Na de deadline: te idealistisch beeld van toekomstige journalistiek
Bart Brouwers is een Nederlandse journalist en schreef voor De Limburger en Sp!ts. Daarnaast heeft hij boeken geschreven zoals: ‘Na de deadline Wielrennen’ in 2011 en ‘Alles voor het nieuws’ in 1994. In dit boek (Na de deadline) beschrijft hij de invloed van het opkomende internet op de Nederlandse journalistiek. Hij doet dat echter wel te idealistisch, naar mijn mening. .
Internet van grote invloed
Het internet heeft een grote invloed op iedereen: mensen kunnen binnen slechts ééeen vingertik alles opzoeken, delen of “cancellen”afzweren. . Dit heeft niet alleen invloed op burgers en politiek, maar ook op de journalistiek. Volgens Brouwers kunnen de verschillende facetten daarom best samenwerken in allede fases van nieuwsproductie. Het zijn vooral Brouwers bevindingen, dus niet geheel objectief of onderbouwd met wetenschappelijke theorie.
Verkeerd beeld van “gewone mens”
Brouwers beschrijft hierin de “gewone mensen” als actieve internetkenners die journalistieke vaardigheden bezitten. Maar de waarheid is, dat niet iedere burger een goede journalist is die informatie verifieert en deelt. Daarnaast weet men weten ook dat niet niet alle “gewone mensen” weten hoe een mobiele telefoon werkt. BrouwersHij heeft dus al een niet objectief subjectief beeld van de gewone mens. Daarnaast klopt dit subjectieve beeld ook niet. en ook verkeerd beeld van de “gewone mens”.Het is namelijk té idealistisch. Lang niet alle burgers hebben de ambitie om dingen die zij zien te delen met journalisten.
Sommigen van ons, burgers, hebben ook geen toegang tot internet, mobiele telefoons of kennis om nieuws te delen. Daarnaast laat Brouwers het lijken alsof iedere burger een grote interesse heeft om nieuws uit de buurt te delen. Maar het animo voor wijkbladen daalt en hun oplagecijfers ook. Ik denk dat Brouwers hiermee dus een verkeerde aanname doet.
Commerciële journalistiek
Brouwers schetst in zijn boek een intensieve samenwerking tussen burgers als journalisten en de politiek. Daar gaat het mis, want een journalist hoort de politiek te controleren. Een intensieve samenwerking is dus niet op zijn plaats. Brouwers ziet een redactiecultuur als bedreiging. Hij haalt aan dat de waakhondfunctie van de journalisten niet is nageleefd, maar hij onderbouwt het verder niet. Dat vind ik kwalijk.
Brouwers beweert dat mensen commerciële journalistiek als waardevol beschouwen. Hij zegt dat dit de burger het gevoel kan geven dat zij óók een stem hebben in de nieuwsgaring en nieuwsberichtgeving,, maar hij praat niet over de burger die graag onafhankelijke nieuwsproducties consumeert. Dit is een nalatige uitspraak en het wordt de lezer ook niet duidelijk waarom hij deze mening heeft.
Conclusie
Al met al heeft dit boek absoluut geen meerwaarde en is geeft het de lezer een te eenzijdig beeld van de mening die Brouwers erop nahoudnahoudt.
