Maak van je hart geen moordkuil !
jongerenblog — 17 november — door Marieke
“ Lekker Latte Machiato! Daar heb ik al de hele dag zin in” . Aan ons tafeltje strijkt Ann (25) neer. Op verzoek van Ann hebben Marjo en ik afgesproken in Brasserie “ Le Duc” in Winkelcentrum Dukenburg omdat Dukenburg voor haar makkelijk te bereizen is en ze zich hier het meeste thuis voelt. Ann vertelt direct dat haar handen niet echt mee willen werken, ze heeft een spalk om haar hand. Ze gaat al weken van het ene onderzoek naar het andere, maar ze weten nog niet wat er precies aan de hand is. Dus zit ze in de ziektewet, gelukkig kan ze nog wel haar vrijwilligerswerk uitoefenen. Dat is waar haar hart naar uitgaat; als jongerenwerker met jongeren werken. “Ik heb 1 doel en dat is mijn opleiding SPW 3 via de LOI afmaken”.
We vertellen Ann dat we graag haar levensverhaal willen horen. Onder het mom van “ jullie mogen best alles weten”, begint ze te vertellen. Ann heeft de eerste 8 jaar met haar vader, moeder en zusje in het buitenland gewoond. Daarna verhuisde de familie naar Nederland, waar ze eerst bij opa en oma gingen wonen. Dat haar oma belangrijk voor Ann is blijkt regelmatig in ons gesprek; “Mijn oma nam altijd de tijd voor mij, ik zat met haar aan tafel en we dronken thee en mijn oma luisterde naar me, dat was fijn. Daarom wil ik nog steeds met mijn vriend ‘s avonds aan tafel eten en niet met een bord op schoot voor de televisie”.
Een slechte start in ons nieuwe huis
“Na een paar maanden verhuisden we naar een eigen huis en daar begon de ellende; mijn vader kreeg een hersenvliesontsteking en longontsteking. Binnen een halve dag hoorden we dat we afscheid van hem moesten nemen. Toch is hij blijven leven en kon hij zijn beroep als vrachtwagenchauffeur weer oppakken. Doordat mijn vader heel vaak weg was, en mijn moeder nooit thuis was en heel veel dronk kwam alles op mij neer en werd ik aan mijn lot overgelaten. Als ik na het boodschappen doen geen fles wijn bij me had werd mijn moeder enorm kwaad op mij. Ik werd aan mijn lot overgelaten. In die tijd begon ook het sexueel misbruik.”
Ik ben onder de indruk van de ellende die Ann als jong meisje te verduren krijgt en ben benieuwd hoe het met Ann ging op de basisschool. Ann vertelt dat ze vanaf groep 6 meer bij de directeur zat dan in de klas. “ We hadden een paar drukke kinderen in de klas en daar werd ik hyper van. Ik vond dat niet zo erg, want bij de directeur kreeg ik tenminste aandacht. Mijn ouders kwamen nooit op school, toonden geen belangstelling, zo ging het. Buiten school kon ik nog 24/7 terecht bij een buurvrouw die om de hoek bij ons woonde; zij was een grote steun voor mij” . Toch was dat gezin niet veilig; Ann werd ook daar door de vader van het gezin misbruikt.
De concierge van de school had oog voor mij
Op de middelbare school (nivo Kader / Beroeps) ging Ann om met “ de verkeerde jongeren” en kwam daardoor snel in aanraking met drank & drugs. “ Ik had toen veel migraine en ik ging wel graag naar school voor de afleiding. De concierge van de school was heel belangrijk voor mij, hij had oog voor mij. Hij heeft me een aantal keer uit de bosjes gehaald. Ik zat daar omdat ik het even allemaal niet meer wist. In die tijd ben ik ook 3 dagen op straat gaan zwerven”.
Niemand kende het verhaal van het sexueel misbruik van Ann tot op school sexuele voorlichting werd gegeven. “ Ik ontdekte dat wat er met mij gebeurde abnormaal was, ik heb mijn verhaal er in 5 minuten uitgegooid en ben toen hard weggerend” . De mentor van Ann heeft vervolgens aan de bel getrokken waardoor Ann terecht kwam bij de Vereniging Sexueel Kindermisbruik (VSK) en in therapie kon bij GGZ. “ Daar waren mensen die mij begrepen en kon ik eindelijk mijn verhaal kwijt, ook mijn mentor was in die tijd heel belangrijk voor mij, zij leerde mij dat het heel belangrijk was voor mezelf een goede toekomst te regelen”.
De tip: ‘word dakloos’
Ondanks alles haalde Ann haar VMBO-B diploma en ging ze naar het ROC. Daar heeft ze gedeeltelijk de richting detailhandel gevolgd en horeca, maar door al het gedoe heeft ze dat niet afgemaakt. Door de VSK werd Ann doorverwezen naar R75 waar Joop zich heel erg voor mij heeft ingezet. “Ik kreeg de tip om dakloos te worden, zodat ik een uitkering kon aanvragen. Ik ging in de nachtopvang bij Sancta Maria”. Ann ging op kamers: “Ik zal nooit vergeten hoe blij ik was. Daar zag ik in dat ik mijn eigen leven moest gaan leiden”. Ann kreeg een bijbaantje en leerde daardoor haar vriend kennen.
Ze ging als vrijwilliger werken met kinderen en zo ontdekte Ann wat ze echt wil: “ Jongeren die net als ik, een slechte start hebben gehad een betere toekomst geven. Op mijn 18e wilde mijn moeder graag dat ik weer bij haar kwam wonen omdat ze mij miste, dat liep uit op een mislukking dus ik ben op mijn 21e weer dakloos geworden. Ondanks dat ik dakloos werd bleef mijn vriend me steunen”. Ann vertelt dat ze ervoor gekozen om het contact met haar ouders en later ook haar zusje te verbreken. “Alles wat ze beloofd hebben , hebben ze niet waargemaakt waardoor ik nu met een schuld zit van 20.000 euro doordat mijn ziektekosten niet betaald zijn” .
Het verhaal van Ann ervaar ik als eenzaam. Ik ben blij te horen dat ze inmiddels een aantal mensen om zich heen heeft die voor haar opkomen zoals haar schoonfamilie en de coordinator waar ze vrijwilligerswerk doet.
Ik vraag tot slot naar de droom van Ann, hoe ziet je leven eruit als je 35 bent? “Als het aan mij ligt woon ik samen met met vriend in Afrika, hebben we 4 kinderen en zijn we ook nog gastouder van een paar kinderen”.
