Opinie: ‘Het Langer Thuis beleid voor ouderen is naïef en onrealistisch’

Het Langer Thuis beleid voor ouderen is te idealistisch opgezet. Het is de bedoeling dat ouderen pas naar een verzorgingstehuis gaan als het thuis niet meer gaat. In de praktijk zorgt dit voor overbelaste mantelzorgers en een grote druk op de (thuis)zorginstanties. Deze problematiek zie je terug in heel Nederland.

Opiniestuk | Zembla Doc: Het Langer Thuis beleid | Amrutha Mol

Beeld ter illustratie: Kampus Productions

De Nederlandse overheid heeft in de afgelopen jaren flink bezuinigd op de zorg. Dit zorgt er nog steeds voor dat er een schreeuwend tekort is aan goed opgeleid zorgpersoneel. Zodoende is het Langer Thuis beleid ontstaan. Dit moet ervoor zorgen dat naasten meer zorgtaken voor de ouderen in hun omgeving verrichten.

Weinig flexibiliteit

Het Langer Thuis beleid is een mooi streven, maar niet realistisch. Niet iedere oudere heeft kinderen, kleinkinderen of naaste familie die deze zorgtaken op zich kan nemen. De desbetreffende ouderen zijn in dit geval op zichzelf aangewezen. Als ze hulp vragen worden ze pas geholpen als het echt niet anders kan. Met een beetje geluk komt er een thuiszorgmedewerker om kleine zorgtaken te verrichten. Het takenpakket van de thuiszorgmedewerker is zo goed afgebakend dat er geen ruimte is voor flexibiliteit. De werkdruk is binnen dit soort zorginstanties immers ook groot.

De schrijnende verhalen die ik terug hoor in de documentaire van Zembla geven mij rillingen. Ik herken soortgelijke verhalen van mijn grootmoeder, oom en andere ouderen in mijn omgeving. Mijn grootmoeder vertelde mij laatst dat ze was gevallen. Ze had op de alarmbel gedrukt, maar het duurde langer dan 45 minuten voordat er iemand van de thuiszorg kwam om haar overeind te helpen.

‘Niet slecht genoeg voor het verzorgingstehuis’

Natuurlijk begrijp ik de grote druk op de zorg, maar door de bezuinigingen krijg je helaas dit soort situaties. Mijn grootmoeder heeft wel meer gebreken, zoals haar medicijnen vergeten in te nemen of vergeten hoe het gasfornuis werkt. Dementie zit in onze familie. Gelukkig weten we dus waar dit gedrag vandaan komt. Echter is ze nog niet ‘slecht genoeg’ om in aanmerking te komen voor een kamer in het verzorgingstehuis.

Wel staat ze op een wachtlijst, maar als naasten vrezen wij voor wat er kan gebeuren tot ze daadwerkelijk de zorg krijgt die ze nu al nodig heeft. Wij zagen haar man ook al aftakelen aan de gevolgen van dementie. Hij werd pas opgenomen toen hij echt niks meer zelf kon en agressief reageerde op zijn omgeving.

Idealistisch plan in de praktijk

Het is schandalig dat het zo ver moet komen voor onze ouderen. Om deze reden vind ik dat het Langer Thuis beleid te idealistisch en naïef is opgezet. Het werkt praktisch gezien niet. Ouderen kunnen niet thuisblijven tot ze aan het einde van hun latijn zitten. Mantelzorgers horen geen burn-out te krijgen van de zorgtaken die ze, naast hun andere verplichtingen, erbij moeten nemen.

Bezuinig niet op de zorg

Wat er zou moeten veranderen is: meer geld naar de zorg, mantelzorgers ontlasten en de medewerkers binnen de thuiszorg ook ruimte voor flexibiliteit geven. Het is niet normaal dat een thuiszorgmedewerker alleen maar komt voor steunkousen aan- en uitdoen; terwijl ze de ontlasting in de hoek van de kamer moet negeren. Onder het mom van: “Het valt niet binnen mijn takenpakket en ik heb ook nog veel andere cliënten.”

Bovenstaand leed, dat krijg je van die bezuinigingen. Het doel van het beleid is een participatiesamenleving, maar ik heb het idee dat het huidige beleid daar op lange termijn alleen maar afbreuk aan doet.