Zinzi van der Westen: een cadeautje
“Deze week zat ik in de trein. Aan de andere kant van de coupé zat een jongen. Hij was homo, dat kon ik zien want hij had make-up op en hij zag er vrouwelijk uit. Ik vond hem er zo leuk uitzien! De gedachte om het tegen hem te zeggen spookte door mijn hoofd. Ik zei niets tegen hem. Dat komt omdat ik op dat moment dacht dat hij het misschien wel raar zou vinden. Achteraf denk ik: had ik het maar tegen hem gezegd.”
Journalistiek als middel
Zinzi van der Westen is een negentienjarige journalistiekstudent en woont sinds kort niet meer in haar hometown Amersfoort, maar bij haar vader in Utrecht. Ze heeft een broer en een zus, beide zijn minimaal tien jaar ouder dan zijzelf. “Mijn ouders zeiden altijd dat ik een cadeautje was,” lacht ze. Het feit dat ze journalistiek studeert betekent niet dat het haar eerste keuze is geweest. Theater is namelijk haar grootste passie. “Op mijn zeventiende wilde ik graag een theateropleiding doen, maar ik werd niet aangenomen.” Mensen om haar heen vonden dat journalistiek wel iets voor Zinzi was. Met de gedachte dat ze via de journalistiek de tv-wereld in kan komen begon ze een jaar geleden aan de Christelijke Hogeschool Ede.
“Een woord wat mij beschrijft?” Het blijft even stil. “Extravert, vooral in mijn gedrag.” Als ze zich op haar gemak voelt kan ze gek en humoristisch zijn. Ook bekruipt haar vaak het gevoel dat ze anders is. In een gepofte aquakleurige jas en met haar lange, blonde krullen loshangend over haar schouders zit ze aan tafel. “Dat uit zich in m’n kledingstijl. Maar ook in de dingen die ik denk, ik denk diep na over dingen.” Het gevoel dat ze niet in de maatschappij past is verklaarbaar. Zinzi is hoog sensitief. “Ik val er een beetje buiten. Dat is niet positief of negatief maar gewoon een feit.”
Vervreemding
Met een serieuze blik vertelt Zinzi dat ze het pijnlijk vindt om te zien dat de mens zich zo heeft ontwikkeld dat acceptatie en gelijkheid de grond in worden gedrukt. Ze benadrukt dat de pijn zou kunnen komen door haar eigen ervaringen. “Iedereen heeft wel iets op je aan te merken en dat is zo vermoeiend.” Vol onbegrip vraagt ze zich af waarom mensen zich zo gedragen. “Het kost je alleen maar energie en het levert je niets op. Geef één complimentje en een ander zijn dag is ook weer goed.”
“Ik val er een beetje buiten. Dat is niet positief of negatief maar gewoon een feit”
Tegelijkertijd betrapt ze zichzelf erop een permanent masker op te zetten. Het lijkt erop dat naar mate Zinzi verder vertelt deze langzaam van haar afglijdt. “Ik heb dat masker eigenlijk om andere mensen een beetje tevreden te houden. Ze zeggen dat ik me groot en sterk houd.” Dat heeft waarschijnlijk te maken met het hoog sensitief zijn. “Ik praat niet graag over mijn gevoel daarom heb ik ook een schijthekel aan psychologen.” Ze moet lachen. “Maar ik wil niet dat mensen zich zorgen over mij maken of dat ze denken: wat zielig. Toen ik net bij mijn vader woonde kwamen er allemaal vrienden van mijn vader naar me toe. Heel lief, maar ik heb helemaal geen behoefte om opeens contact te hebben met mensen die ik eigenlijk helemaal niet spreek om vervolgens te praten over hoe zwaar ik het heb. Daar heb ik gewoon geen zin in.” Praten doet Zinzi wel met haar psycholoog en haar vrienden.
De jongen in de trein
Zinzi verwijst naar de jongen in de trein. Ze zucht dat hij er echt heel leuk uitzag. Toch lijkt ze zich er bewust van te zijn dat waar ze naar streeft in de realiteit moeilijker blijkt te zijn dan op papier. “Dat is precies wat ik bedoel met dat accepteren. Het past op de één of andere manier niet in de maatschappij dat je iemand die je niet kent een complimentje geeft.”
Wat Zinzi eerder vertelde over het opzetten van een masker en het bezig zijn met wat andere mensen van haar vinden is haar blijkbaar vanmiddag nog overkomen. “Door te denken: vindt hij het niet raar als ik dit tegen hem zeg, houd ik me in en dat is achteraf heel erg jammer.”
Muziekliefhebber
“Billy Eilish is heel erg haar zelf.” De achttienjarige singer-songwriter is een voorbeeld voor Zinzi. “Zij is net zo oud als wij hè,” benadrukt ze. “Ze trekt zich van niemand iets aan en dat vind ik echt top. Harry Styles is ook een goed voorbeeld.” Er verschijnt een lach op haar gezicht. “Dat vind ik echt mooi, de hele wereld kijkt en je staat zo onder druk en je blijft toch trouw aan jezelf.” Aan tafel zit een enorme muziekliefhebber. Bij haar moeder stond een piano en Zinzi zingt regelmatig. Van muziek wordt ze gelukkig, maar een all time favorite heeft ze niet. “Voor elke mood heb ik een liedje die ik echt op replay kan zetten.”
Thuis
Dat Zinzi sinds kort bij haar vader in Utrecht woont is niet omdat ze dat graag wilde. Vanwege de, zoals ze het zelf omschrijft, lastige driehoeksverhouding tussen Zinzi, haar moeder en de vriend van haar moeder leek het haar moeder verstandiger dat Zinzi bij haar vader ging wonen. Er ontbrak een stukje acceptatie naar haar stiefvader toe. “In mijn geluk zit een stijgende lijn.” Zinzi voelt zich beetje bij beetje meer thuis in Utrecht. “Dat komt vooral door de bijdrage van m’n vader. Hij is heel lief en relaxt voor me en ik ervaar weinig druk waardoor ik eindelijk rust en ruimte heb om na te denken over mezelf, mijn ouders, mijn leven, wat ik wil, wat ik voel.” Zinzi komt over alsof ze goed gebruik maakt van die tijd. Deze jonge vrouw is erg zelfbewust en weet wat belangrijk voor haar is. Ze kent haar streven, maar is enigszins twijfelachtig over haar invloed om de wereld dan ook echt een betere plek te laten worden.
“In mijn geluk zit een stijgende lijn”
“Het ding is: dit kan ik niet alleen veranderen in de wereld, dat moeten we echt met z’n allen doen.” Er klinkt activisme in haar stem. “Met z’n allen moeten we ervoor zorgen dat we elkaar accepteren en onszelf kunnen zijn.” Zinzi heeft het idee dat haar invloed altijd beperkt zal blijven. Ze is immers maar een klein mens in deze grote wereld. Het weerhoudt haar er niet van om toch haar boodschap over te brengen. Via de journalistiek en theater is het mogelijk je stem te laten horen. Maar deze vormen zijn geen vereiste voor Zinzi haar aanpak. “Ik denk dat doordat ik mezelf ben, mensen in mijn omgeving dat ook kunnen en mensen in hun omgeving ook. Ik hoop dat het zich zo verspreidt.’’ Na deze zin slaat de twijfel toe. “Maar het zal nog lang duren voordat vervreemding de wereld uit is. De kans is nu eenmaal groter dat gelijkheid en acceptatie niet gaan gebeuren.”
Met een realistische blik op de wereld werkt Zinzi aan de weg van haar geluk.
Door: Kim Rebergen
