Van dag tot dag leven? Ik weiger
Het is kwart na zeven in Londen. Vroege vogel die ik ben, por ik mijn lief eens in zijn zij. Hem ambeteren is mijn favoriete ochtendlijke bezigheid. iPhone-gebliep van pushnotificaties. Het kan mij gestolen worden, laat mij nog maar even porren. Meer alarmpjes, het houdt niet op. De infobeet in mij kan zich niet langer bedwingen en pakt zijn smartphone op. Godverdomme, een aanslag in Zaventem.
De nasleep is bekend, de balans loodzwaar. Overdag werk ik voor de nieuwssite van De Morgen, veel tijd om te reflecteren is er niet. ’s Avonds wanneer de kaarsjes in Brussel hoopvol branden en de chaos op de nieuwsredactie wat gaan liggen is, begin ik te lezen.
Ik lees uitstekende opinies van commentator Bart Eeckhout en viroloog Marc Van Ranst, maar het stukje dat mij het meest gaat bijblijven, is dat van mijn voormalige chef en Humo-journalist Brecht Decaestecker. Wars van de schrijfsels die oproepen om niet in defaitisme te vervallen, heeft Brecht een stuk neergepend dat erg vanuit de onderbuik komt, een aanrader.
Van dag tot dag leven staat synoniem met lafheid
Na het lezen van al die standpunten en veelvouden aan bijgedachten weet ik niet goed wat ik moet denken. Hoe moet ik als twintiger anno 2016 nog in het leven staan? Hoe geef ik betekenis aan een leven dat ieder moment aan flarden geknald kan worden, zo lijkt het. Van dag tot dag leven? Voor ik het goed en wel besef, kan het misschien allemaal voorbij zijn.
Maar wat als ik dat niet wil? Wat als ik een dergelijke mentaliteit slopend vind? Van dag tot dag leven betekent kiezen voor een wanhopige, paniekerige aanval om verdriet in de toekomst tegen elke prijs te vermijden. Van dag tot dag leven staat synoniem met lafheid.
Dankbaar zijn voor iedere dag is belangrijk, maar toekomstplannen maken nog belangrijker. Dat niet doen is toegeven aan angst.
Ik heb een toekomst, ik moet haar grijpen.
