21 voorbeelden van échte journalistieke verhalen
Een bundel met hun beste eerder uitgekomen verhalen. De Correspondent geeft je met het boek: ‘Dit was het nieuws niet’ 21 grote verhalen die het journaal nooit halen. Deze verslagen bieden een dieper inzicht in hoe de wereld werkt. Zoals de titel al zegt zijn het échte journalistiek producties.
Afwisselend
Omdat elk hoofdstuk zo’n tien tot twaalf bladzijden bevat, zorgt het ervoor dat je er makkelijk doorheen kunt gaan. Je kunt zo even een item lezen voordat je naar bed gaat of juist tijdens het ontbijt. Korte, duidelijke verhalen, allemaal op een eigen manier geschreven en gebracht. Dit komt natuurlijk omdat het telkens door iemand anders geschreven is. Het ene stuk is heel statisch en feitelijk, de ander juist heel persoonlijk. En dat persoonlijke, dat is iets waar je enthousiast voor mag worden. Zo beschrijft Bregje Hofstede haar eigen ervaring met burn-outs, maar niet op een manier waardoor ze medeleven kweekt. Ze kijkt heel objectief en nuchter naar haar vroegere situatie, iets wat alleen maar te respecteren valt. Elk verhaal is fris, nieuw en gevarieerd.
Taalgebruik
Sommige stukken zijn ontzettend down-to-earth geschreven. Bijvoorbeeld het verhaal over kwallen. Een ontzettend willekeurig maar ook een verrassend interessant onderwerp: ‘’Dit is het kwallenonderzoek anno nu. Oftewel: we don’t know shit.’’ Zo simpel gesproken, prachtig. Hierbij ook de afsluiter van dat hoofdstuk: ‘’Laten we eerst eens kijken naar de zwarte gaten in onze kennis van zee-ecosystemen, voordat de zee onherkenbaar verkwalt.’’ Een afsluiter verzinnen is moeilijk, maar daar lijkt De Correspondent geen moeite mee te hebben. De rest van het hoofdstuk zal je zelf maar op moeten zoeken.
Citaten worden niet verbloemd, dus er valt ook af en toe ergens een scheldwoord. Dit pakt je aandacht er weer goed bij: ‘’In principe was alles wat hij verkocht kutzooi, zegt hij nu.’’ Heerlijk, gewoon even een simpel, stom scheldwoord wat vervolgens zoveel spreekt over de persoon waar het hoofdstuk over gaat. Zo’n citaat als bij de kwallen of bij het stuk hierboven maakt de tekst zoveel menselijker. Het kan niet beter onder woorden gebracht worden dan deze recensie van Paul van Buuren, als review bij het boek bij goodreads.com: ‘’…een wattefukkingfukverhaal over kwallen.’’
Inhoudelijk nieuw
Zo komt met dit kopje nogmaals het kwallenverhaal ten voorbeeld. Ook het verhaal dat een redacteur van De Correspondent, Heiba Targhi Bakkali, een tijdje in de huid ging kruipen van een patiënt met dementie in een verzorgingstehuis. Ontzettend boeiend, ook omdat dit voor best veel mensen heel dichtbij kan komen.
Als laatste voorbeeld, tevens ook het laatste hoofdstuk in het boek zelf, het verhaal over kinderen ethische vragen leren stellen in het onderwijs. Een hele mond vol, met heel veel informatie en theorie. In dit hoofdstuk werd een nieuwe methode getoond over hoe nature en nurture al zo vroeg een rol speelt bij kinderen, maar ook hoe zij zelf kunnen denken. Ben je nou een Leraar Basisonderwijs student of leerkracht, ben je nieuwsgierig en wil je dit ook bij jouw klas proberen? Gegarandeerd dat je met deze test de aandacht van de kinderen erbij houdt.
Kijk, niet elk stuk of onderwerp was even interessant. In een boek van 230 bladzijden met daarin 21 verhalen is dat nou ook niet zo’n extreem probleem. Kort en krachtig met nieuwe opzichten en daadwerkelijk onderwerpen waar je (soms) nog nooit van gehoord hebt.
Verhalen, personen en onderwerpen aan het licht brengen die de aandacht verdienen op allemaal verschillende manieren verteld.
De Correspondent geeft zo een voorbeeld voor journalisten: dít is wat journalistiek is en inhoudt.
