Mavi’nin Rüyası

Bıyıkları turuncudan beyaza dönen direnç çiçeklerini toprağa verdiğimiz o yaz…

Annem karyolanın kenarında dizlerini içine çekmiş, büyük ablamın konfeksiyondan henüz dönmediğini söylenip telaşla iç çekiyordu. TRT spikeri hafif cızırtılı radyodan iç karartan haberleri okuyor, bense kardeşimle umutlarımızın üzerinden buldozer gibi geçen o son kararları pür dikkat dinliyorduk. Babam o yıllarda memuriyetinin emekliliğe dönmesine yakındı. Sararmaya yakın beyaz gömleğini ceketiyle gizlemeye çalışıp, adliyede mübaşirlik yapıyordu. Sesi tok olduğundan olsa gerek, “Koridorların Ruhisi” derlerdi ona…

Ben… Kocamustafapaşa’nın sokaklarında at arabalarını kovalayan çocuklara her gün gözü takılan, koca koca hengamelerin arasında yedi kişilik ailenin her akşam dertlerine kulak kesilen bir kadındım. Hayatım evde geçiyor, bir şeyler karalarken dünyaya dair hayallerime sığınıyordum. O yaz biriken düşlerimiz, sonbahara taşıyordu tüm efkârıyla. Güzele dair ne varsa, ilk renkli televizyonun evimize girmesiyle beraber yerini bitmeyecek hikâyelere bırakacaktı. Umut, hanemizi tavaf edecek ama içeri girmeyecek kadar sadıktı sevdasına…