Nuchter en trots: Laurens Visser is een typische Westlander
Laurens Visser is 20 jaar en geboren in ’s-Gravenzande. Tegenwoordig woont hij op kamers in Ede en studeert hij Journalistiek aan de CHE in Ede. Laurens komt uit een groot gezin. Hij heeft een broer, een pleegbroertje, twee zussen, vier nichtjes en twee ouders.
“Het is een trots volkje.”
Westland
Met zijn ene been 90 graden over zijn andere been en zijn vingers tegen elkaar aan zit Laurens relaxed achteruit geleund in de ongemakkelijke, houten stoel. Dat Laurens uit het westen van het land komt is wel te herkennen aan zijn accent. ’s-Gravenzande ligt dichtbij Rotterdam en Den Haag. “Het is een trots volkje. De mensen zijn erg op zichzelf en ik had daar ook last van.”
“Je kijkt niet echt verder dan het Westland zelf en daardoor blijf je een beetje in dezelfde bubbel zitten.” Met een trotste blik vertelt hij, “wat overigens wel een mooie bubbel is, want Westland is een mooie plek waar ik me thuis voel.” Vanuit thuis heeft Laurens christelijke normen en waarden meegekregen: respect voor de ander en sociaal zijn. “Ik vind wel dat ik zo ben. Ik denk dat andere mensen mij zouden omschrijven als rustig — denk ik — weet ik wel zeker eigenlijk, soms misschien wel bijdehand en sociaal.”
De betekenis van vrienden
Laurens deelt niet zomaar alles met iedereen. “Ik ben argwanend. Ik vertrouw niet iedereen.” Alleen de mensen die dicht bij Laurens staan zijn het belangrijkst voor hem. “De hele familie en een paar vrienden en mijn vriendin. Ik heb wel veel vrienden, maar die echt dicht bij me staan zijn er niet veel. Dat komt denk ik door mezelf, omdat ik niet heel veel deel met anderen. Dus de mensen waar ik wat mee deel zijn voor mij echte vrienden.” Een goede vriend is volgens Laurens iemand die je kan vertrouwen, je hart bij kan luchten en het gezellig mee kan hebben.
Laurens kijk op de wereld
Volgens Laurens is de wereld een harde plek. “Ik zie de wereld niet echt als een plek waar iedereen lief is voor elkaar en dat het per se een fijne plek is. De wereld veranderen kan je niet. Dus je kan je eigen stempel drukken door te laten zien wie jij bent, een voorbeeld nemen en gewoon in journalistiek werk de waarheid willen laten zien. Laten zien hoe het echt is.” Laurens heeft niet echt de behoefte om de wereld te veranderen. “De wereld blijf toch wel hetzelfde weet je, er veranderen wel dingen, maar de wereld wordt toch nooit beter.”
“Toen wist ik het helemaal zeker: ik wil echt de tv-wereld in.”
Laurens jeugd
Onverwacht vertelt Laurens dat hij de ziekte van crohn heeft. Dit heeft veel invloed gehad op zijn leven. “Ik ben heel erg ziek geweest.” Er komt een ongemakkelijk lachje op zijn gezicht, alsof hij niet van plan was om dit te vertellen.
Al zijn klasgenoten van de basisschool gingen naar Rotterdam toe, daar was een christelijke school. Laurens kon daar niet heen, omdat de reistijd niet te doen was. “Dus ik ging naar een school in mijn woonplaats.” Laurens was helemaal in zijn eentje en kende niemand. In datzelfde jaar moest hij weer naar een andere school, omdat hij het niveau net niet aan kon. Hij ging van havo/vwo naar de mavo. “Dit vond ik niet leuk, omdat het niet goed stond aangeschreven. Dat was even lastig” zegt Laurens. Er volgt een korte stilte. Als hij weer verder gaat met zijn verhaal verschijnt er een lach op zijn gezicht.
“Maar uiteindelijk was dat de leukste tijd van mijn leven. “De docenten, leerlingen, ik kon het met iedereen super goed vinden. We gingen drankjes met leraren doen en dat was echt super gezellig. De hele groep was gewoon top. De leraren vonden het ook super gezellig, die spreek ik nu ook nog wel eens of we gaan met z’n allen nog steeds wel eens wat doen.” Toen Laurens zijn mavo diploma haalde is hij weer terug gegaan en heeft hij zijn havo diploma gehaald.
Daarna ging hij de opleiding journalistiek volgen. “Ik wist al super snel, eigenlijk al vanaf dat ik jong was dat ik sowieso de mediawereld in wilde. Toen ik ziek was heb ik een keer zo’n opkikker dag gehad. Dat je een beetje wordt opgevrolijkt. En toen mocht ik mee naar de tv-studio van tv-west en kreeg ik mijn eigen show. Ik mocht mensen interviewen omdat ik had aangegeven dat ik dat wel leuk vond.” De telefoon ging over en Carlo Boszhart kwam aan de lijn. Hij nodigde Laurens uit voor zijn show. “Dat was helaas niet doorgegaan, maar hij stuurde wel een kaart met ‘grote groet Carlo en Irene’, dus dat was wel leuk. “Toen wist ik het helemaal zeker: ik wil echt de tv-wereld in.”
Leven met de ziekte van crohn
“Ik heb de ziekte van crohn en reuma en nog heel veel andere shizzle.” Laurens laat het onverschillig klinken, maar toch kijkt hij even naar de grond. Dat beïnvloedt heel zijn leven. “Sowieso je dagelijkse leven, je hebt best wel vaak buikpijn, je bent heel snel moe, soms ben je echt heel ziek dus dan kan je helemaal niks doen. Dan heb je ook dat je sociaal een beetje wordt uitgesloten, omdat mensen het niet begrijpen als je moe bent. Maar verder maakt het me denk ik wel sterker als persoon, omdat je juist veel meemaakt.” Laurens is tevreden met wie hij is. “Klinkt misschien gek, maar misschien ben ik juist dankbaar voor de ziekte. Niet per se dankbaar, maar dat is wel wie ik ben.”
Laurens toekomst
Laurens wil later graag huisje, boompje, beestje. Hij is gelukkig als hij met zijn vriendin is. Zijn ogen lichten op als hij over haar praat. “Dat komt door haar. “Ze geeft iets”, zegt hij met grappende ondertoon. “Ik voel me fijn bij haar.”
Laurens kent haar anderhalf jaar en heeft haar in Ede ontmoet. “Ik kwam anderhalf jaar geleden in Ede wonen, zij woonde ook in het studentenhuis waar ik woonde. We hadden een kerstgala, dat was heel gezellig en toen zijn we een beetje in contact gebleven. Op een gegeven moment heb ik haar op date gevraagd. Toen zijn we wezen schaatsen. Ik heb haar de nacht voor Hemelvaartsdag gevraagd.”
Laurens denkt dat hij over een paar jaar al gaat trouwen. “Het is wel netjes, maar ja het hoort er een beetje bij. Dat is wel zo vanuit de opvoeding meegegeven. En ik vind het zelf ook wel mooi en zij wil het ook.” Ook is zijn vriendin een paar jaar ouder dan hij. “Zij is al afgestudeerd en werkt. Dus ja, tegen de tijd dat ik afgestudeerd ben is zij al iets van”, er volgt een stilte: “26.” Dus dan begint de tijd ook wel te dringen,” zegt hij lachend. “Laurens heeft ook een kinderwens, maar hij wil er niet meer dan vier. “Dat vind ik echt teveel. Mijn vriendin wil ook nog adoptie of pleegdingen, weet ik ‘t . Dat wil zij, ik zie het dan wel.”
Laurens komt zelf uit een redelijk groot gezin, wat invloed heeft op de keus als het gaat om kinderen. “Als ik kijk naar mijn broer, die heb er dan vier nu.” Zijn Westlandse accent is nog duidelijker te horen. “Allemaal jonge koters, dat is veel te druk en dat trek ik nu al niet. En ik houd niet van luiers verschonen. Zelfverzekerd vertelt hij: “Ik vind één zielig eigenlijk, twee vind ik net niet, drie vind ik mwah, gaat wel en vier is gewoon echt perfect.” Er verschijnt een lachje op zijn gezicht.
“Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel.”
Journalistiek
Zijn opleiding tot journalist gaat niet voor niks zijn. “Ik wil eerst mijn opleiding afmaken en dan een jaartje werken zodat ik genoeg geld heb.” Hij wil het liefst bij een groot bedrijf — misschien bij de publieke omroep — werken. “Ik weet nog niet of ik echt hard nieuws zou willen doen, zoals bij de NOS verslag geven of dat ik meer programma’s bedenk. Beetje content maken of iets creatiefs. Ik weet nog niet per se zeker of ik echt het journalistieke in ga, maar dat vind ik ook leuk.”
Laurens wil wel graag een vaste baan. “Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel. Zonder geld kan je niet leven. Je moet toch een huis hebben, boodschappen doen en dingen betalen. Maar het is niet dat ik heel veel geld wil hebben . Gewoon genoeg. Dan ben je tevreden denk ik, als je genoeg hebt.”
