“Vreemde wendingen verwacht ik al een beetje in mijn leven.”
“Mijn ouders vertellen me altijd dat mijn eerste droombaan notaris zijn was. Waarom? Omdat ik dan een pijp mag roken! Nu zou ik echt geen notaris meer willen worden. Veel te ingewikkeld, die boekhouding. Ik word helemaal gek,” zegt Arend Jan. Arend Jan en ik zitten samen met onze redactiegenoten in een veel te klein hokje. Het is de bedoeling dat we elkaar drieënhalf uur gaan interviewen. Best nog wel een spannende opgave, want het gesprek kan nog best wel eens de diepte in gaan. En daarbij zit je normaal één op één met een interview, nu zijn we ineens met meer mensen. Zijn opmerking over zijn droombaan geeft me een glimlach. Zo’n origineel idee, met zo’n reden vind ik erg bijzonder.
Arend Jan Vermaat is twintig jaar oud, geboren en getogen in Ede en woont ook nu nog steeds in Ede, bij zijn ouders. Hij is, net als ik en de rest van de redactie, tweedejaars student aan de Christelijke Hogeschool in Ede. Hij is een opgewekte, vrolijke jongen. Houdt er graag van om een grapje te maken tijdens de les.
Berlijnse school
Eén van Arend Jans grote passies is Berlijnse School. “Dat is een muziekstroom uit de jaren ’70,” vertelt hij me. Klaus Schulze is een artiest die hij opnoemt, die dat soort muziek maakt. Net zoals ik, hebben jullie waarschijnlijk ook geen idee wat Berlijnse School nou precies inhoudt. Daarom dat ik het zelf even heb opgezocht.
Het is computer- of synthesizermuziek. De nummers duren ook allemaal erg lang, een uur durend nummer is behoorlijk normaal. Arend Jan legt uit: “De muziek begint heel rustig en op een gegeven moment komt er een bepaalde melodie dat vaak herhaald wordt. Er is een bepaalde opbouw in het nummer. Er zit veel energie in, maar het is tegelijkertijd ook rustgevend.”
“Toen is er een knop omgegaan, ik was klaar met die ABBA!”
Arend Jan luistert deze muziek al heel lang, maar niet al zijn hele leven. “Toen ik twee of drie jaar oud was, was ik een enorme fan van Celine Dion en ABBA. Toen ik wat ouder werd ontdekte ik Klaus Schulze, want mijn vader luisterde dat vaak in de auto. Toen is er een knop omgegaan, ik was klaar met die ABBA!”
Sinds zijn achtste luistert Arend Jan al naar dit soort muziek. Als ik hem vraag waarom hij deze muziek luistert, dan zegt hij: “Ik luister muziek, zodat ik beelden voor me ga zien. Ik wil echt meegaan in de muziek. Dat kan perfect met deze muziek.” Zoals te verwachten houdt Arend Jan niet van popmuziek.
Ook houdt Arend Jan van het maken van muziek. “Ik maak zelf muziek met een keyboard op mijn kamer, of ik gebruik mijn laptop. Je zit dan eigenlijk te improviseren op je toetsenbord en na een tijdje heb je dan een stuk van een half uur.”
Als ik Arend Jan vraag welk instrument hij graag nog zou willen leren spelen, zegt hij vrijwel meteen: “Ik heb wel eens nagedacht over het leren spelen van een didgeridoo, zo’n Australisch instrument! Die heb ik wel eens gehoord bij de muziek van Steve Roach, hij bespeelt dat instrument ook. Het lijkt me heel erg interessant.” Terwijl Arend Jan dit zegt, beginnen ik en de anderen hem toe te lachen. Wéér zo’n origineel idee en ook weer iets wat typisch bij Arend Jan past.
Wisselen van school
Dat dingen in zijn leven soms totaal anders lopen dan dat hij had verwacht, heeft Arend Jan al vaak gehad in zijn leven: “In de pauze op de basisschool gingen we soms voetballen. Ik was het minst vaak aan de bal, maar als ik dan aan de bal kwam, dan kon ik ineens een heel bizar doelpunt maken. We voetbalden met een tennisballetje en de tweede keer dat ik aan de bal kwam, was het een doelpunt via de binnenkant van de paal. Vroeger waren het over het algemeen vaak situaties waarbij je kon denken: dat wordt echt helemaal niets. Maar als het er dan op aankwam, dan riep iedereen: ‘Wow, dit had ik niet gedacht!’” Het gebeurt inmiddels al zo vaak, dat Arend Jan niet meer verbaasd reageert: “Vreemde wendingen verwacht ik al een beetje in mijn leven.”
“Het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben.”
Naar school gaan was voor Arend Jan niet altijd even gemakkelijk. Op zijn dertiende is hij van middelbare school gewisseld. Door een opmerking die verkeerd werd opgevat werd door zijn vrienden is het allemaal misgelopen. “Dat pakten ze niet goed op. Ik had het nog geprobeerd uit te leggen, maar het was al te laat.”
Het resulteerde in vervelende pesterijen naar Arend Jan toe. “Ik durfde een paar maanden niet te zeggen wat er gaande was. Ik werd wat stiller, de cijfers gingen wat achteruit. Maar ik dacht elke ochtend voordat ik naar school ging weer: ‘Misschien komt het wel weer goed!’” Maar dat gebeurde niet. “Dus ging ik naar een andere school.”
Ondanks dat het een moeilijke tijd voor hem was, is het voor Arend Jan wel het beste wat hem is overkomen: “Het heeft ertoe geleid dat ik nu hier zit, bij de opleiding journalistiek. Als dat pesten niet was gebeurd, dan had ik anders over mezelf nagedacht. Dan was ik niet naar een andere school gegaan. De dingen die vanaf dat moment in mijn leven gebeurd zijn, zouden dan niet zijn gebeurd. Het was iets dat op dat moment natuurlijk helemaal niet leuk was, maar uiteindelijk had het een heel bijzondere invloed op de rest van mijn leven. Het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben.”
Samenwerken op school
Als ik Arend Jan vraag of hij iets zou willen veranderen in zijn leven zegt hij nee. “Ik vind niet dat je elke dag maar bezig moet zijn met wat je wilt veranderen in je leven. Dan blijf je maar aan de gang.” Wat hij nu wel aan het leren is, is beter samenwerken. “Dit is een doel dat ik vorig jaar voor mezelf heb gesteld. Het ging namelijk niet altijd al te best. Ik heb namelijk veel moeite met omgaan met kritiek.”
Ik vraag hem waarom hij daar moeite mee heeft. “Ik word een beetje gedeprimeerd van commentaar, maar ik ben nu wel aan het leren om het om te buigen, dat ik leer dat het ook nuttig kan zijn om er wel naar te luisteren.” Ik vraag aan hem of hij zich anders voelt dan anderen. “Ik voel me zeker anders dan anderen, ik denk anders dan anderen. Ik wil dingen graag op mijn eigen manier doen. Als ik kijk naar vorig jaar, bracht ik op bepaalde momenten ideeën in en dan werd er getwijfeld aan mij of ik dat wel werkelijk kon.”
Ik zie aan Arend Jan zijn gezicht dat hij het vervelend vindt dat mensen soms aan hem twijfelen. “Het zijn steeds twee extremen. Of mijn groepje is super positief over wat ik doe, of het groepje is behoorlijk twijfelachtig. Het is altijd extreem-links of extreemrechts, nooit tussenin.”
“Ik zou wel graag de langste symfonie allertijden bekend willen maken.”
Werkstuk op school
Het lijkt Arend Jan heel erg leuk om invloed te hebben op de algemene kennis van mensen. “Ik zou wel graag de langste symfonie allertijden bekend willen maken. Dat mensen denken: ‘Jemig, dat gaat hartstikke ver!’” Hij heeft dat al een klein beetje gedaan op zijn oude middelbare school: “Docenten gebruiken daar, als het goed is, nu nog een werkstuk over een bepaalde moderne stroom in de derde stroming van klassieke muziek in het lesprogramma.” Dat vindt Arend Jan heel leuk: “Iets van mij heeft een soort toekomst gekregen.”
Na ongeveer een uur met elkaar te hebben gepraat, zit het interview erop. Inmiddels is het behoorlijk benauwd geworden in de kamer waar we met elkaar zitten. Ik heb Arend Jan een stuk beter leren kennen, op een manier zoals ik andere mensen niet snel zou leren kennen. Ik zie er dan ook naar uit om met hem verder in dit project samen te werken. We zijn beide tevreden over hoe het is gegaan, maar Arend Jan heeft nog wel één ding te zeggen: “Wat ik nog zou willen toevoegen, is dat mensen echt Berlijnse School moeten proberen, is het luisteren echt wel waard!”
Wil je meer weten over Berlijnse School? Luister dan een van de favoriete nummers van Arend Jan:
Wil je meer weten over de redactie van Solum? Lees dan het interview met Wilma!
Dit interview is geschreven door Maureen Zeeman
