Hoe gaat het?

Anne-Lisa van Maastricht

‘Hoe gaat het?’ vroeg ze. Even dacht ik na, in gedachten zuchtend. Ik haat deze vraag. Vrijwel altijd komt het neer op hetzelfde antwoord: ‘goed’ of ‘prima’. En dan is het jouw beurt. Veel denkwerk vergt het niet, want de wedervraag is altijd hetzelfde. Iets in de trant van: hoe gaat het met jou? De persoon tegenover je knikt, zegt: ‘Ja, ook wel goed eigenlijk’, waarna een ongemakkelijke stilte zijn intrede doet. Snel bedenk je een geforceerde, nieuwe vraag, zodat het gesprek niet doodloopt. Want stiltes, die zijn dodelijk.

Toch was het dit keer anders. Ik keek haar aan ‘Gaat wel prima eigenlijk, en met jou?’ zei ik. Ze knikte ‘Ook wel goed.’ Ik glimlachte. De aankomende stilte was al bijna voelbaar, maar ik was het voor. BAM, daar kwam ik met mijn tweede wedervraag. ‘Waarom?’ vroeg ik en met het stellen van de vraag voelde ik mijn innerlijke Socrates langzaam ontwaken. Want hoewel het weinig moed vergde om de vraag te stellen, probeerde ik met dat ene woord het gesprek te verdiepen. Ik probeerde oprechte interesse te tonen in mijn gesprekspartner en geen genoegen te nemen met het standaardantwoord. Bijna was ik trots op mezelf. Bijna.

Ze keek me aan. Haar wenkbrauwen iets opgetrokken. Even dacht ik aan het magische zinnetje dat volgens Elke Wiss, de schrijfster van Socrates op sneakers, altijd uitnodigt tot meer vertellen: ‘Vertel eens…’. Toch koos ik ervoor om stil te blijven. Want alles begint met goed luisteren. Daarom wachtte ik rustig op haar antwoord. Bedacht ondertussen een aantal scenario’s in mijn hoofd. Kwam uit op twee mogelijke situaties die konden ontstaan. Of ze zou al haar problemen op tafel leggen en ik zou voor psycholoog moeten spelen, of dat gebeurt niet. Ik hoopte op het laatste en gaf mijzelf in gedachten een klap, want mijn oprechte interesse bleek toch wat minder oprecht dan ik dacht.

Ze zuchtte even. Ik voelde de nieuwsgierigheid al opborrelen en maakte mezelf klaar voor een lang relaas. ‘Weet ik veel, het gaat gewoon wel best.’ En met dat ze het zei viel de innerlijke Socrates in mij weer in slaap.