‘Tijdens het fietsen ontsnap je eigenlijk even uit je drukke bestaan’
Door: Tirza van Holten
In de oude conferentiezaal van Jehovagetuigen in Bennenkom is het deze maandagmiddag drukker dan normaal. Samen met een aantal journalistiekleerlingen zitten we verspreid door het gebouw om interviews af te nemen. Tegenover mij zit Dave Prins (18) en we raken aan de praat over zijn leven en wat hem kenmerkt als persoon.
‘In Oldemarkt, tegen Friesland aan’, antwoord Dave als ik hem vraag waar hij woont. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Ja, veel mensen zien die niet aankomen’ zegt hij lachend. ‘Het is natuurlijk enorm ver van Ede vandaan, waar ik studeer. Naast mijn vrienden die in Friesland wonen, heb ik er ook verder eigenlijk niks mee. Gek genoeg zou ik er later wel weer terug naartoe willen want het is er heerlijk rustig.’
Zijn ogen lichten op als hij vertelt over het natuurgebied wat nog geen vijf kilometer bij hem vandaan ligt. ‘Ik hou echt van de natuur. Ik kan enorm genieten van de rust en de stilte, zeker na een drukke dag.’ Ook op vakanties zoekt Dave vaak de natuur op, zo ging hij bijvoorbeeld naar Canada en de Ardennen. ‘Ik weet mijn gedachtes nog toen ik naast een waterval stond. Dan pas merk je hoeveel kabaal zoiets eigenlijk maakt, terwijl het er tegelijkertijd ook rustig en stil is. Als ik dat dan vergelijk met de steden en de vervelende drukte van het verkeer, denk ik bij mezelf hoe straalt een waterval alsnog die natuurlijke rust uit?’
‘Juist de wandelpaden waar je jezelf met een touw moet vasthouden, vind ik het mooist’, maakt hij duidelijk met wilde handgebaren. Even lijkt het alsof hij zichzelf weer ziet ploeteren op de ruige paden en ondertussen vertelt hij me meer over zijn ervaring. ‘In Canada heb ik zoveel bergen gezien, ik kan niet anders zeggen dat ze onbeschrijfelijk zijn. Ik besefte me vooral hoe weinig het Nederlandse landschap me deed, en hoeveel indruk de bergen op me maakten.’
Wielrennen
‘Een andere passie is wielrennen,’ vertelt Dave. ‘ Sinds alweer vier jaar is wielrennen echt een hobby van me geworden.’ Hij vertelt dat hij eerst een tijdje heeft hardgelopen, maar dat dat toch niet genoeg snelheid voor hem had. Wielrennen daarentegen vindt hij geweldig door de adrenaline en de snelheid. ‘Als je begint met fietsen, dan pakt het je gewoon op een gegeven moment.’
‘’Als ik op de fiets zit, hoef ik even niet na te denken en kan ik gewoon mijn hoofd leegtrappen.’’
‘Naast natuur is wielrennen dus ook een uitlaatklep’, merk ik op. Dave knikt en stemt in. ‘Als ik op de fiets zit, hoef ik even niet na te denken en kan ik gewoon mijn hoofd leegtrappen. Tijdens het fietsen ontsnap je eigenlijk even uit je drukke bestaan.’
Familie is alles
Dave begint te vertellen over zijn familie. ‘Familie betekent heel veel voor mij, de band met mijn vader is bijvoorbeeld heel sterk. Voor het wielrennen had ik in het begin bijvoorbeeld nog geen trainingsmaatje, niemand in mijn buurt fietste en ik vond het alleen een beetje suf. Omdat mijn vader ook best sportief is, vroeg ik of hij eens mee wilde. Nu fietsen we vaak samen.’ Naast sport hebben ze beide interesse in geschiedenis en houden ze van de natuur.
‘Ook met mijn moeder kan ik het goed vinden. Mijn ouders zijn over de jaren heen meer naar elkaar toegegroeid, dit zag je vooral na het overlijden van mijn broertje.’ Bij het noemen van zijn broertje wordt de blik op zijn gezicht serieuzer en Dave staart voor zich uit als hij verder vertelt. ‘Toen ik vijf jaar oud was, werd mijn broertje geboren. Hij is nog in datzelfde jaar overleden aan een zware hartafwijking. Dit was heftig. In een tijd als toen vonden we kracht in het geloof. Ik wist namelijk dat mijn broertje niet alleen onder de grond lag, maar ik mocht weten waar mijn broertje naartoe was gegaan. Dat gaf toen en geeft vandaag de dag nog steeds troost.’
Toch had hij er op de basisschool nog af en toe moeite mee. ‘Ik weet nog dat we een keer een tekening moesten maken voor iemand uit mijn klas waarvan zijn oma was overleden. Ik vond dat toen heel lastig want naar mijn mening was dat geen ‘verdriet’. Op dat moment was dat niet echt een emotie voor mij dus het voelde heel erg oneerlijk.’ Ondanks dat het een moeilijke gebeurtenis was en hij er nog af en toe aan terugdenkt, laat Dave merken dat het hem niet perse in het dagelijks leven belemmerd.
‘Gelukkig heb ik een neefje waarvan ik enorm geniet als ik hem gelukkig zie.’ Ik vraag hem of zijn neefje hem wel eens doet denken aan zijn broertje waarop Dave glimlacht. ‘Oh ja, zeker in het begin dacht ik veel aan mijn broertje als ik hem zag. Ik zie hem niet als plaatsvervangend voor mijn broertje maar om hem zo van dichtbij te zien opgroeien, vind ik echt heel mooi.’
Toekomstplannen
‘Dat vind ik een moeilijke’ antwoord Dave als ik hem vraag wat hij later wilt worden. ‘Ik hou enorm veel van radio en podcasts, zo is de ‘God’s president’ (een mini documentaire in podcast-vorm) een echt inspiratievoorbeeld.’ Naast de passie voor audio vindt Dave documentaires ook gaaf. Later wil hij deze dan ook zelf gaan maken, en dan het liefst in het buitenland als het even kan.
“Als ik ooit de kans krijg om op koffie-of theeplantage een documentaire te maken, dan zou ik dat direct doen.”
‘Tuurlijk zou ik het in Nederland kunnen doen, maar als ik ooit de kans krijg om op koffie-of theeplantage een documentaire te maken, dan zou ik dat direct doen.’ Al wegdromend vertelt hij waarom hem dit zo aanspreekt. ‘Het lijkt me een prachtige ervaring; een andere cultuur, andere mensen, de omgeving. Mijn doel is om de mensen die niet gehoord worden, een stem te geven.’
