Presenting: Teaba!
jongerenblog — 7 juli — door Teaba
Mijn naam is Teaba, ik ben 17 jaar en ik ga meedoen als teamlid in jongLAB. Ik ben geïnteresseerd in literatuur, muziek, films en beeldende kunst. Vooral dus in wat mensen ervaren en de manieren waarop ze dat uiten.
Momenteel ben ik een student op vakantie, ik ben dus een vrije burger.. met een toefje straffe mosterdsaus. En nu mijn agenda officieel blanco is, merk ik iets engs.
Waarschijnlijk bestaat het al lang in de kerkers van mijn dagelijkse leven, verborgen en stil. Toen ik op school zat, was school het monster Frankenstein. School was de enige en numero uno reden die de improductiviteit voor alle andere aspecten van mijn leven verklaart. Want elke dag als ik terug kwam van school, was ik heel moe en wou ik alleen maar ‘eventjes’ niks doen.
Nu dat school helemaal (goed) afgelopen is, merk ik veel duidelijker hoe moeilijk het eigenlijk is om mijn to-do list helemaal door te strepen, zeker nu die diploma-gremlin die achter me aan rende, mij ineens heeft verlaten om de volgende groep te verwelkomen.
Ik heb verschillende dingen geprobeerd om van dat gejaagde gevoel af te komen. Ik at Tony’s Chocolonely’s met karamel en zeezout omdat ik me toch een beetje lonely en verdwaald voelde. Een lekker ding, maar al die suiker en dat zout zorgde ervoor dat het verstoppertje spelen tussen ‘wat wil ik?’ en ‘de wil om het te gaan doen’, nog heftiger werd. Dus probeerde ik de Lindenberg met uitzicht op de Waal en ging daar op een roze velvetbankje zitten. Dit bankje en ik deelden niet alleen het uitzicht, maar ook de ‘glam’. Wie weet zou ik dan per gelukkig ongeluk geraakt worden door een pijl van de get-your-shit-toegether-fab-engeltje?
Ook daar voelde ik de verandering niet. Wel de bijwerkingen; werd er niet echt gelukkig van. Toen ging ik naar huis en probeerde ik naar interviews te kijken. Heel veel interviews, niet alleen nieuwe maar ook hele oude, want er zijn genoeg geniale mensen van wie de meningen en ideeën geregistreerd zijn. Hoe gaaf is dat? Heel gaaf, vind ik.
Maar ook die interviews kijken is eigenlijk niet heel anders dan waarvan ik weg wil lopen: informatie absorberen en de ontvanger spelen zoals wat ik op school de hele tijd deed of thuis op mijn mobieltje als ik van school terugkwam. Maar goed, het is toch anders want wonderlijke mensen stalken is veel leuker dan hetzelfde doen bij mijn Facebookvrienden.
De interviews vulden mijn hoofd met woorden, zo dat het even te zwaar werd. dus ik ging over naar muziek. Ik luisterde naar ‘Mary Had A Little Lamp’ en ‘Vader Jacob’ pianostukken terwijl ze door noobs* werden gespeeld. Het was heel ‘nooby’, wel nog steeds mooi, want je kon de groei van hun talent heel langzaam in ze horen. Steeds groter, elke keer dat ze weer spelen. Tenminste, als je goed luistert. Phff maar die kinderen zijn beter bezig dan ik, want zij zijn tenminste iets aan het maken, en ik niet.
Wil ik echt iets maken? Weet je, dan moet ik mezelf eigenlijk niet zo vergelijken met anderen. Maar ik heb dan weer een nieuwe vraag: hoe komt het dat we allemaal SpongeBob-rechthoekige-broek zijn geworden en alleen maar observeren en absorberen zonder iets terug te geven?
In jongLAB ga ik onderzoeken hoe productieve, actie-ondernemende jongeren het doen, wat hun drive is en wat voor mind-set ze hebben. En dat ga ik dan met jullie –dames en heren- delen.
*iemand die niet goed is in een bepaald spel of iets anders.
