“Soms vind je me leuk, soms niet. Jammer dan.”
Judith schuift haar bril tegen haar neus omhoog. Achter de bril schuilen twee grote bruine ogen. Een lichtelijke gespannen houding straalt ze uit. Ze trekt haar haren nog even goed in een staart en maakt zich klaar. “Ik vind het best wel beetje spannend al die vragen zo over mezelf.”
Judith groeit op in Harderwijk met haar ouders en twee zussen. Haar vader is daar dominee. Ze vertelt dat dit soms wel eens lastig is. “Ik ben opgegroeid in het christelijke milieu. Ik was daar echt een beetje de dochter van de dominee.”
Christelijk bubbeltje
Judith vertelt dan ook dat ze achteraf wel eens spijt heeft van haar schoolkeuze. “de helft van mijn docenten op de CHE ken ik, omdat zij mijn ouders ook kennen. De CHE is echt een christelijk bubbeltje wat dat betreft. Het was meer omdat de opleiding journalistiek in deze regio alleen op de Christelijke Hogeschool Ede wordt aangeboden. Je hebt natuurlijk ook nog wel andere plekken waar het wordt aangeboden, maar bijvoorbeeld in Utrecht wordt de opleiding erg slecht aangeschreven.”
Niet alleen de christelijke bubbel is waar ze tegenaan loopt. “Dat gevoel überhaupt van weer terug zijn op de Veluwe. Waar mensen elkaar kennen en uit allemaal kleine dorpjes komen…” Judith fronst haar wenkbrauwen en schudt haar hoofd afkeurend van links naar rechts. “Nee, daar houd ik niet zo van”. Wel vertelt Judith dat haar ouders in de opvoeding erg open waren. Er was ruimte voor opmerkingen en vragen. “In het gezin kon vrijwel alles besproken worden met elkaar. Ik ben met het christelijke geloof opgevoed en zie het zelf ook echt als iets om in te geloven.”
“Voor mij is Ede eigenlijk een downgrade.”
Of Judith op kamers is gegaan om te ontsnappen aan de christelijke omgeving is niet het geval, sterker nog, ze begint erom te lachen en antwoord abrupt nee. “Ik zit nu op kamers in Ede maar ik wilde eigenlijk studeren in Utrecht. Ik spreek wel eens mensen uit Zeeland. Zij vertellen mij dan dat ze Ede echt een upgrade vinden ten opzichte van Zeeland, maar voor mij is Ede eigenlijk een downgrade.”
The big American dream
Judith heeft al op een blauwe maandag een opleiding gevolgd op de universiteit in Utrecht. “Vrij snel stopte ik hier mee, omdat het heel erg theoretisch was. Het was echt met je neus in de boeken. Na 6 jaar VWO had ik geen zin meer in al die theorie. Destijds stond ik op een wachtlijst voor een kamer in Utrecht. Ik woonde toen in Amersfoort”. Nu wonende in Ede had Judith liever toch langer de tijd genomen en haar pijlen gericht op Utrecht. “Het heen en weer reizen zou me dan geeneens zo uitmaken”. Nadat Judith gestopt was met haar studie in Utrecht moest ze een jaar overbruggen tot het nieuwe studiejaar. Opeens bedacht Judith zich dat ze een tussenjaar in Amerika wilt gaan doen. “Ik zei: pap mam ik ga naar het buitenland. Ik ga naar Amerika.”
“Ik blijf maar terugkomen op Texas. Het is ook echt een groot thema in mijn leven geweest.”
Het idee van Amerika kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Judith was in haar leven al twee keer voor een langere tijd in Amerika geweest. Sinds de eerste keer naar Michigan had Amerika een speciaal plekje in het hart van Judith. “Ik heb ook echt gespaard sinds ik tien was. Ik dacht altijd al ik ga een keer terug. Dit is zo’n moment dat ik ervoor kan gaan, dus ga ik ervoor”. Ze gaat in haar tussenjaar in haar eentje een half jaar naar Texas. “Amerika blijft me trekken. Het is een hele vrije cultuur. De vrijheid en de ruimte trekt mij heel erg. Het klinkt misschien heel stom maar de straten zijn breder, alles is er groter. Je hebt er letterlijk meer ruimte om je heen. Dat trekt mij echt!”
Dat Amerika iets heeft gedaan met haar is goed te merken. “Ik blijf maar terugkomen op Texas. Het is ook echt een groot thema in mijn leven geweest.” Naast de leuke tijd was het ook een hele leerzame tijd voor haar. “Die keer in Texas heb ik heel erg geleerd als niemand jou kent van te voren dat niemand ook een bepaald beeld van je heeft. Niemand had vooroordelen. Je komt daar en je bent echt op jezelf aangewezen. Hierdoor heb ik mijzelf echt leren kennen.”
“Ik was altijd de stille Judith.”
In Nederland daarentegen had Judith wel eens andere ervaringen met bijvoorbeeld klasgenoten. “Op school had ik soms wel het idee dat mensen mij bestempelden. Ik was altijd de stille Judith. Dat was geeneens negatief bedoeld, maar toch altijd wel zo’n label wat aan je kleeft”. Toch heeft Judith naast haar stille kant ook een hele andere energieke kant. Ze zit nu in Ede bij de studentenvereniging Ichthus. “De eerste avond daar dachten mensen zelfs dat ik ADHD had! Wanneer ik iets echt leuk vind en enthousiast erover ben is dit echt te merken”. Terwijl Judith vertelt over die avond bij de studentenvereniging wordt ze weer enthousiast en zit ze bijna op haar stoel te stuiteren.
“Vaak weet ik niet wat ik wil, maar als ik het eenmaal weet dan ga ik er volledig voor”
Het imago van stille Judith vind ze nu niet meer zo storend. “Ik ben ouder geworden en kom nu naar school voor school. Niet perse om sociale contacten te leggen. Ik sta er wel voor open maar ben er niet direct naar op zoek.” Vroeger stoeide ze nog wel eens met haar verlegen karakter en wist ze niet precies wat ze wilde. Nu heeft ze het omarmd. “Ik ben best wel verlegen. Dat is met name wel eens bij journalistiek irritant. Soms is het een voordeel, maar soms denk ik nou Judith iets meer power erin had wel gemogen! Ik ben er al wel bewust van dat ik soms door dat verlegenheid terughoudend kan zijn en weet er daarom beter mee om te gaan.”
Haar andere kant komt ook weer terug bij dat tussenjaar. Wanneer Judith iets in haar kop heeft zitten, zit dat dus nog lang niet in haar kont luidt het gezegde. “Vaak weet ik niet wat ik wil, maar als ik het eenmaal weet dan ga ik er volledig voor. Ik moest in anderhalve maand tijd een visum, goedkeuring omtrent gedrag en bankafschriften hebben. Eind november bedacht ik me dit en op 2 januari stapte ik in het vliegtuig die kant op.”
Vastberaden
Op de vraag wat haar dromen en doelen zijn antwoord Judith dan ook zelfverzekerd: “Ik denk dat dromen en doelen hetzelfde zijn. Je kunt van je dromen namelijk ook je doel maken. Anders blijf je maar dromen en gebeurd er niks”. Zo eindigt ze ook dat ze over 10 jaar in Amerika hoopt te zijn om daar voor bepaalde tijd te werken. “Een relaxed leven leiden wat ik zelf bepaal en waarin mensen niks van me verwachten”. Haar grootste les is toch om bij jezelf te blijven. “Soms vind je me leuk, soms niet”. Ze haalt haar schouders nonchalant op. “Jammer dan.”
