‘Wij mogen gewoon heel dankbaar zijn met wat we hier hebben.’
Alleen gelukkig zijn wanneer anderen dat zijn, mensen helpen en echt iets bereiken met wat je doet, dat is volgens Martha het allerbelangrijkste wat er is en de sleutel tot geluk. Martha Bulten (18) komt uit Doetinchem en studeert, ondanks haar naaste liefde voor rechten en geschiedenis, aan de opleiding journalistiek.
Het helpen van andere mensen, dat is waar het volgens Martha om draait in het vak journalistiek. ‘Dit komt door simpele dingen als nieuws, maar ook gewoon door mensen hun verhaal te laten vertellen. Verhalen die nog niet eerder verteld zijn. Ik vind het sowieso in elk beroep belangrijk dat je andere mensen helpt, maar ook dat je daar vooruitgang in boekt. Dus niet alleen iemand helpen op een goed punt maar ook verdergaan, dat je samen een betere wereld kunt maken.’ Mensen helpen en daardoor gelukkig zijn in het leven is voor haar heel belangrijk. ‘Ik weet zeker wanneer ikzelf gelukkig ben in mijn leven, dat ik daar ook bij andere mensen voor kan zorgen. Dus dat ik andere mensen echt gelukkig kan maken en ik denk dat ik alleen dan zelf ook gelukkig ben.’
Journalistiek in de toekomst
‘Ik word geen old school journalist dat weet ik wel. Ik weet niet of ik echt wat met journalistiek zou willen gaan doen. Ik heb er wel voor gekozen en ik ga er ook mee door, maar ik zou niet goed weten wat ik in de journalistiek moet doen. Dat vind ik heel lastig omdat je eigenlijk zoveel creatieve dingen hebt die je kunt doen. Journalistiek en rechten zijn dan ook altijd al, samen met geschiedenis, mijn interesses geweest. En nu weet ik niet goed hoe ik dat goed in één beroep kan gieten. Ik zag mijzelf al nooit echt een negen tot vijf baan hebben, nu nog steeds niet.’
Adoptie
Ook heeft ze veel interesse in andere culturen en het buitenland. In de toekomst zou ze dan ook graag een baan krijgen in een ander land. ‘Maar dan niet reizen maar echt daar wonen. Ik vind dat gewoon aantrekkelijk maar ik zou niet weten waar dat vandaan komt. Misschien een beetje nieuwsgierigheid, kijken hoe andere culturen in elkaar zitten.’ Wellicht zou deze interesse in andere culturen en het buitenland te maken kunnen hebben met haar achtergrond. Ze is opgegroeid in een divers maar warm gezin. ‘Ik ben de oudste van vijf. Ik heb een broertje van vijftien, zusje van dertien, broertje van acht en een zusje van zes. Het is echt een gewoon gezin, niets bijzonders. Heel burgerlijk eigenlijk.’ Haar ouders komen beiden uit de Achterhoek, maar haar broertje en zusje komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika. Ook Martha zelf is geadopteerd, zij komt uit Ethiopië. Ze is toen ze tien maanden oud was ter vondeling gelegd, waarna ze bij een fijne familie in Doetinchem terecht kwam.
Familieband
Door de goede en sterke band die ze met haar familie heeft kunnen ze hier gemakkelijk over praten. ‘Ik ben op een leeftijd waarop dat kan. Zelf ben ik er super nuchter over, ik ben er ook totaal niet mee bezig. Ik heb hier gewoon mijn leven. Ik heb daar niet echt behoefte aan, maar ik ga het niet uit de weg. Zodra mensen iets vragen of als ik het er met mijn ouders over heb, dan kan ik daar gewoon heel fijn open over praten. Zoals vorige week, toen begon ik over de zwarte pietendiscussie en dat vinden mijn ouders soms wel lastig. Maar vervolgens gaan ze zich er wel in verdiepen en willen ze wel echt meedenken. Zij zijn zelf ook hartstikke nuchtere mensen, maar ze supporten me daar wel in.’
‘Het is ook maar net hoeveel je wilt zien, je kunt ook gewoon je ogen ervoor dichtdoen.’
Een echte Hollander
Racisme is een gevoelig onderwerp waar veel mensen nog steeds tegenaanlopen. Ook voor Martha kan dit soms nog weleens ingewikkeld zijn, maar door haar positieve instelling weet ze hier op haar eigen manier mee om te gaan. ‘Het is ook maar net hoeveel je wil zien, want je kunt ook gewoon je ogen ervoor dichtdoen. Als je er echt heel erg op gaat letten, dan denk ik dat je soms wel geïrriteerd kunt raken. Of dat je juist dingen gaat zien die er niet zijn en dat wil ik ook niet. Want wanneer mensen naar je kijken of als ze over je aan het praten zijn en ik krijg dat door dan denk ik ook: misschien zeggen ze wel dat ik leuke oorbellen heb. Je moet er niet meteen met zo’n negatieve blik naar kijken. Ik ben alleen qua uiterlijk anders en niet qua persoonlijkheid. Want ik ben gewoon super Hollands opgevoed, ik ben een echte Hollander. Wat dat betreft heb ik echt zoiets van laat mensen maar lekker denken. Soms kom je dan in een situatie dat je ziet dat mensen denken. Dus dat ze dan een bepaald idee over je hebben die ze dan niet per sé verbaal uitten maar non-verbale dingen zeggen natuurlijk al veel. Maar eigenlijk trek ik mij daar nooit wat van aan.’
Dankbaar
De interesse in andere landen en culturen heeft zich geuit in een reis naar haar geboorteland afgelopen jaar. Ze ging daar naartoe om te kijken hoe het leven daar is, maar niet speciaal als zoektocht naar haar verleden. ‘In april ben ik alleen naar Ethiopië geweest. Ik heb daar overnacht bij een gezin uit onze kerk, zij wonen daar al ongeveer zeven jaar. Daar heb ik meegelopen in hun dagelijkse leven, ben met hun naar de kerk geweest en daar ontmoette ik weer andere Nederlandse gezinnen. Deze gezinnen helpen daar op blindenscholen en ze hebben daar hun eigen fabriek.
Toen ik daar aankwam was het niet zo dat ik zoiets had van nu ben ik thuis. Wat dat betreft dacht ik: nou is dit het? Maar je gaat daar natuurlijk ook niet met hele hoge verwachtingen naartoe. Ik vond het wel heel mooi om te zien hoe die mensen daar hun leven hadden. Maar ik voelde me er totaal niet mee verbonden. Wij mogen gewoon heel dankbaar zijn met wat we hier hebben, maar ik ben niet met complete grote gedachten teruggekomen. Mijn geloof speelt hier een hele grote rol in, ik ben daar vooral heel dankbaar voor. Dat ik wel de kans heb gekregen om hier een goede opleiding te volgen, een goede familie, kerk en vrienden te hebben. Dat mag je ook echt niet vergeten.’
