Scheren we uit schaamte?

De mens kende in het verleden een traditie van martelpraktijken op tafels (zie middeleeuwen). Ik zou mezelf als een eerder progressief persoon omschrijven en toch lig ik iedere maand op een tafel met mijn benen opengesperd met de tranen in mijn ogen mijn schoonheidsspecialiste aan te staren. Ik lig daar niet enkel omdat ik het mooier vind als mijn onderdos mooi afgelijnd is. Ik lig daar voor een deel omdat andere mensen niet geconfronteerd zouden worden met schaamhaar dat van onder mijn ondergoed komt piepen.

Schaamhaar. We hebben aan één van de intiemste perkjes van ons lichaam een naam gegeven die ons van jongs af aan doet denken dat we er ons voor moeten schamen of plaatsvervangende schaamte moeten voelen voor dat van een ander. Want we kenden nog niet genoeg schaamte. En schaamhaar is lang niet de enige ongewenste begroeiing.

Ik hoor vrouwen vaak doorgaan over het onnut van schaamhaar en okselhaar. Wel, ik durf wel eens doorgaan over evolutie. En als het dan echt compleet nutteloos is, was het al lang verdwenen. Het ding is, als je eens naar de kwetsbare huid kijkt die eronder verborgen gaat, is het lang niet zo vreemd dat moeder natuur voor een beschermende dons geopteerd heeft. Het is een hype om zorg te dragen voor je lichaam en liefst met natuurlijke producten. Maar ondertussen zijn we wel voortdurend beschermende stukjes lichaamsnatuur aan het wieden.

Lichaamsbeharing ziet er raar uit. Lichaamsbeharing is voor mannen. Lichaamsbeharing is onhygiënisch. Op de Wikipedia-pagina van okselhaar staat een mannenoksel om okselhaar te demonstreren. Hoe ziet een vrouwenoksel met haar er ook alweer uit? We zijn het gewoon vergeten, dus ziet het er vreemd uit. Een topfunctie bekleden was ook ooit iets dat enkel voor mannen weggelegd was. Je niet wassen is onhygiënisch.

Hier en daar wat lichaamsbeharing, het is al lang niet enkel meer iets voor doorgewinterde feministes. Net zoals perfect gladde schaamlippen niet enkel meer esthetische eigendom zijn van pornosterren. Laat de Pocahontas van de schaamstreek in je los. Wees niet doof voor het ruisen van je onderdons. En wees niet blind voor de schoonheid van een perkje okselhaar.

Laten we nu gewoon eens allemaal doen waar we zin in hebben, wat we mooi vinden, wat we denken dat goed is voor ons lijf. Onze maatschappij is altijd wel niet klaar voor iets maar zijn wij niet die generatie die daar lak aan heeft?

Rosie De Cordier (23) woont in Gent en heeft biomedische wetenschappen (UGent) gestudeerd. Op Twitter neemt ze als @rodcordi de arbeidsmarkt op de korrel en dat leidt tot hilarische tweets.