Inch by Inch

สัปดาห์ที่แล้ว

• เราหยุดใส่ใจความเป็นไปของงาน
• เราพูดกับตัวเองว่า “ช่างมัน”
• เราลดระดับคุณภาพและมาตรฐาน
• เรายกเลิกการรีวิวงานในทีม
• เราบอกปัดความรับผิดชอบเรื่องบั๊กในโปรดักชั่น
• เราตอบอีเมล์ทีมซัพพอร์ตไปว่า “คิดว่าวิธีไหนดีก็เอาตามนั้นเลย”

เมื่อวันอังคาร

• เราไม่ทำตามสัญญา
• เราไม่เข้าประชุมทั้งที่ตอบตกลงไปแล้ว
• เราเห็นปัญหาในโค๊ดแล้วไม่แก้ ไม่แจ้ง ไม่จด
• เราเจอช่องโหว่ในการทดสอบระบบแล้วก็ปล่อยผ่านไป
• เราไม่ใส่ใจเรื่องความยุ่งยากของการดีพลอยระบบ
• เราไม่คิดให้ดีก่อนเปลี่ยนลำดับความสำคัญของรีไควเม้นต์
• เราให้คำปรึกษาน้องๆแบบขอไปที
• อีกครั้งที่เราส่งมอบงานไม่ตรงเวลา

เมื่อวาน

• เราเข้าประชุมแบบไม่มีการเตรียมตัวทั้งที่เป็นเจ้าภาพ
• เราตั้งใจไม่รีวิวรีเควสที่มาจากลูกค้า
• เราไม่สนใจว่าคำพูดของเราจะทำร้ายจิตใจใครข้างๆหรือไม่
• เราบอกทีมว่า “ไม่ต้องทดสอบระบบแล้ว ส่งงานต่อไปให้ทีมนั้นเลย”
• เราไม่ต่อสู้เพื่อปกป้องวิสัยทัศน์และความเชื่อของตัวเอง
• เราไม่ใส่ใจว่าระบบที่ดีพลอยขึ้นไปเมื่อวานจะอยู่รอดได้กี่วัน
• เราก๊อปปี้และเพสท์โค๊ดจากคนอื่นมาทั้งฟังก์ชั่นแบบไม่แยแส
• เราบอกกับทีมว่า “เรื่องนี้คนนั้นรับผิดชอบ มีอะไรไปถามเค้าเอาเอง”
• อีกครั้งที่เราคิดว่า “ผู้ใช้มันโง่ ระบบง่ายๆแค่นี้ไม่เข้าใจรึไง”

เมื่อเช้า

• อีกครั้งที่เราบอกปัดคำของบประมาณเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของระบบ
• อีกครั้งที่เรามองข้ามความเป็นมาตรฐานในการทำงาน
• อีกครั้งที่เราไม่แคร์ว่าสิ่งที่เราฝันและสั่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงมันห่างไกลกันแค่ไหน
• อีกครั้งที่เราไม่ให้ความสำคัญกับงานนวัตกรรม
• อีกครั้งที่เราเอาแต่หาคนผิดเมื่อเกิดปัญหา
• อีกครั้งที่เราเข้างานสายจนเลยเวลาประชุมทีมตอนเช้า
• อีกครั้งที่เราไม่ส่งงานโดยไม่มีเหตุผลที่สมควร
• อีกครั้งที่เราหาทางลัดเพื่อทำงานให้เสร็จมากกว่าทางตรงเพื่อทำงานให้ดี
• อีกครั้งที่เราส่งงานโดยไม่ทดสอบให้ละเอียดก่อน
• อีกครั้งและอีกครั้งที่เรามีความคาดหวังกับคุณภาพของงานต่ำลง

พรุ่งนี้

• โปรเจกต์ดีเลย์
• โปรดักท์ขายไม่ออก
• คู่แข่งทิ้งห่าง
• มาตรฐานไม่มี
• ลูกค้าหนีหาย
• ลูกน้องหนีตาย
• ยอดขายตกต่ำ
• สภาพจิตใจย่ำแย่
• ความขัดแย้งเพิ่มพูน
• อนาคตสั่นคลอน
• อีกครั้งและอีกครั้งที่เราจะทำเหมือนเดิม เหมือนสัปดาห์ที่แล้ว อังคารที่ผ่านมา และเมื่อวาน

ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ไม่ได้มาจากการกระทำเพียงอย่างเดียว ครั้งเดียว โดยคนคนเดียว … ความหายนะไม่ได้มาแบบทันทีทันใดแต่มันก่อตัวและสะสมทีละนิดจากการขาดความใส่ใจของคนทีละคน

เราเป็นคนคนนั้นรึเปล่า?