De kracht van mevrouw Jansen
Sanne (beleidsadviseur gemeente Nijmegen) en ik (studente sociaal werk HAN) komen aan bij een mooie flat in een leuke wijk in Nijmegen. Het zonnetje schijnt volop en de mensen in de stad genieten van het mooie weer.
Mevrouw staat ons bij de deur al op te wachten met een glimlach op haar gezicht. We noemen haar om privacy redenen mevrouw Jansen. Mevrouw excuseert zich meteen dat zij nog rondloopt in haar pyjama, maar dat vinden wij uiteraard niet erg. We krijgen wat te drinken van mevrouw en ondertussen kijk ik even rond. “Mooi appartement heeft u”. En dat is het ook; mooi fris en nieuw. “Ja, maar ik ben niet gelukkig hier” antwoordt ze. Ik vind dit wel sneu voor haar, maar het maakt mij ook nieuwsgierig naar haar verhaal. Ik kan mij voorstellen dat buiten de stad wonen andere koek was? “Ik heb altijd in de benedenstad gewoond, daar kende iedereen mij. Ik stond altijd te praten met W. bij de vistent”. Ondertussen hoor ik het tikken van de verschillende klokken die mevrouw in haar kamer heeft hangen.
Zwaar, maar positief
Nadat wij hebben uitgelegd waarvoor we komen, namelijk haar ervaringen opschrijven, vraagt Sanne hoe haar leven eruit ziet. “Op de bank liggen en dan heb je het wel gehad. Ik doe niks anders dan roken. Van kwaad tot erger geworden, dat is mijn leven dus”. Terwijl iedereen buiten geniet van de Giro d’Italia en de zon, ligt mevrouw op de bank. Toch blijft zij positief. “Ik wilde een scootmobiel en kreeg die de volgende dag al. Ik wilde graag een blauwe en die heb ik gekregen”. Mevrouw kan niet lang staan of lopen door een ongeluk. “Ik heb veel operaties gehad, maar de schroef was verkeerd gezet. Ik heb ook een nieuwe knie. Ik kan niet eens meer voor mezelf of voor mijn huis zorgen”. Ondertussen laat zij de littekens van de vele operaties aan ons zien. Mevrouw is door een ongeluk met de scooter afgekeurd. Door het ongeluk had zij een driedubbele breuk in haar scheenbeen en was haar been verbrijzeld. “Daarvoor heb ik 20 jaar in de makelaardij gewerkt”. Daarna heeft zij nog bij een taxicentrale gewerkt. “Daar had ik alleen maar nachtdiensten, zelfs op eerste en tweede kerstdag”. Na een jaar is mevrouw gestopt. “Ik doe nog wel vrijwilligerswerk iedere dinsdag, met plezier. Soms ga ik zelfs over mijn grenzen en dan brengen ze mij naar huis”. Mevrouw komt bij ons over als een echte doorzetter.
Haar toekomst: hoopvol
Als we vragen hoe de toekomst eruit ziet zegt ze: “Moeilijk, we hebben bijna geen geld en ik heb altijd pijn. Je kan het niet aan mij zien dat ik pijn heb. We zitten bij de bewindvoering en moeten het met een klein bedrag per week doen”. De man van mevrouw heeft dementie, een longemfyseem, is hartpatiënt en kan mevrouw daardoor niet helpen bij de verzorging en met de huishoudelijke taken. Toen haar man dit overkwam stond zij met lege handen, maar heeft doorgezet met verzorgen ondanks de pijn. Wat een veerkracht! Daarnaast werkt haar man 3 halve dagen. “Hij heeft het maar zwaar met een vrouw zoals ik”. Vertelt zij bescheiden. Toch doet zij ook veel voor haar man. “Ik maak alle afspraken voor hem via de telefoon”. Want dat kent mevrouw nog van de makelaardij. “Ik weet precies hoe dat gaat”. Heeft mevrouw nog sociale contacten buiten haar man om? “Ik heb ruzie met mijn dochter en daardoor kan ik mijn kleinkinderen niet zien”. Haar mooiste moment was in het restaurant toen haar dochter daar was, maar helaas had haar dochter geen oog voor mevrouw. Maar de man van haar dochter kwam naar mevrouw toe met de kleinkinderen. Mevrouw fleurt zichtbaar op als zij praat over haar kleinkinderen, maar ook als zij praat over haar dochter ondanks de ruzie. “Ik hoop dat mijn dochter bij draait. Mijn man stuurt mij nu foto’s van de kleinkinderen. De kleinkinderen zijn de reden waarom ik leef”. Trots laat zij de foto’s op haar mobiel zien. Zij laat ook een geboortekaartje zien van een tweeling. “Ik heb mijn neefje al 18 jaar niet gezien, maar ik heb contact gezocht via Facebook. Hij heeft een tweeling gekregen en mij een kaartje gestuurd”. Ze laat ook blij haar orchidee zien. “Die heb ik van mijn man gekregen. Dat soort lieve dingen doet hij nog wel”.
Positief over de hulp die ze krijgt
“Ik heb eigenlijk niks te klagen over de WMO. Ik ben altijd netjes behandeld”. Mevrouw is blij met haar scootmobiel, nu komt ze weer buiten want zij was 30 kilo aangekomen. “Ik heb alleen op de eerste dag een ongeluk gehad met de scootmobiel. Hij wordt nu gemaakt. Ik ben bang om er mee te rijden”. Heeft zij meer hulp, naast het regelen van de scootmobiel? “Ik heb een lieve huishoudelijke hulp voor 3 uur. Ze komt uit Kroatië en gaat daar trouwen binnenkort. Ze praat wel, maar werkt ook flink door. De werkster kwam eerst voor 4 uur, 3 uur is te weinig. Er komt ook een maatschappelijk werkster 1 uur in de week langs zodat ik mijn verhaal kwijt kan. Dat is heel fijn, want tegen mijn man kan ik niet praten. Persoonlijk contact van de hulpverleners is belangrijk”.
Kracht
Aan het van het gesprek bedanken we mevrouw Jansen voor haar openheid. Het is bijzonder dat zij tegen twee toch totale vreemden haar levensverhaal kan vertellen en ons in alle vertrouwen toelaat. We hebben haar complimenten gegeven over haar positiviteit en haar kracht, ondanks al het leed. Het was een mooie ervaring om één been in iemands leven te mogen zetten en we hopen dat mevrouw snel haar kleinkinderen weer mag zien en dat zij snel weer op haar mooie blauwe scootmobiel mag rijden.
