Oscar Spaans
Klaas Hutter — deel 5
Na tweeënhalve week belden twee ambtenaren aan bij Klaas Hutter. Het was laat in de middag, en het was al donker. Ze belden twee, drie keer aan, en bonkten op de houten schotten. Al bijna een week had het elke nacht gesneeuwd, en soms sneeuwde het ook overdag een paar uur. Net toen ze weer weg wilden gaan deed een jonge buurvrouw de deur open.
‘Hij is achter. Er brandt licht in die schuur van hem,’ zei ze. Ze trok een jas en schoenen aan en liep met de mannen mee naar de poort.
De ambtenaren bonkten op de deur van zijn werkplaats, en riepen zijn naam. ‘Meneer Hutter!’
Geen reactie.
De jonge buurvrouw hief haar handen in de lucht. ‘Dat doet ie nou altijd!’ zuchtte ze. ‘Hij houdt zich van de domme hoor, ik zag licht branden in dat hok, en zijn achterdeur staat op een kier.’
‘Meneer Hutter!’
Een van de ambtenaren, de jongste van de twee, sprong plotseling in de lucht, greep de bovenkant van de schutting vast en trok zich op. Hij trappelde wat met zijn benen en duwde vervolgens zijn hele lichaam omhoog, steunend op zijn armen. Vervolgens zette hij een voet naast zijn handen op de schutting, en een paar tellen later stond hij op het dak van de werkplaats.
‘Pas je op, het is glad,’ zei zijn collega.
De jonge ambtenaar liep een stukje over het dak en verdween even uit zicht.
‘Meneer Hutter,’ hoorden de jonge vrouw en de andere ambtenaar hem roepen.
‘Zie je iemand?’ vroeg de jonge buurvrouw.
‘Kom maar terug, joh,’ zei zijn collega. ‘We proberen het een andere keer wel.’
De jonge ambtenaar op het dak hoorde zijn collega en de jonge vrouw, maar door wat hij zag was hij niet in staat direct te antwoorden. Nog nooit had hij zo’n verzameling totaal willekeurige voorwerpen gezien, en zeker niet in iemands achtertuin. Hij begreep niet hoe iemand het voor elkaar had gekregen om al deze dingen hier naartoe te slepen, en met wat voor reden hij dit had gedaan. Maar hoewel hij het niet begreep, meende hij dat er aandacht was besteed aan de manier waarop het was opgestapeld. Dit was iemands levenswerk. En in het midden van het smalle pad, dat tussen de opgestapelde schroot doorliep en van het huis naar de werkplaats leidde, zag hij een enorme man op zijn rug in de sneeuw liggen.
Het hoofd van de man lag in een vreemde hoek ten opzichte van zijn lichaam gedraaid. Vlak naast het hoofd stond een oude wc-pot, en toen de politie later arriveerde zagen zij dat er bloed en een paar witte haren aan de rand van de pot kleefden.
De jonge ambtenaar op het dak nam een moment voor zichzelf om het beeld te verwerken. Het begon weer zachtjes te sneeuwen, en wanneer hij later terug zou denken aan wat hij vanaf dat dak had gezien, moest hij toegeven dat het tafereel een zekere schoonheid had gehad, op een bizarre manier.
Oscar Spaans (1988) is schrijver, reiziger en parttime verhuizer. Hij schreef columns voor de Volkskranten Noordhollands Dagblad en won met zijn korte verhalen al verschillende wedstrijden.
De afgelopen weken verscheen er op Medium van Oscars hand een zesdelig feuilleton. Vandaag deel 5, volgende week dinsdag het slot.
