Het andere Europa
Geschreven door: Fleur van Engelenburg
Horrorholen. Dat is wat Beugel de plekken noemt waar Fridoon en vele andere vluchtelingen gevangen worden gehouden. Met woorden als deze trekt Ingeborg Beugel je het verhaal in, tot in de details. Een verhaal waar zeker weten meer aandacht aan moet worden gegeven, want dit gebeurt in ons eigen Europa, heel dichtbij.
Linda Polman, de schrijver van het stuk, begint de longread ‘Mensen haten me omdat ik kritisch ben’ met informatie over hoe er in de wereld wordt omgegaan met het helpen van vluchtelingen. Door dit stuk krijg je al duidelijker mee dat die vluchtelingenhulp, mens helpt mens, niet zo lekker wordt opgenomen door de overheden.
Het verhaal begint pas echt na één derde van de longread, wanneer Beugel haar eigen verhaal doet. De manier waarop ze de vreselijke situatie zo gedetailleerd beschrijft, sleurt ze je aan de hand mee door Griekenland. Ze schrijft de tekst bijna alsof het een fictie is, je kan de vloer van de cel nog net niet voelen.
Tijdens het lezen van de longread denk je dan ook geen seconde aan de lengte van het verhaal, je wilt alleen maar weten: ‘Hoe gaat dit aflopen?’
De journalist helpt een 25-jarige vluchteling vanuit Kabul, waar de Taliban achter hem aanzat. Voor een tijdje lijkt dit goed te gaan, maar dan worden ze voor de tweede keer aangehouden. Na de eerste aanhouding bleven ze low profile, maar boze eilanders waren er toch achter gekomen en zo kwamen ze in de cel terecht.
“Ik relativeerde, maakte grapjes, was charmant, want ik dacht: ik ga jullie niet mijn verdriet laten zien.”
Het is een ontzettend moeilijke en enge situatie waarin Beugel zich bevonden heeft, maar toch blijf je haar hoop en positiviteit voelen. Beugel eindigt met het nare beeld van kakkerlakken en wegrottende jongens in één ruimte, dit doet ze om een punt te maken. Al die heftige gebeurtenissen die normaal aan de andere kant van de wereld lijken af te spelen, gebeuren dus nog net niet in eigen achtertuin. Dat geliefde Europa waar we het zo goed lijken te hebben, heeft dus een keiharde andere kant: de horrorholen.
