Oscar Spaans
Klaas Hutter — deel 6 (slot)
Petra en Simon lazen het bericht van het overlijden van hun oude buurman in de krant. Er was geen condoleancegelegenheid, maar op de crematie troffen zij tot hun verrassing, naast twee andere buren, een man aan die sprekend op Klaas Hutter leek. Iets ouder, maar duidelijk zijn broer.
Afgezien van de gebruikelijke steunbetuigingen aan het adres van de broer werden er na afloop geen woorden met hem uitgewisseld. Hij dronk geen koffie in de kantine, en liep direct na afloop richting de uitgang. Maar Petra en Simon hadden gezien hoe hij, toen de kist waar Klaas Hutter in lag omlaag zakte naar de ovens, een katoenen zakdoek uit zijn broekzak haalde, en zijn ogen depte.
De broer deed afstand van de erfenis die, na aftrek van de kosten voor het ontruimen van de achtertuin en het huis door de gemeente, zeer gering was.
Het ovale apparaat dat de verhuizers in de werkplaats vonden was te groot om te verplaatsen, het paste op geen enkele manier door de deur.
Met vijf man stonden ze naar het ding te kijken, en vroegen zich af wat het was. Ze voelden aan het ijskoude, ronde metaal, dat met klinknagels aan elkaar was bevestigd. Aan de zijkant ontdekten ze een kleine ronde deur, zoals je die wel in schepen aantreft. Binnen was een oude, maar comfortabele autostoel ingebouwd. Aan de rugleuning zat een vierpunts veiligheidsgordel. Ook was er een behoorlijk uitgebreid controlepaneel en een stuur. De machine had geen wielen, rupsbanden of vleugels. Een van de verhuizers stelde voor om het ding te demonteren, zodat het in ieder geval naar buiten kon. De anderen begrepen onmiddellijk dat hen dit niet ging lukken. Ze besloten het aan de gemeente over te laten.
Verschillende ingenieurs kwamen langs om de constructie te bekijken, maar geen van hen had ooit zoiets gezien en niemand had een idee waar het voor diende.
Wel lukte het hen ten slotte om het gedeeltelijk te demonteren, zodat het naar buiten kon. Tijdens het demonteren kwamen ze tot de conclusie dat ze weliswaar nog steeds niet wisten wat het was, maar ze waren het erover eens dat het een zeer vernuftige constructie was, iets dat niet door een idioot in elkaar gezet kon worden.
Het ding werd door de gemeente aangeboden aan een technisch museum in de buurt, dat belangstelling had getoond nadat regionale kranten over het mysterieuze bouwwerk hadden geschreven.
De creatie van Klaas Hutter kwam onder het museumpersoneel bekend te staan als “De Hutter”. Het werd opgeslagen in de kelder van het museum, omdat niemand begreep wat het was, waar het voor diende of met welke bedoeling het was gemaakt. En dus wist niemand hoe ze het aan de bezoekers moesten presenteren.
In het huis waarin Klaas Hutter had gewoond kwam een jong echtpaar te wonen, dat ook graag een nieuwe schutting wilde.
Oscar Spaans (1988) is schrijver, reiziger en parttime verhuizer. Hij schreef columns voor de Volkskranten Noordhollands Dagblad en won met zijn korte verhalen al verschillende wedstrijden.
De afgelopen weken verscheen er op Medium van Oscars hand een feuilleton. Dit was het zesde en laatste hoofdstuk.
