Çığlık
Ellerim titriyor çığlık atmak veya bir şeyi büyük bir güçle kırıp paralamak istiyorum. Kalbim kaşınıyor. Çok iğrenç, soğuk kanlı olmalıyım. Yoksa devam edemem, sakinleşmeme yardım et. Bunları düşünmem mi ilginç yoksa bir yazarın benle aynı şeyleri hissedip kitabında paylaşması mı. Beni anlamışsa da gitmiş! Anlaşılmak için aynı dil, aynı din, aynı ırk olmaya gerek yok.
Bu ifadeleri duymak gerçekten zor. Endişe ve stres insanları farklı duygulara itiyor.
Soğuk bir gecede, yalnızım ve depremlerin en derinindeyim. Gözlerim büyüyor, tüylerim diken diken. Zihnim, tsunami yaşıyor sanki; içimdeki kıyamet, sessizlikle dans ediyor. Kalbimin ritmi hızlanıyor, sanki göğsümden çıkacak!
Sessizlik hakim. Duvarlar, çığlıklarımı yansıtıyormuşçasına titriyor. Hava oldukça kasvetli. Ellerim, büyük bir enerjiyle bir şeyleri kırmak için kasılıyor, ama bir yandan da içimdeki sükûneti korumaya çalışıyorum. Üzgünüm, etraf çok kalabalık, gözyaşlarım asılı.
Her nefes alışımda, bir hatıra. İçimdeki güçler, birbirine zıt, çarpışıyor. Öfke ve huzur arasında sıkıştım. Kaybolmuş bir gemiyim, nereye gittiğimi bilmeden savruluyorum.
Sanki buz gibi bir soğuk, bedenimi sarıyor ve kalbimin sıcaklığını alıyor. Bu soğukluk, bu depremi büyütür mü? Ama derin bir nefes alıp, bu soğuklukla savaşmak için kendi içimdeki sükûneti bulmaya çalışıyorum. O da terk etmiş olamaz beni.
Sanırım, kendimi tanımaya ve kontrol etmeye ihtiyacım var. Bunu ben bile yapamazken, aciz olmanın mutluluğa kavuşturduğu tek sığınağımı arıyorum. İşte O hiç kaybolmuyor. Gözlerimde güzel bir mimari. Bükülmüş dizlerim. Kalemi çoktan düşürmüş ellerim. Artık gözyaşlarım özgür. Fırtına dindi. Ne zaman yeise düşüp gözyaşlarım dinmese, yağmur şiddettini arttırdı. Yağmuru bu kadar anlamlı kılan benim suçlarım mı? Yoksa O’nun rahmeti mi? Bir selam ve dimdik bir duruş, ardından pencereyi araladım. Bu kez yağmuru birlikte dinleyelim…
