“Ik wil mensen, en dan vooral mijn ouders, niet teleurstellen”

Bruine ogen, een donkere baard en een lage stem vertellen dat Tom Leenstra (20) geboren is in het ziekenhuis in Zeist, woont in Maarn en de opleiding journalistiek volgt aan de CHE. Het maken van herinneringen maakt voor hem dat een huis zijn thuis kan worden. Het helpt het als zijn ouders en zus daar zijn met wie hij een goede band heeft. Aan deze goede kant zit echter ook een keerzijde.

Thuis zijn

Muziek brengt ons terug naar de plekken uit onze herinneringen, het vertelt ons wie we zijn geweest en wat we hebben gevoeld, zo ook voor Tom. “Het nummer Waving flag brengt mij altijd terug naar de zomer van 2010. Een periode waar ik gewoon heel veel blij was en alles goed ging.” Het zijn volgens Tom ook het hebben van herinneringen, de goede maar ook de slechte, dat ervoor zorgde dat hij zich thuis ging voelen in zijn huidige huis. “Drie jaar geleden hebben mijn ouders samen een huis gebouwd in Maarn. Lange tijd heb ik na de verhuizing dat niet echt als mijn thuis gezien. Ik had mijn hele leven in een ander huis gewoond wat als thuis voelde en toen kwam ik daar en was het wel een droom die uitkwam, maar geen thuis. Nu voelt dat wel anders, ik woon er drie jaar en heb er herinneringen gemaakt en dat hoort bij het thuisgevoel.”

Sterke band

Dat thuisgevoel is er ook door de sterke band met zijn ouders en zus. “Ik kan bij mijn ouders echt alles kwijt. Mijn ouders willen dat ik met alles naar hun toe kan komen. Ik zie mijn vader ook als een echte vriend. Mijn vader begint bijna elk weekend wel met een nieuw bouwprojectje. Afgelopen zomer hebben we bijvoorbeeld samen een biertafel gemaakt. Dat zijn dan van die dingen waar hij dan mee komt en ik dan graag met hem aan werk.”

Hoge eisen

De goede band met zijn gezin heeft voor Tom echter ook een keerzijde. “Ik probeer de laatste tijd wat meer open te staan voor hulp van mijn ouders of zus. Dat vind ik ontzettend lastig, omdat ik alles zelf wil oplossen. Ik eis veel van mijzelf en als ik dan hulp moet vragen baal ik daarvan. Ik ben ook vaak ontevreden met hoe ik ben. Ik heb bijvoorbeeld veel moeite om dingen door te zetten. De dingen die ik heel graag wil, kan ik mij zonder moeite voor inzetten, maar voor de dingen die ik gewoon moet en eigenlijk niet wil doen kan ik geen motivatie opbrengen.

Hoe ik dat moet oplossen weet ik eigenlijk ook niet goed. Ik realiseer me dan wel dat een mens niet alles zelf kan, en hulp vragen meer dan normaal is, maar heb daar dan wel veel moeite mee. Het voelt dan alsof ik niet kan voldoen aan de eisen die worden gesteld. Ik wil mensen gewoon niet teleurstellen, en vooral mijn ouders niet. Dat gevoel botst soms met de angsten die ik zelf heb. De angst die ik ervaar om iets te doen, botst met de angst om mensen teleur te stellen. Gek genoeg zorgt dat er niet voor dat ik iets wel of niet ga doen, maar vooral dat ik lang de discussie aanga met mijzelf. Dat is iets wat ik ontzettend lastig blijf vinden van mijzelf.”

Geloof

In het geloof ligt acceptatie voor hoe hij is. “Ik heb heel sterk het gevoel dat zolang ik denk dat de dingen die ik doe goed zijn en de juiste beweegreden hebben, het oké is voor God. Mensen zeggen weleens dat als je iets doet wat niet mag volgens het christelijke geloof, dat zoiets invloed heeft op jouw leven na de dood. Als er inderdaad een God is, kan ik niet geloven dat dit is hoe hij is.”

“Ik vind het interessant om te horen hoe anderen in het geloof staan maar trek voor mijn persoonlijke geloof daar wel een eigen lijn in. Die lijn laat zien hoe ik denk en vooral hoop dat het geloof is. Ik geloof dat als je een goed mens bent, en voor jou gevoel een goed leven hebt geleefd, je welkom bent in de hemel. Goed leven en een goed mens zijn, verschilt natuurlijk per persoon, maar ik denk dat ik momenteel een goed mens ben voor de mensen om mij heen. Wat ik verder allemaal wel of niet geloof van de bijbel weet ik niet zo goed, daar denk ik nu veel over. Ik denk dat dat is hoe ik christen ben. Ik ben met al mijn gebreken voor God goed, en dat is genoeg.”