De communicatieoorlog en de woede van Bloemendaal
Door Fleur van Engelenburg
Pers en politiek, twee werelden die zover van elkaar staat, maar tegelijkertijd alles met elkaar te maken hebben. In 221 pagina’s en 7 hoofdstukken beschrijft Frits Bloemendaal in ‘De communicatieoorlog’ de strijd tussen nieuwsredacties en overheidsinstanties. Toen ik het boek opensloeg was ik niet meteen zo geïnteresseerd als ik zou moeten zijn en als ik heel eerlijk ben kwam dit ook niet zo opzetten naarmate ik verder las.
De communicatieoorlog beschrijft ‘hoe de politiek de pers in haar greep probeert te krijgen.’ In november 2007 blijkt er door medewerkers van het ministerie van Sociale Zaken ingebroken te zijn in het computernetwerk van de Geassocieerde Pers Diensten, ofwel de GPD, waar Bloemendaal zelf chef-redactie is. Wanneer dit naar boven komt, is dat aanduidend voor de relatie tussen pers en politiek.
“De pers wordt niet gezien als een waakhond van de democratie, maar als een bedreiging ervan.” — Frits Bloemendaal
Verwarring
In het eerste hoofdstuk worden veel personen in een korte tijd ingeleid, dit is iets, waar ik persoonlijk niet zo van weg ben. Ook springt Bloemendaal in hoofdstuk twee ineens een heel stuk terug in de tijd, wat weer voor verwarring zorgt. Waar ik net door had wie wie was en wat iedereen gedaan heeft, gaan we alweer terug naar een heel ander moment. En alhoewel hoofdstuk 2 goed bij het thema past, is het naar mijn mening vrij onlogisch op die plek in het boek. Het zorgt voor minder orde, het is dan minder goed te volgen.
Bloemendaal is het hele boek door goed in het beschrijven wat de andere kant, de overheidsinstanties, verkeerd doen, maar lijkt minder goed in te kunnen zien hoe zijn eigen beroepsgroep ook fouten maakt. Dit zorgt ervoor dat het lijkt alsof hij het boek in boosheid heeft geschreven en eigenlijk maar één kant van het verhaal ziet. Ik had graag ook de informatie vanuit de andere kant gehad.
Woede
Wat wel prachtig was is de manier waarop hij de toenmalige minister-president beschrijft wanneer deze per se hoger wil staan dan de journalisten aanwezig bij de persconferentie, omdat hij zo autoriteit wil afdwingen.
Na woorden als “autocratische machthebbers die niet tegen kritiek kunnen” over het kabinet Balkenende, wordt dus duidelijk hoe Bloemendaal over de politiek denkt. Maar door opmerkingen als deze, zorgt hij ervoor dat, na het eerste hoofdstuk, de rest van het boek lijkt op zijn uitgeschreven woede over wat zijn bedrijf toen is overkomen.
