Right or Wrong

ย้อนหลังกลับไปนับสิบปี ผมเป็นสมาชิกวงดนตรีเล็กๆวงหนึ่ง โน้ววว ไม่ใช่มืออาชีพใดๆทั้งสิ้น แค่รับงานการกุศลประจำปีภายในบริษัทเท่านั้น อะคูสติกกีต้าร์โปร่งคือเครื่องดนตรีเดียวที่ผมพอเล่นได้ กับน้องร้องเสียงไพเราะสักคนก็พอจะเปิดแสดงสดเพื่อสร้างบรรยากาศดีๆให้งานได้แล้ว

และนี่ไม่ใช่งานแรก ไม่ใช่การแสดงสดครั้งแรกแต่ผมพลาด ผมเล่นกีต้าร์ผิดคอร์ด เกือบทำเพลงล่มต่อหน้าธารกำนัล ดีที่มันเป็นเพลงสุดท้ายพอดี จบวันนั้นผมรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก มันเฟลล์ … ชัดเจนว่าผมผิดและพลาด

เชื่อหรือไม่ว่านั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมจับกีต้าร์แล้วเดินขึ้นเวที ความมั่นใจเรื่องนี้ของผมหมดสิ้นไปเลย มันเป็นเหตุการณ์ที่ฝังใจว่าผมผิดและพลาด ผมไม่สามารถเฟ้นหามุมดีๆจากเรื่องนี้ได้แม้แต่นิดเดียว

โชคดีที่การเล่นกีต้าร์ผิดไปหนึ่งคอร์ดไม่ได้ทำลายความมั่นใจในเรื่องอื่นๆไปด้วย ผมเดินกลับขึ้นเวทีอีกครั้งแต่รอบนี้ไม่ใช่คือกีต้าร์แต่ถือไมโครโฟน ไม่ใช่เป็นนักร้องแต่เป็นนักพูด โน้ววว ไม่ใช่มืออาชีพเหมือนเดิม แค่ผมไม่กลัวต่อการพูดหรือบรรยายต่อหน้าที่สาธารณะ แค่ผมไม่กลัวต่อการแสดงออกถึงความคิดเห็นที่ซื่อสัตย์ต่อหน้าคนหมู่มาก

ทำไมถึงเป็นแบบนั้น? ทั้งสองเรื่องไม่น่าจะมีอะไรต่างกัน มันคือการแสดงออก มันคือการเปิดเผยตนต่อหน้าคนกลุ่มใหญ่

มันต่างกันตรงที่ถ้าผมจับกีต้าร์แล้วเล่นผิดคอร์ด … มันคือผิดและผิดแบบไม่มีทางแก้

มันต่างกันตรงที่ถ้าผมจับไมโครโฟนแล้วผมพูดผิด … มันคือผิดแต่ผมแก้ตัวได้ในทันที

มันต่างกันตรงที่ถ้าผมจับไมโครโฟนผมไม่จำเป็นต้องพูดตามสคริปท์เป๊ะๆ … มันคือการทำให้มั่นใจว่าผมพูดครอบคลุมทุกประเด็นที่จำเป็น

มันต่างกันตรงที่ถ้าผมจับไมโครโฟน … มันไม่มีคำว่าถูกหรือผิดแบบตายตัว

มันต่างกันตรงที่ถ้าผมจับไมโครโฟน … ผมรู้สึกถึงความเป็นอิสระมากกว่า

ในขณะที่งานบางอย่างมีความถูกต้องและความผิดพลาดที่ถูกแบ่งแยกออกจากกันชัดเจน — นักดนตรี นักบัญชี

แต่ก็มีงานหรือกิจกรรมอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่ไม่มีคำว่าผิดแบบแก้ไขไม่ได้ แต่ก็มีงานหรือกิจกรรมอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่ไม่มีมาตรฐานสากลของคำว่าถูกต้องถูกกำหนดไว้ — นักพูด นักเขียน โปรแกรมเมอร์ ศิลปิน นักธุรกิจ … ทุกอย่างที่คิดได้

มันคือความรู้สึกเป็นอิสระที่ผมพูดไว้ เกือบทุกเรื่องในชีวิตเราไม่มีผิดที่สุดหรือถูกอย่างสมบูรณ์แบบ เกือบทุกเรื่องในชีวิตเราไม่มีเรื่องไหนที่แก้ไขไม่ได้

เรียนรู้ที่จะอยู่กับความจริงข้อนี้ เรียนรู้ที่จะกล้าทำผิดบ้าง เรียนรู้ที่จะแก้ไขและปรับปรุง

เรียนรู้ที่จะเข้าใจว่าเมื่อคนเราไม่กังวลถึงความผิดหรือถูก … นั่นคือที่มาของความกล้าหาญ นั่นคือที่มีของการใช้ชีวิตอย่างมีอิสระมากขึ้น เหมือนที่ผมวางกีต้าร์แล้วหันมาจับไมโครโฟนแทน :-)

คิดและเขียนคือสิ่งที่ผมชอบ แบ่งปันคือสิ่งที่ผมรัก เพราะแบบนี้ทุกวันผมเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวจากชีวิตจริง จากประสบการณ์ จากแนวคิด จากอนาคตที่ดีผมมองเห็น และทุกอย่างที่ผมประยุกต์ใช้เพื่อสร้างให้อินเท็นติกเป็นบ้านที่น่าอยู่ บ้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่สร้างความแตกต่างในสังคมได้ — มันน่าภูมิใจที่ผมรู้ว่า … ไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียวที่อยากเห็นการพัฒนา :)

Inthentic On Facebook | Inthentic On Twitter | Inthentic On Instagram