Vedat Türkali’ye

Üniversitenin ilk günleriydi… O meşhur kapıdan çıkıp meydandaki eski sahaflar çarşısına bir heyecanla dadanıp kitapları eskitircesine kurcaladığım günler. Kitapları satın alabilmenin, onları okuyabilmekten daha fazla mesai istediği zamanlarım. Cebimde sürekli mitoz bölünen üç kuruş param, heyecanım ve inadımla esnafı bıktırdığım anlardan birinde, korkuyla dokundum sana. Sonra Kenan’a sonra Günseli’ye, Korhan’a, Doktor Nahit’e… Sonraları Beyazıt’ta kahvecilere, Sirkeci’de trenlere, Cankurtaran’da sokaklara. Büyüdükçe açlığa, yoksulluğa, çocuklara, umuda… En güzeli ise İstanbul’a… Bugün erken uyanıp Süleymaniye’ye geldim, hem kahvaltı yapar hem de üniversiteyi köşesinden keserim diye. Şehri tam takım gören bir kahvedeyken okudum ölüm haberini. Şimdi yazdığın yerden yankılanıyor şiirin Doktor Nahit…

“Boşuna çekilmedi bunca acılar
Büyük ve sakin Süleymaniye’nle bekle
Parklarınla, köprülerinle, meydanlarınla
Bekle bizi İstanbul” -VEDAT TÜRKALİ