Leren loslaten en van je afbijten
Aan de Utrechtse Heuvelrug woont de negentienjarige Pauline Dons in het dorp Amerongen. Een rustgevende, kleurrijke en kalme omgeving tussen de bossen die haar reflecteert. Daar woont ze samen met haar ouders, broertje (16) en zusje (11). ‘Mijn jeugd heb ik als een fijne tijd ervaren. Ik heb geen strenge ouders, nooit huisarrest gehad en ik kan overal wel over praten. Nou ja, er zijn natuurlijk altijd dingen waar je met je ouders liever niet over praat.’ Familie is dan ook belangrijk voor Pauline. ‘Een mooie herinnering voor mij is dat ik een broertje en een zusje heb gekregen. Ik heb mijn zusje zelfs per ongeluk leren lopen toen we samen aan het spelen waren.’
‘Ik kan overal wel over praten. Nou ja, er zijn natuurlijk altijd dingen waar je met je ouders liever niet over praat.’
Ze is dan wel de oudste van het gezin, maar heeft zich nooit verantwoordelijk hoeven voelen voor de zorg van haar broertje en zusje. ‘Wel merk ik dat vooral mijn zusje steeds meer naar mij op gaat kijken. Bijvoorbeeld wanneer ik een complimentje geef over haar nieuwe shirtje en ze daar super blij mee is.’
Vriendschap
Tijdens de middelbare school is ze doorgegroeid van iemand die eigenlijk niet zoveel zin had in huiswerk en leren naar een doorzetter. Na vier jaar mavo heeft ze ook haar papiertje voor de havo cum laude gehaald. ‘In het begin had ik daar helemaal geen zin, ik wilde gewoon leuke dingen doen. Maar er is toch op de een of andere manier een knop omgegaan. Docenten zeiden zelfs nog dat ik vwo kon gaan doen, maar dan zou ik tot het meubilair van de school gaan horen, dus toen ben ik gestopt.’
‘Docenten zeiden zelfs nog dat ik vwo kon gaan doen, maar dan zou ik tot het meubilair van de school gaan horen, dus toen ben ik gestopt.’
Hier heeft ze ook haar beste vriendin Manon aan overgehouden. ‘In vriendschap is het belangrijk dat je overal over kunt praten. Dat zijn niet alleen de leuke dingen, maar ook bij de minder leuke dingen is het belangrijk dat je dat kunt delen en iemand hebt waar je naartoe kunt gaan.’ Na de middelbare school werd het tijd om die vertrouwde grond te verlaten en is ze begonnen met de studie Journalistiek. ‘Ik vind het moeilijk om dingen los te laten, dat merkte ik wel tijdens de overgang naar een nieuwe school. Je hebt daar zes jaar gezeten en ineens is dat klaar. Dit had ik ook toen mijn opa overleed.’
Schrijven als verwerking
Pauline was toen pas elf jaar oud, maar kan zich er nog wel het een en ander van herinneren. ‘Ik ging iedere woensdagmiddag bij hem op bezoek. Hij had een grote tuin met kippen en groenten en hij was actief in de weer met zijn vogeltjes. Het was moeilijk om hem ineens zo anders en slechter te zien worden. Ik heb hem toen een brief geschreven. Wat er precies in stond weet ik niet meer, want we zijn hem nog steeds aan het zoeken, maar ik schreef in ieder geval dat ik het jammer vond dat hij ziek was en dat ik niet wilde dat hij weg zou gaan.’ Haar gevoelens opschrijven is iets wat ze al een langere tijd doet, al schiet dat er tegenwoordig nog weleens bij in. Niet in de vorm van een dagboek, maar echte verhalen. Daar valt de appel niet ver van de boom, want in haar familie zitten namelijk ook een aantal boekenfanaten. ‘Ik schreef vooral fictieverhalen en die stuurde ik dan op naar mijn tante. Ze geloofde vaak niet dat ik het zelf had geschreven. Toen ze dat zei deed dat eerst wel een beetje pijn, maar nu vind ik het een heel groot compliment.’
Te lief
Door al die jaren heen is Pauline persoonlijk flink gegroeid en gebloeid tot waar ze nu is. Waar ze voorheen nog weleens over zich heen liet lopen, kan ze nu wat makkelijker van zich afbijten. ‘Ik had het er toevallig laatst met een vriendin over. Ik ben best wel verlegen en wat meer op de achtergrond, dat vond zij een mooie karaktereigenschap, maar ik moet wel uitkijken dat ik niet te lang bij mensen blijf hangen die mijn aandacht eigenlijk niet verdienen. Dat is weleens gebeurd, maar ik denk dat nu ik ouder ben geworden en ik meer zelfvertrouwen heb gekregen, ik ook sneller zie wanneer mensen niet de juiste intenties hebben.’ Deze eigenschap ligt volgens haar geworteld in de familie en ze lijkt daarin het meest op haar moeder. ‘Ik hoor weleens dat ik te lief ben voor anderen, dat zeggen ze over haar ook.’
‘Nu ik ouder ben geworden en ik meer zelfvertrouwen heb gekregen…’
Er zijn soms wegen die bedekt zijn met takken en bladeren, maar juist die wegen brengen je naar de mooiste bestemmingen volgens Pauline. ‘Als ik nu naar mezelf kijk, accepteer ik wie ik ben en kan ik trots op mezelf zijn.’
