‘’Mannen willen seks met mij omdat ik borsten en een pik heb’’

Na een drie uur durend interview kan alleen maar geconcludeerd worden dat het uitzonderlijke verhaal van Irina Hornstra (64) geen recht wordt aangedaan door haar enkel als sekswerker te omschrijven. Ze is veel meer dan dat. Voormalig zakenman, marktkoopvrouw, belezen, prikkelend, empathisch, shemale. Met één duidelijk stokpaardje: ‘’Heb respect voor iedereen.’’

Respect dus. Irina vertelt het bevlogen. Mensen die niet in het coronavirus geloven mag je geen wappies noemen, de tientallen miljoenen mensen die op Trump hebben gestemd kun je niet zomaar wegzetten als gestoord of racistisch.

Maar respect hebben voor iedereen betekent ook dat sekswerk volledig gedecriminaliseerd wordt. Want sekswerkers bieden gewoon een dienst aan, toch? Zoals ook journalisten, bankiers en stratenmakers dat doen. En zoals politici dat doen. ‘’Gert-Jan Segers is net zo’n hoer als dat ik ben’’, aldus Irina. ‘’Net als hij, bied ik ook gewoon een dienst aan, een dienst waar ik goed in ben. Daarin verschillen we niet van elkaar.’’ Ondanks die felle uitspraak zou ze een aanbod om in gesprek te gaan niet afslaan. ‘’Maar hij moet me wel in mijn waarde laten. Op dit moment zegt hij eigenlijk dat sekswerkers, dat mensen zoals ik, niet (mogen) bestaan.’’

Net zoals de SWERFs (Sex Worker Exclusionary Radical Feminist) dat doen. ‘’Die beweren ook dat sekswerk altijd slecht en slavernij is. What are you talking about? Ik heb lol in wat ik doe. Die mensen ontkennen dat. Met hen hoef ik dan ook niet in discussie, want voor hen besta ik niet.’’

‘’Gert-Jan Segers is net zo’n hoer als dat ik ben’’

Eén ding is zeker, de van oorsprong Utrechtse is niet op haar mondje gevallen. Dat was in haar jeugd wel anders. ‘’Toen was ik hyperverlegen, haalde ik slechte resultaten op school.’’ Ze is geboren in Utrecht en opgegroeid in Oss. In haar kinderjaren werd ze misbruikt door haar vader. ‘’Ongeveer tot mijn vierde. Toen stopte het. Ik heb het er nooit met hem over gehad, maar ik denk dat hij zich schaamde en boos was op zichzelf. Dat projecteerde hij dan op mij.’’ De rest van haar jeugd heeft Irina dus op haar tenen moeten lopen, werd ze telkens door haar vader gekleineerd. ‘’In die tijd heb ik mezelf nooit leren accepteren. Als je jezelf niet kunt accepteren, kun je eigenlijk niet goed bestaan. Dat was traumatisch voor mij.’’

‘’Ik heb geen trauma overgehouden aan het misbruik, wel aan wat daar op volgde’’

Liever arm in Nederland dan in de VS
Na vele studies (Psychologie, Scheepsbouwkunde, Bedrijfskunde, Medicijnen) belandt Irina in de financiële sector. Als trainee start ze bij de voormalige AMRO-bank. Ze reist Nederland door voor allemaal managementfuncties voor die bank.

In de jaren 90 vertrekt ze voor de liefde naar de VS. Ze belandt op Wall Street als handelaar in obligaties voor emerging markets (opkomende markten). Waar er in 1998 alleen al in Argentinië vijftien obligaties uitstaan is daar na een aantal crises in 2002 niks meer van over. Het (slopende) huwelijk strandt en haar werk houdt op. De energie die ze in haar relatie heeft gestopt kan e niet meer investeren in een switch naar een andere professie.

Ze stapt nog even in de markt voor schone energie, maar in 2009 keert ze zonder een rooie cent terug naar Noord-Brabant, naar Wijk en Aalburg (boven Den Bosch). Naar het huis naast de molen, waar haar ouders al sinds ’86 wonen. ‘’Want liever arm in Nederland dan in de VS.’’

Mantelzorg is fucking veel stress
Wat ze zich niet realiseert, is dat ze met haar thuiskomen terugkeert naar een jeugdtrauma. Opeens moet ze alles wat niet verwerkt was, gaan verwerken. ‘’Dat was uitermate heftig’’, zegt Irina met gevoel voor understatement. Ze krabt wat aan haar arm, speelt wat met haar haar. Meestal is dat het teken dat ze het een lastig onderwerp vindt. Dit zijn ook geen onderwerpen om zomaar weg te lachen. Want lachen, dat doet Irina veel.

In Wijk en Aalburg krijgt ze ook de verzorging van haar ouders op haar dak. Van 2009 tot 2016 heeft ze haar vader (overleden in 2013) en haar moeder (overleden in 2016) moeten verzorgen. En dat was zwaar. Als ze terugkomt van haar werk is ze alleen maar bezig met het controleren of het licht wel aan is op de plekken waar het aan zou moeten zijn. ‘’Mantelzorg is fucking stress. Het is een walgelijk systeem. Omdat je een emotionele band met iemand hebt kun je nooit afstand nemen. Eigenlijk moeten professionals dat doen.’’ Maar ja, de PvdA. Volgens Irina hebben Lodewijk Asscher en Jetta Klijnsma tijdens Kabinet-Rutte II het linkse erfgoed verkwanseld en de sociale zekerheid vakkundig de nek omgedraaid. ‘’En dan zegt zo’n Hans Spekman (PvdA) dat mantelzorg de normaalste zaak van de wereld is. Hij doet het zelf namelijk ook. En dat is een probleem, want dan projecteer je je eigen ervaringen op die van vele anderen.’’

Eindelijk thuiskomen en kutten met het VU-genderteam
Was het dan alleen maar kommer en kwel in de Brabantse Biblebelt? Nee, want het verwerkingsproces en de daaropvolgende zelfacceptatie gaven ook ruimte voor de transitie van man naar vrouw. Die begon in 2013. ‘’Mijn haar werd een stukje langer, ik kleed me iets anders, ben grotendeels onthaard en vanaf begin mei 2015 presenteer ik me uitsluitend als vrouw. Ik heb al mijn mannelijke kleding eruit gegooid.’’ Hoe dat voelde? ‘’Ik kwam eindelijk thuis’’, zegt ze gelukzalig.

‘’Als je jezelf niet kunt accepteren kun je eigenlijk niet bestaan’’

Later kwamen er ook borstimplantaten, en dat was nog wel een gedoe. ‘’Normaal ga je naar een plastisch chirurg en vraag je gewoon om een D’tje. Maar als trans verwijzen ze je eerst door naar het VU-genderteam. Daar gaan ze vervolgens lopen kutten, gaan ze opnieuw kijken naar of je het echt wel wilt.’’ Irina blijft echter op haar strepen staan. Ze weet heel zeker dat ze dit wil. En ze heeft geluk. ‘’De arts vertelde dat er volgende week een arts-in-opleiding zou komen die net stage had gelopen bij het VU-genderteam. Als die het wilde doen, zou ik tieten krijgen. Ik had nog wel een verklaring van mijn psycholoog nodig, maar die deed niet zo moeilijk.’’ En zo geschiedde. Sinds het voorjaar van 2017 heeft Irina dus borstimplantaten.

Is Irina dan nu een ‘compleet’ omgebouwde vrouw? Niet helemaal. Haar stem blijft mannelijk. Die verandert ze niet. ‘’Ik heb soms wel eens mensen aan de telefoon die dan vragen naar mevrouw Hornstra. Die geloven dan niet dat ik het ben, dat ik een grapje maak. Zo’n callcenterjongen kan ik dan wel door de telefoon trekken.’’ Aan haar lengte kun je ook wel aflezen dat ze ooit in het verkeerde lichaam zat. ‘’Ik word weleens misgendered. So what?’’ Daarnaast slikt ze geen hormonen, en heeft ze nog steeds het mannelijke geslachtsorgaan. ‘’Daar zit ook mijn genderdysforie. Je weet wat dat is? Daar zit de geestelijke pijn. Daardoor word ik telkens weer geconfronteerd met het feit dat ik in het verkeerde lichaam zat. Bij de meeste transvrouwen zit die in de borsten, maar bij mij in mijn kruis. Maar ja, als ik een volledige transitie had gedaan was ik nu gewoon een oude taart geweest. Nu willen mannen seks met mij omdat ik borsten en een pik heb.’’

Irina en de Romeinse keizers
Al van jongs af aan (‘’toen ik zes was ofzo’’) kleedt ze zich soms in vrouwenkleren. Haar ex-echtgenote wist ook van haar travestie. ‘’In het begin vond die het prima, maar later probeerde zij het steeds meer te onderdrukken.’’ Dat terwijl de travestie juist een uitlaatklep was voor Irina. Altijd als de spanning oploopt moet ze een acting out doen.

‘’Zelfs in New York City ging ik in vrouwenkleren de straat op. Daar ben ik nog een paar keer dicht bij seks geweest. Maar ik durfde niet. In de VS wil je niet gepakt worden voor prostitutie.’’

Het is volgens haar een constante zoektocht naar erkenning en bevestiging. ‘’’Je wilt gezien worden als vrouw. Maar dat is zo fucking eng. Het duurt echt uren voor je dan de straat op durft. En het is dan zo spannend dat je niks merkt van de reacties, terwijl die meestal heel goed zijn.’’

Travestie is volgens haar ook veel groter dan men denkt. ‘’Het percentage mannen met transgevoelens is hoger dan het aantal homoseksuelen. Het is van alle tijden. Romeinse keizers liepen al rond in vrouwenkleren.’’

Epifanie op een zondag in de Biblebelt
Ze zag het eerst vooral als een seksuele kink. Tot een Epifanie, op een zondag in 2015, op haar kamer in Wijk en Aalburg. Toen viel het kwartje pas echt.

‘’Eerst was ik bang, maar na even met een vriend gepraat te hebben ben ik begonnen het lijstje af te werken. Ik was al wel out als transseksueel, maar de stap naar lichamelijke transformatie had ik nog niet genomen.’’ Maar vraag haar niet hoe het als transvrouw in Nederland is. Daarover heeft ze ‘geen fucking clue’. ‘’Maar daarin ben ik wel een uitzondering. De meeste transvrouwen zien het als een hel. Maar ik leef gewoon, ik ben wie ik ben. Ik lul me overal uit, kan praten als Brugman, heb voldoende zelfvertrouwen, ben verbaal sterk.’’

Irina’s moeder reageerde ook wel goed. ‘’Ik dacht echt, 92, what the fuck. Al was haar acceptatie wel ambivalent. Ze heeft me nooit bij mijn eigen gekozen naam genoemd, ze heeft me nooit haar dochter genoemd.’’ Irina vermoedt wel dat haar moeder iets gemerkt moet hebben. ‘’Ze heeft wel eens één van haar bh’s op mijn bed gevonden. En ik rommelde weleens in haar onderbroeken la. Daarnaast kreeg ik ooit hele fleurige kleding, daar was ik niet uit te slaan. Als mijn moeder kleding ging kopen voor oma ging ik mee en gaf ik heel serieus advies. Dat is wel heel atypisch gedrag voor een jongentje.’’ Over hoe haar vader gereageerd zou hebben heeft ze niet na hoeven te denken. ‘’Maar ik denk dat hij slecht gereageerd zou hebben.’’

Inmiddels is ze ervan overtuigd dat als ze vandaag de dag opgegroeid zou zijn, ze de 20e niet als jongentje gehaald zou hebben. ‘’Dan had ik waarschijnlijk een complete transitie gedaan. Oh, je dacht dat ik suïcide bedoelde. Nou ja, eigenlijk is het wel een soort suïcide van je oude zelf.’’

Over alles is ze heel open, maar haar mannennaam vertelt ze niet. ‘’Dat is echt een no-go.’’ Ooit heeft ze de naam wel verteld, maar toen was ze nog naïef. ‘’Die naam representeert pijn. Daar ga ik niet naar terug.’’

Over haar nieuwe naam heeft ze goed nagedacht. ‘’Als kind was ik gefascineerd door het boek ‘Michael Strogoff — Koerier van de tsaar’, van Jules Verne.’’ Ik heb het meerdere keren, van voor naar achter, gelezen. Daar begon een fascinatie voor Rusland, maar ook voor de hoofdpersoon. Strogoff gaat tegen alle verdrukking en onderdrukking in.’’ Een doorzetter, daar kon Irina zich wel mee identificeren. Dus toen ze overwoog haar naam te veranderen, wist ze dat ze iets Russisch wilde. Maar om nou Michael Strogoff te kiezen, dat ging z’n doel voorbij. ‘’Ik ben me nog wat meer gaan verdiepen in het boek, in Rusland, en kwam toen de naam Irina tegen. Die rolde zo lekker over de tong. Die moest het worden!’’. Eenmaal bij de gemeente overwoog ze ook nog even haar achternaam te veranderen. ‘’Maar eigenlijk ben ik daar wel trots op, Hornstra.’’

Centjes met brood en seks
Ondertussen zat ze nog berooid in de Biblebelt. ‘’Ik heb een tijdje in de bijstand gezeten. Ik wilde wel weer aan de bak, maar had simpelweg geen netwerk. Ik heb wel een tijdje overwogen weer een eigen bedrijf te beginnen, maar toen kreeg ik een marktkraam in mijn schoot geworpen. Dat was echt een gespreid bed. En ik dacht: laat ik nu daar maar eens voor kiezen. Dan heb je tenminste al een vaste klantenschare.’’ Spijt dat ze de sprong in het diepe niet heeft gemaakt? Nee, daar doet Irina niet aan. ‘’Dat is een gepasseerd station.’’ Nu staat ze dus op zaterdagen op de Biologische Noordermarkt in Amsterdam, in haar eigen kraam: Natuurlijk bij Irina. ‘’Ik verkoop biologisch brood en quiches. Het leuke is dat het brood van een bakker uit Wijk en Aalburg komt, die 200 meter van mijn huis zijn zaak had. De molen waar het graan gemalen werd staat naast het huis waarin ik woonde.’’

‘’Mannen willen seks met mij omdat ik borsten en een pik heb’’

Dat is haar ene baan. En dan is er nog het sekswerk. Daar is ze, naar eigen zeggen, ‘’een beetje ingerold’’. Op twee verschillende manieren, die langzaam samenkomen. ‘’Als travestiet zoek je altijd de bevestiging. Je wilt als vrouw gezien worden. En wat doen mannetjes? Die zoeken vrouwtjes. Ik zat op een app, Tgirl. Daar zitten travestieten en mannen die op travestieten vallen.’’ Het probleem met travestie is volgens Irina echter dat alles in het geniep moet, en dat travestieten weinig tijd hebben. Mannen ruiken dat, daarom gedragen zich klote. ‘’Openingszinnen als ‘Bare!’ (bare = zonder condoom) of ‘Ik wil je neuken’. Op een gegeven moment was ik daar zo klaar mee, want ik wil ook gewoon gesprekken hebben met mijn klanten. Ik dacht ze af te schrikken door geld te gaan vragen. Maar daar gingen ze gewoon in mee. Zo kreeg ik dus mijn eerste klantje.’’

Daarnaast bezocht Irina een seksbioscoop, een plek waar mensen in een veilige omgeving seks met elkaar kunnen hebben. ‘’Ik had daar regelmatig seks. Ik merkte daar dat ik waan-zin-nig goed kan pijpen.’’ Ze zegt het zonder enige gêne en vertelt in geuren en kleuren dat ze al snel een reputatie had opgebouwd. Mannen liepen na vijf minuten weg, want Irina had ze afgezogen. ‘’En op een gegeven moment heb ik een pik in mijn bek. Zonder enige commerciële bedoelingen. Er komt een man kijken hoe ik iemand aan het pijpen ben. Die man was een beetje in disguise, zonnebril op en zo. En die vraagt of het geld kost. Nou, ik deed die pik uit mijn bek, sprong op en zei volmondig ‘ja, dat kost geld’. Zo verdiende ik binnen een paar minuten gewoon 40 euro.’’ Ze laat de seksbioscoop daarna snel achter zich en adverteert een tijdje via Tgirl.

Maar inmiddels adverteert ze als ‘Naomi’ via Kinky. De andere naam is vanwege haar veiligheid. ‘’Ondanks dat ik openlijk sekswerker ben, en bijvoorbeeld geen probleem heb met interviews als deze, moet je op zo’n site altijd voorzichtig zijn. Dit vanwege het stigma, en de politie natuurlijk. Zij zijn op zulke sites ook actief.’’ Op Kinky is ze een vreemde eend in de bijt. ‘’Niet omdat ik shemale ben. Daar is een hele markt voor. Maar al die shemales kunnen geen Nederlands, geen Engels, allemaal Google Translate-Engels. Daarin heb ik een concurrentievoordeel. En natuurlijk omdat ik al wat ouder ben.’’

Het eerste wat ik doe is mijn tong in hun keel hangen
Dus zo zit Irina vanaf najaar 2016 in de seksindustrie. Maar zielig is ze niet. Ze wordt niet uitgebuit. Ze heeft lol in wat ze doet. Ze geniet van seks. ‘’Het misbruik door mijn vader heeft mij geleerd dat mijn lichaam niet van mij is. Andere mensen kunnen eraan zitten. Ik heb dat misbruik ook niet per se onplezierig gevonden. Het voelde niet verkeerd. Het heeft me geholpen in mijn sekswerk, het makkelijker gemaakt.’’

‘’Ik heb het misbruik ook nooit als onplezierig ervaren. Ik heb er geen trauma aan overgehouden’’

En er is nog een ervaring die ze meeneemt uit haar verleden. ‘’Ik heb vroeger best veel gebruik gemaakt van mijn collega’s. Naarmate mijn huwelijk slechter werd ging ik steeds vaker naar de hoeren. Ik was altijd op zoek naar een klik, een persoonlijke connectie. Ik wilde meer voelen dan alleen ‘ik heb betaald, nu gaan we neuken’.’’ Het aantal keren dat ze dat tegen is gekomen, is op één hand te tellen.

Door die ervaring weet ze dat mannen daar voornamelijk contact zoeken, oprechte aandacht. Daarom geeft Irina dat wel. ‘’Ik wil mijn klanten het gevoel geven dat ze welkom zijn. Het eerste wat ik doe is mijn tong in hun keel hangen. Dat doen anderen niet hoor. Dat intieme zorgt ervoor dat ze het gevoel hebben dat ze gewild zijn, gewenst zijn, gezien worden. En voor een halfuurtje doe ik het niet. Ik heb echt een uur nodig. De girlfriend experience, dat is wat ik wil bieden. Een luisterend oor.’’

Iedereen is welkom bij Irina. ‘’Ik heb ook heel vaak seks met mensen die ik compleet had genegeerd als ik ze in een bar had gezien. Het enige wat ik eis is dat ze respect tonen, en schoon zijn. Al gaan die twee vaak hand in hand. Alleen met dikke mensen heb ik moeite. Die zweten zo, ze ruiken. Het is gewoon niet appetijtelijk. En die huidplooien,’’ gruwelt Irina. Nee, daar kan ze gewoon niet bij in haar kop.

Bijzonder en intens
Maar voor de rest is alles bespreekbaar. ‘’Wil je dat ik over je heen plas? Prima, 50 euro extra. Want ik moet het allemaal weer opruimen. Wil je ook zelf nog over mij heen plassen. Prima. Nog een keer 50 euro. Want dan moet ik ook nog mijn haren gaan wassen.’’ Ze lacht erom. Zelfs SM is wel aan haar besteed. ‘’Daar heb ik wel wat mee, SM. Dat gaat ook over respect. Als je als dominant een sub helemaal afranselt omdat die sub dat wil, dan toon je respect. Juist als je dat de sub onthoudt toon je geen respect.’’

‘’De overheid wil niet dat mensen op hun 18e aan sekswerk beginnen maar laat ze wel doodschieten in het leger’’

En Irina maakt de mooiste dingen mee als sekswerker. ‘’Die mannen maken zich heel erg kwetsbaar. Sowieso, want ze gaan al naar een taboe-iemand. Vaak hebben ze zelf ook iets met gender. Ik heb zelfs kleding aangeschaft bij de kringloop in maten die mij niet passen, voor het geval dat ze zelf iets willen doen met travestie. Voor hen ben ik gewoon een brug tussen hetero en gay. Vrouw, maar toch met een pik eraan. Bij mij gaan mannen experimenteren. Dan gebeuren er soms wel dingen waarvan ik het heel bijzonder en intens vind dat ik erbij mag zijn.’’ En ja, geld krijgen voor seks is ‘vet’. Maar haar grootste beloning zijn niet de centjes. ‘’Mijn grootste beloning is dat mensen met een grote grijns de deur uit lopen, met het idee dat ze terug gaan komen.’’

De bezopen argumenten van de overheid
Daarom is Irina ook zo’n voorvechter voor de rechten van de sekswerker. Via PROUD werd ze gevraagd voor SekswerkExpertise. Voor dat Platform Positieverbetering Sekswerkers voert ze de strijd tegen de Wet Regulering Sekswerk (WRS) aan. ‘’De WRS is gewoon een hele slechte wet voor sekswerkers. Eigenlijk criminaliseert het sekswerkers weer. Het is allemaal al niet makkelijk voor sekswerkers, want eigenlijk moet je een vergunde werkplek hebben. Maar die zijn er nauwelijks. Steeds meer van die werkplekken worden gesloten of gemeentes trekken vergunningen in.’’

Als het gaat over de WRS gaat het vuur nog harder branden in Irina. Ze is al bevlogen, met veel mimiek en handgebaren, met stemverheffingen en pittige uitspraken. Maar de WRS maakt haar echt boos. ‘’Een ambtenaar moet dan in een beoordelingsgesprek gaan vaststellen of je wel zelfredzaam bent. Hallo, dat bepaal ik zelf wel. Het doel is mensen op te leiden die in zo’n gesprek vast gaan stellen of je uitgebuit wordt. Dat is de grootste flauwekul. Het kost meerdere gesprekken voor iemand uitbuiting toegeeft. En het is bizar dat ik niet zelf mag aangeven of ik zelfredzaam ben. Ik mag toch ook zelf kiezen om stratenmaker te worden? Terwijl dat nou echt een ongezond beroep is. Op je 55e is je hele lichaam versleten. Maar ja, we hebben straten nodig… Men heeft echter ook seks nodig.’’

In de WRS wordt er ook aan die leeftijdsgrens gesleuteld. ‘’Men stelt dat je op je 18e niet in staat bent om te kiezen voor zo’n ingrijpend beroep. Maar de overheid werft wel mensen om zich op hun 18e dood te gaan laten schieten. Kom nou toch. Da’s echt een bezopen argument.’’

Ik heb die verantwoordelijkheid tegenover de samenleving
Inmiddels is Irina 64 en zit ze nog vol levenslust. ‘’Ik kan niet stilzitten. Vrienden ergeren zich weleens aan mij omdat ik zo’n vrolijk kind ben.’’ Op het bijzettafeltje liggen nog allemaal NRC Handelsbladen. ‘’Ik moet eigenlijk even de tijd nemen om die bij te lezen. Ik lees ze alleen voor de achtergrondverhalen. Het nieuws haal ik wel van de app.’’ Ze omschrijft zichzelf dan ook als belezen. En als ze een mening heeft waarvan ze denkt dat het de moeite waard is om die te laten horen zal ze dat ook niet nalaten.

‘’Ik kan praten als Brugman’’

‘’Ik vind dat ik die verantwoordelijkheid heb, ook tegenover de samenleving. Ik heb bepaalde dingen meegekregen vanuit mijn genen, mijn opleiding, mijn levenservaring. Die maken mij tot wie ik ben. En die assets die ik heb moet ik gebruiken, vind ik. Ik vind het belangrijk om mensen persoonlijke groei door te laten maken.

Tienduizenden sudoku’s
Maar die drang tot het helpen van mensen is er pas sinds haar zelfacceptatie, sinds haar transitie. ‘’Ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar ik ben nu vrijer in mijn expressie en heb geen geheim meer. Doordat ik mezelf niet meer hoef te onderdrukken heb ik veel meer ruimte om mezelf te ontwikkelen. De afgelopen vijf jaar heb ik een enorme psychologische ontwikkeling doorgemaakt.’’ Daar zit toch een gevoel van spijt. ‘’Dan denk ik soms wel van ‘fuck’. Heel veel potentie die ik had heb ik nooit waar kunnen maken gedurende die jaren. Wat zou er gebeurd zijn als ik dat wel had gehad? Dat is een interessante vraag. Ik kan er niet zoveel mee, maar toch.’’

‘’De laatste vijf jaar heb ik ook veel meer ruimte gekregen voor gevoelens. Echt niet allemaal positief, maar het is fijn om dingen te voelen. Soms heb ik ook kutdingen ontdekt over mezelf. Maar als je dat weet is het fijn. Dan kun je ermee dealen. En als ik dan toch een kutdag heb ga ik gewoon sudoku’s maken. Ik heb er inmiddels al een stuk of tienduizend gemaakt. Vroeger ging ik dan naar Hoek van Holland, om bootjes te kijken.’’

Ik ben er altijd geweest en zal er altijd zijn
Geloven in een god doet Irina niet. ‘’Mijn ouders waren wel gelovig, maar dat vlakte langzaam af. Ze vertelden wel verhalen uit de Bijbel. Ik ben weleens meegesleept naar de kerk. Dat was nog in Utrecht. In Oss werd het allemaal minder. Hun gelovigheid werd minder praktiserend. Dat wil niet zeggen dat het er niet meer was, hoor.’’

Met de term bijgeloof heeft ze moeite. ‘’Dat impliceert dat het een minder goed geloof is.’’ Dat raakt dan weer aan het respecteren voor anderen. ‘’Ik respecteer dat christenen geloven wat ze geloven, maar ze moeten ook respecteren dat ik dat niet geloof. Dat is respect: anderen behandelen zoals ze zelf behandeld wil worden. Niet dwingen dat anderen net zo denken zoals jij denkt. Als die vorm van respect je vertrekpunt is, kun je niet anders dan sekswerk volledig decriminaliseren. Dat is toch logisch?’’

Dat zal haar overtuiging zijn, tot haar dood. Ach, de dood. Irina gelooft in energiestromen. ‘’Wij mensen zijn niet meer dan energiestromen. Onze fysieke manifestatie is een interferentie van bepaald energiestromen die op bepaalde momenten bij elkaar komen. En bij onze dood vallen die dan uit elkaar. Na de dood zijn we er nog, maar in een andere vorm. Niet als een hemel, maar gewoon een andere vorm. Ik heb altijd bestaan en ik zal ook altijd bestaan.’’

Dat wil niet zeggen dat Irina niet na begint te denken over de dood. ‘’Ik geloofde altijd dat ik 120 zou worden. Waarom? Omdat ik sterke genen heb, omdat de medische wetenschap heel goed is. En ik heb ongeveer 60 jaar als man geleefd, dan mag ik potdomme ook 60 jaar als vrouw leven. Maar aan dat rotsvaste geloof begin ik wel wat te twijfelen. Maar zolang de dood geen lijdensweg is, heb ik er vrede mee. Want dan ben ik toch dood, nietwaar?’’

Geschreven door: Jochem Wijma en Emma Verbree

Noot van de redactie: Door omstandigheden hebben we op dit moment nog geen passend beeldmateriaal voorhanden. We streven ernaar om zo snel mogelijk passend beeldmateriaal toe te voegen.