Göğe Düşen İnsancıklar

Ben basit şiirler yazardım,
herkes gülerdi.
Sen de.

Ankara'ya tatlı bir kar yağardı,
beyazı geceyi bozardı,
şehir zaten rengarenk yanardı da
buralarda belli saatlerde ışık açmak yasaktı.

Ben basit kelimelerle oynardım.
herkes gibi sen de
benle.

Ankara'ya hafif bir kar yağardı
geceye inen sevap gibi.
Şehir çiğneyip günaha girse de
bana zaman zaman şeytan olmak yasaktı.

Biz yasak yerlerde sigara içer, duman çekerdik.
Herkes uyurken açardık camları.
Ben içimden basit şarkılar söylerdim.
Sen içten içe ağlardın o zaman.
Ben de.

Geceleri kar yağarken baktım,
ağır ve yalnızım.
Ne kadar da uzağım penceredeki dünyadan.
Aklım sokaklarda kalırdı, sakın!
Sevme.

Biz yasak yerlerde tütün çeker, duman üflerdik.
Uyurken herkes, kalkar, kar koklardık.
Ben kaloriferi tutardım, sen karı.
Sesli sesli söverdin sen.
Ben de.

Kocatepe’ye bakarken fark ettim, küçük ve yalnızım.
Aklım sobalarda kalırdı yalan değil.
Sıcacık yuvalar ve kucaklar özlüyorum,
yorulduk mu yoksa üşüdük mü bilmiyorum,
değişen ne?

Şiddet kaldı şimdi yüzüme
taktığım son maske.
Sakın!
Küsme.