Zaferle Değil Seferle Memuruz!
Sonuca odaklanıp sanki gaye zafermiş gibi yaşayınca hayatı da huzuru da ıskalıyoruz!
Bu dünya hayatı da bunu anlatmıyor mu? Sonu bir Zafer(ölüm) ama bizim gayemiz ölmek değil seferde olmak, bu ömrün hakkını vererek yaşamak…
Artık kimse bir yolda dökülen terlere harcanan emeğe değil de sonuca bakar olmuş çocuklarımız bile bu düsturla yetişiyor, sınavı kazanmak odaklı, maksat sınavı kazanmak değil ki maksat ders çalışmak bir şeyler öğrenmek kendini geliştirmek.
Sınav sadece onu ölçmek adına yapılan kasır bir araç. Gaye sınav kazanmaksa her güne bir sınav koyulsun ama değil sınav senede bir gün o sınava girmek için geçirilecek vakit ise seneleri kaplıyor.
Maksat zafere(ölüme) ulaşmak değil hayatı, seferimizi seyri sülükümüzü tekamül ettirmek yoksa ölmeye ne var, o kadar aciziz ki iki nefes alamaya görelim bakalım n’oluyor!
Bu Durum Hal ü Hayatımıza da Aksetmiş Sohbetlerimiz Kısır Bir Diyalog
Zamane insanlarının yakalandığı bir hastalıktan kim muzdarib değil ki; sohbeti, muhabbeti bilmiyorlar, unutmuşlar. Bir şey anlatılıyorsa, anlatılan bir sebebe, bir amaca dayanmalı onlara göre.
Etkilemek, beğenilmek, falan filan. Paylaşım diye bir şey yok. Sohbet sandıkları şeylerse birkaç plastik kelime öbeği. Kıl, tüy… Onun saçı, bunun telefonu, diğerinin sevgilisi.
Beni de Ziyade Müteessif Kılan
Eğilip bükülen plastik kelimeleri lügatimden def etmek suç olması galiba!
Daha önceki yazılarım ve hususiyle son yazıma gelen “anlaşılmıyor, eski ağlar kaplamış ağdalı kelimeleri hortlatmanın ne lüzumu varmış, bunların Türkçesi yok mu imiş, olmadı yanımızda lügat(onlar sözlük diyor) taşıyalım, Araplara hayranlığın bu kadarı da fazlaymış da falan”
Bende burada yazmak seferine çıktım, faydalı olmak okuyanın istifadesine naçizane bir şeyler sunmak gailesiyle yola koyulup onun için cehd ediyorum.
Bunun zaferi belki anlaşılıp daha çok okunmaktır doğru ama bunun için değerlerinden vazgeçmek seferi es geçip zafere odaklanmak isabet etmek demek olmuyor. Ya yitirilen şeyler, istenilen şeylerden daha değerliyse?
Zahmet olmazsa hiçbir şey olmaz biraz zahmet olmalı!
Zamanın behrinde Nazif çelebi diye bir zat var imiş Hamal’a Osmanlıca olarak şöyle yazar:
-Ayşekadın Hamam Sokak Numara 25 Süleymaniye Eminönünden alışveriş yapar bunu benim evime götür diye verir.
-Hamalda bu yazıyı kimse bilmiyor deyince
-Önüne gelene sor dermiş.Niye böyle yapıyorsun Nazif Bey denildiğinde: “O yazıyı sorduğu her adam hala bu yazı yaşıyor desin Anlasın ki bu yazı yaşıyor”. dermiş.
Hasılı kelam neticeyi meram bu kelimeler de ölmedi ölmeyecek…
Herhalde şunu okusalar yabancı bir lisan da yazılmış olarak addederlerdi!
Veya bunu!
Her daim, okurken günün yaşadığınız stres, yorgunluk ve halsizliklerin yerini huzur, keyif ve ferahlıkla dolduran sayfalarınız olsun!
