ฉันไป KBTG เมืองทองธานี

เนื่องจากบ้านของผมอยู่แถวพระราม 2 การเดินทางไปยังที่ทำงานจึงมักจะเริ่มจากมอเตอร์ไซค์ของพ่อ บางวันก็เป็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ร่อนไปตามตรอกซอย ลัดเลาะไปตามเส้นทางที่รถแน่นไปหมดนับตั้งแต่มีหมู่บ้านมาตั้ง ระหว่างที่นั่งก็มองผู้คนบนมอเตอร์ไซค์ไป บางคนเป็นป้าชอบกระตุกเดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็วสลับกัน บ้างชอบแซง ขับตัดหน้า รถยนต์บางคันขับผ่านไปโดยไม่แลสองล้ออย่างเรา เหล่านักเรียนที่ชอบขับก่อนวัยก็มีมาก บ้างก็ไม่ชอบใส่หมวก บางทีคันข้างๆ ก็อาจจะเป็นสาวออฟฟิศที่กำลังร่วมชะตาบนท้องถนน มุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของตนเหมือนกัน ใครจะรู้ว่าวันใดวันหนึ่งอาจมีคนที่ผมรู้สึกสนใจก็เป็นได้

ลงจากมอเตอร์ไซค์ มาต่อกันด้วยรถตู้ซึ่งจอดอยู่ลานจอดข้างโลตัสพระราม 2 คิดถึงเมื่อก่อนที่รถตู้มีคนรอเต็มไปหมด แต่นับตั้งแต่เศรษฐกิจซบเซา คนกลับบ้านกันหมด เดี๋ยวนี้ไม่ต้องรอรถมา มีแต่นั่งรอคนเต็มรถ บางคันก็ไปจอดรับคนตามริมทางป้ายรถเมล์เอา ขับไปอย่างเอื่อยๆ จากฟ้าครามเป็นสีทองรำไร แสงอาทิตย์เริ่มส่องเข้ามาเพื่อบอกว่าเช้าแล้วนะ ส่วนคนในรถก็ไม่รอช้า รีบเลื่อนม่านมากักแสงโดยพลัน ช่วงเวลาแบบนี้เป็นช่วงที่คิดอะไรเพลินๆ พาลผลอยหลับโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีเมื่อรถกำลังข้ามสะพานพระราม 9 หันไปด้านซ้ายเจอกับสำนักงานใหญ่ธนาคารกสิกรไทย ในเวลานี้เมื่อก่อนมักจะเป็นสัญญาณยกน้ำดื่มให้ชุ่มคอ แต่ตอนนี้ไม่หลับต่อก็หยิบหนังสือขึ้นมากางนั่งอ่านขณะที่ฉากนั้นเลื่อนผ่านไป

ถึงอนุสาวรีย์ชัยฯ มี 2 ทางให้เลือกไป ตัวเลือกที่หนึ่งคือนั่งรถตู้เที่ยวเดียวถึงเมืองทองธานี โดยสถานที่จอดรอจะอยู่ข้างๆ ร้าน Dunkin’ หรืออีกตัวเลือกหนึ่งจะเป็นรถเมล์สาย 166 ต้องป้ายแดงเขียนว่าไปเมืองทองหรือปากเกร็ดเท่านั้นนะ ห้ามหลงไปป้ายขาวที่เขียนว่าไปศูนย์ราชการฯ เด็ดขาด จากนั้นต่อรถสองแถวซึ่งจะถูกกว่า

ถึงตรงนี้คิดได้ว่าเวลาเดินทางไปที่ใหม่ ผมมักวางแผนครึ่งเดียว มีจุดเริ่มต้น ปลายทาง วิธีเดินทางคร่าวๆ ที่เหลือไปเลือกหน้างานตัดสินใจตามเหมาะสม จะไปทางไหนแล้วแต่ว่าคิดอะไรได้ในตอนนั้น การเลือกคือสิ่งที่สนุกและท้าทายเสมอๆ ตัวเลือกที่กล่าวมาข้างต้นก็คือทางที่ดีที่สุดแล้วที่เคยลองมา (Tried and Tested) แม้จะไปด้วยรถเมล์ก็ช้ากว่าไม่มาก ไปถึงที่ทำงานทันอยู่ดี จริงอยู่ที่ประหยัดแค่นิดเดียว แต่สะสมทุกวันก็ไม่น้อยเหมือนกัน รวมถึงเวลาที่เสียไปกับการเดินทาง พอสะสมไปเรื่อยๆ มองแล้วก็คุ้มอยู่

รถเมล์สาย 166 นี้ ยิ่งไปเช้ายิ่งคนแน่น หากรอให้สายสักหน่อย คนน้อยลงไปเยอะ เมื่อก่อนเคยนั่งแทบทุกจุดของรถเมล์รวมทั้งรถตู้ด้วย ตอนนี้เลือกนั่งจุดเดิมสลับไปมาไม่กี่ที่ การสังเกตผู้คนรอบข้าง เช่น มาจากป้ายไหน ลงที่ไหน ใส่ชุดอะไร คนนี้เจอบ่อย คนนั้นไม่เคยเจอ ตอนนี้ทำอะไร กระเป๋ารถเมล์คนไหน คนขับรถเป็นใคร เหล่านี้เคยเป็นสิ่งที่เฝ้ามองทุกวัน แต่นานวันก็เลิกทำ ทดแทนด้วยการอ่านหนังสือชดเชยเวลาที่ใช้ไปจากการเดินทาง ส่วนตัวจะอาศัยหนังสือในมือเป็นตัวช่วยฆ่าเวลา แม้คนรอบข้างจะเลือกโทรศัพท์มือถือกันก็ตาม

ลงทางด่วนจนเกือบถึง KBTG แล้ว ผ่านไปป้ายที่ 3 ลงรถเมล์ 166 ข้ามสะพานลอย รอรถสองแถวที่เขียนว่า “เมืองทองธานี. ใต้สะพานลอยได้เลย เมื่อรถขับเข้าเมืองทองธานี ผ่านมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, Bee Hive, กรมที่ดิน, Impact Arena และในที่สุดก็ถึง KBTG แต่ถ้านั่งต่อไปถึง Cosmo Bazaar ก็ได้เหมือนกันครับ

และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะก้าวลงจากรถ ข้ามถนนตรงไปที่ตึก KBTG รวมพลกับเหล่าเพื่อนร่วมบริษัทในเช้าที่สดใส อากาศดีจากสวนหน้าบริษัทพัดมา ทำให้ใจสดชื่นไล่ความอึดอัดจากการเดินทาง เข้าประตูผ่านเครื่องตรวจความร้อน สแกนบัตรพนักงาน เลือกชั้นเพื่อขึ้นลิฟต์ ผ่านประตู ทักทายเพื่อนร่วมงาน วางกระเป๋า นั่งประจำที่ เปิดคอมพิวเตอร์เริ่มต้นการทำงานในที่สุด วันนี้ยังอีกยาวไกลครับ

สำหรับชาวเทคคนไหนที่สนใจเรื่องราวดีๆ แบบนี้ หรืออยากเรียนรู้เกี่ยวกับ Product ใหม่ๆ ของ KBTG สามารถติดตามรายละเอียดกันได้ที่เว็บไซต์ www.kbtg.tech