“Ik zie mezelf in vierkanten en cirkels”
Teamblog — 7 mei 2015.
Lisa, Marlieke en ik zijn op weg naar Nijmegen. Onze eerste afspraak van vandaag is met Masoud, een toegepast kunstenaar die veel met jongeren samenwerkt. De lucht is grijs als we het station uit lopen, even verderop zien we een prachtige petrolblauwe kever uit 1966 staan. Wat een gaaf ding! Als we Masoud bellen om te vragen waar hij is — we weten tenslotte nog niet hoe hij eruit ziet — begint de man naast de auto zwaaien. Onze dag kan niet beter beginnen: de kever blijkt gerestaureerd te zijn door Masoud zelf, en we mogen met hem meerijden naar het stadhuis.
We gaan in een café zitten en luisteren naar Masoud’s verhaal: Hij studeerde sociale economie in Iran, maar moest 22 jaar geleden zijn land verlaten. In Nederland aangekomen voelde hij zich verloren: “Ik was gebroken, had heimwee, een bitter verleden achter me. En hier moest ik me alleen zien te redden. Toen ik door iemand werd meegenomen naar de kunstacademie in Utrecht voelde ik me opengaan — ik ben direct gaan studeren. Het eerste jaar werd ik vermorzeld, zeiden ze dat ik weer economie moest gaan studeren. Daarom ben ik naar Nijmegen gegaan om mode te studeren en toen naar Arnhem, toegepaste kunst. Het is zo ontzettend belangrijk dat er iemand is die je meeneemt. In een vreemd land lijken mensen net science-fiction wezens. Je wilt graag veilig binnen blijven zitten, maar als je hier wilt wonen, moet je deelnemen — iets doen. Je hoeft je verleden niet te vergeten, maar focus je op de toekomst.” Inmiddels heeft Masoud zijn eigen Stichting: ElanArt, waarmee hij doormiddel van kunstvormen probeert om spanningsvelden voor het delen van kennis en ideeën te creëren; een platform waar mensen de gelegenheid krijgen om elkaar te ontmoeten en inspireren.
Masoud’s verhaal sluit aan bij onze zoektocht naar jongeren: voor wie willen we jongLAB eigenlijk precies opzetten? En zitten zij wel op onze ondersteuning te wachten? Marlieke vertelt dat we van de gemeente haast een vrijbrief hebben gekregen: we mogen een lab uitvoeren, de doelgroep is ruim gedefinieerd. Op wie moeten we ons focussen? Masoud werkt zelf o.a. met vluchtelingen — zowel jongeren als hun ouders en familie. Toch heeft hij meer ideeën voor ons: “We hoeven niet zo zeer energie te besteden aan initiatiefrijke jongeren, maar wel aan jongeren die het lastiger hebben of het zichzelf lastiger maken. Ik zou graag klein beginnen, eerst in een bepaalde wijk. Vanmiddag kun je bijvoorbeeld naar Meihorst of Dukenburg gaan, of naar Oud-West. Daar wonen veel buitenlandse jongeren.”
Masoud geeft aan dat er ruimte is tussen veel van deze jongeren en ‘het systeem’ van ambtenaren (hij wijst symbolisch omhoog) en organisaties: ze spreken niet in dezelfde taal, begrijpen elkaars problematiek niet. “Jongeren moeten zich mede-bedenker kunnen voelen van een proces. Wederzijdse onbekendheid leidt tot generaliseren, dat is makkelijk — dat doet iedereen. Dan hoef je je niet te verdiepen in problematiek. Dan bedenk je een oplossing die voor iedereen zou moeten werken, maar die dat uiteindelijk niet doet.” Precies daaraan willen we werken met jongLAB.
Het gesprek levert ons meer op dan we van tevoren hoopten: Masoud wil graag meedoen met ons project en het proces samen met ons en de — nog nader te vinden — doelgroep vormgeven. We laten hem een plaatje zien van hoe we denken dat het lab eruit komt te zien, en Masoud sluit af met de volgende woorden: “Ik zie mezelf overal: in de cirkels, in de driehoeken, in de vierkanten. Ik ben er graag bij.” Meer kunnen we ons niet wensen!
Wieteke
