was wel een beetje op uiterlijk gericht en ging mijzelf met ander mensen vergelijken. Ik doe het nu nog steeds wel maar veel minder dan eerst.”
Perfectionistisch
Perfectionistisch is Tessa altijd al geweest. “Op de basisschool kreeg ik daar altijd heel veel hoofdpijn van, dat weet ik nog.” Haar moeder wilde daarom ook niet dat haar dochter in het extra rekengroepje kwam, want dat zou te veel stress voor haar opleveren. “Ik ben heel perfectionistisch, ik wil alles goed doen en daar stop ik extra veel tijd in. Dat ben ik gewoon.”
Soms heeft Tessa ook van die fuck-it momentjes, dat het haar niks meer uitmaakt, maar ze kan ook ergens langer mee bezig zijn. Bij de tabloid van vorig jaar kon ze daar tot laat in de avond nog mee bezig zijn. “Dan mag dat ene lijntje wel wat rechter of die kleur is net niet zo mooi. Er is altijd wel iets dat niet goed is en dan ga je dat weer verbeteren.”
Als ik moet slapen, dan weet ik dat ik moet slapen, maar dan zit ik nog steeds te denken wat ik allemaal nog moet doen en regelen.
Ook vindt de studente het moeilijk om werk los te laten. “Ik kan ergens heel erg over nadenken. Als ik moet slapen, dan weet ik dat ik moet slapen, maar dan zit ik nog steeds te denken wat ik allemaal nog moet doen en regelen.” Zo doet Tessa vaak veel te veel terwijl dat helemaal niet nodig is. Ze heeft het daar ook met haar moeder over. Zij zegt dan: “Tessa je moet ook bepaalde dingen loslaten en je kan niet alles zelf doen.” Maar toch blijft dat lastig voor Tessa.
Empathisch en naïef
Tessa is ook erg empathisch. Ze leeft veel met mensen mee en wilt altijd dat iedereen het goed heeft. Ze wil ook altijd het beste van mensen zien en geloven dat iedereen goed is. “Ik kan heel emotioneel zijn,” licht Tessa verder toe. “Als iemand heel blij is, ben ik ook meteen heel blij voor diegene en als iemand een heel zielig verhaal vertelt kan ik daar helemaal in meegaan en wil ik het ook voor die persoon oplossen. Dat heb ik ook in series of in films, als er maar iets zieligs gebeurt jank ik. Ik kan er niks aan doen.”
Op YouTube komt Tessa wel eens een video tegen bijvoorbeeld over Noord-Korea. Ze vindt het dan zo erg hoe die mensen daar leven dat ze meteen een donatie maakt. “Ook al is het maar vijf euro. Ik heb dan het gevoel dat ik moet helpen en er iets aan moet doen.” Later wil Tessa dan ook de human interest kant op. “Dan kom je wel bij persoonlijke verhalen en dan is het goed dat je kan meeleven met iemand. Maar het moet ook niet te veel zijn en moet je een beetje afstand kunnen houden van mensen.”
“Als journalist moet je objectief blijven, maar ik zou later ook wel in een actiegroep willen gaan. Dat is dan weer niet echt journalistiek.” In de toekomst wil Tessa in ieder geval ergens naar Afrika toe om daar vrijwilligerswerk te doen en tegelijkertijd met mensen in gesprek gaan en daar verhalen over maken. “Dat heeft ook te maken met die empathische eigenschap van mij.” Ze wil heel veel dingen ooit nog doen: de wereldrondreizen, nieuwe mensen leren kennen en dingen doen voor goede doelen. Echt iets betekenen voor iemand. “Maar op welke manier heb ik echt geen idee.”
Gelukkig
“Ik ben introvert en heb tijd voor mezelf nodig. Ik word heel gelukkig als in mijn kamertje zit en K-Drama’s kijk.” K-Drama is een Koreaanse soap. Naast K-Drama’s luistert Tessa ook naar K-pop, Koreaanse popmuziek. Haar favoriete band is BTS. Deze Zuid-Koreaanse K-popgroep bestaat uit drie rappers en vier zangers. “Door hen ben ik ook Koreaans gaan leren. Ik kan het niet spreken en weet de grammatica ook niet, maar ik heb het alfabet uit mijn hoofd geleerd,” vertelt Tessa lachend.
Ik ben zo’n grote fan van BTS door de berichten die ze delen in hun muziek.
“K-pop voelt allemaal wat persoonlijker en oprechter dan bij bijvoorbeeld een Amerikaanse artiest. Zij gaan altijd heel erg in op de fans. BTS is ook heel erg open in wat ze doen en dat helpt heel erg met als je ergens fan van wordt. Je weet dan alles en wat erachter ligt. Het is niet dat ze alles voor het geld doen, het is echt een passie. Ik ben ook zo’n grote fan van BTS door de berichten die ze delen in hun muziek. Dit gaat bijvoorbeeld over van jezelf houden en mentale gezondheid. Zo hebben zij een ‘love myself’ campagne met Unicef en dat vind ik echt heel goed. Door hen ben ik ook echt meer van mezelf gaan houden.”
Maar ook is deze fangirl gelukkig als ze bij haar vrienden is. “Ik heb nog best veel contact met mijn vrienden van de middelbare school. We hebben dan zo veel om over te praten dat ze op de bank zitten en uren kunnen praten. Of naar concerten gaan daar word ik ook heel gelukkig van,” vertelt Tessa vrolijk.
Haar vader is een hele grote Normaal fan. Sinds Tessa een paar maanden oud was zat ze in de kinderwagen bij een Normaal concert tussen allemaal oudere mannen die met bier aan het gooien waren. “Daar ging ik elk jaar heen. Sinds ik zestien ben mocht ik alleen naar concerten gaan en nu ga ik naar concerten waar ik zelf heen wil. Die sfeer vind ik zo leuk. Je gaat allemaal naar dezelfde persoon, iedereen vindt dezelfde persoon leuk. Je praat met allemaal mensen die je niet kent en daarna spreek je ze ook niet meer maar je hebt het allemaal gezellig met elkaar. Dat vind ik zo leuk,” zegt Tessa met een twinkeling in haar ogen.
Klaas-Jan Stuntelaar
Tessa is ook een kluns. Haar ouders noemden haar vroeger altijd Klaas-Jan Stuntelaar. “Ik knoei heel snel met mijn eten en laat dingen vallen. Vorig jaar net voor kerst liet ik tijdens het afdrogen een bord vallen. Mijn vader en ik dachten het is bijna kerst, als we niks zeggen komt mama er niet achter. Want als zij erachter komt gaat ze boos worden.” Toen heeft Tessa dat geheimgehouden, maar er was ondertussen ook een lockdown waar alle winkels dicht waren.
“Online was het opeens niet meer op voorraad. Ik kon hem ook niet voor kerst geven.” Samen met haar zus Eline had ze een soort pact gemaakt dat als het bord niet ter sprake kwam, het bord nog gewoon bestond. Pas twee maanden geleden is haar moeder erachter gekomen, ongeveer een jaar later. “Ik ben woensdag naar de Blokker gegaan en heb een nieuw bord gekocht die ze krijgt voor kerst.”
