คำปรึกษา
ศิลปะของการให้คำปรึกษาคือความใส่ใจและใช้เวลาลงรายละเอียดกับปัญหาของคนที่คุยกับเราอยู่ เคยได้ยินคำว่า “กำปั้นทุบดิน” ใช่มั้ยครับ? มันหน้าตาประมาณนี้
น้องในทีมมาเล่าให้ฟังว่า “ผมเจอปัญหาในทีมครับ ขัดแย้งกันมากมาย คนนึงจะเอาแบบนั้น คนนึงจะให้เสร็จวันนี้ ปวดหัวครับ”
ผมแนะนำน้องเค้าไปว่า “อืม มันก็ต้องคุยกันอะ” — จบ
… ครับ พี่ครับ ผมก็รู้ว่ามันต้องคุยกันครับ แต่มันไม่คุยกันอะให้ผมทำไง …
น้องอีกคนมาบ่นๆแกมปรึกษาว่า “พี่ ผมหละเบื่อเวลาต้องดีพลอยมากๆ มั่วซั่วไปหมด เหนื่อยครับไม่ได้หลับได้นอน พี่พอจะมีแนวทางแก้ไขบ้างมั้ยอะครับ?
ผมแนะนำน้องเค้าไปว่า “เรื่องพวกนี้มันต้องมีสแตนดาร์ดหวะ ถ้าไม่มีนี่ไปไม่รอดแน่นอน เราต้องดูเรื่องคุณภาพ เวลาที่ใช้ในการดีพลอยต้องเร็ว” — จบ
… ครับ พี่ครับ ผมก็รู้ว่ามันต้องมีมาตรฐาน แล้วมันคืออะไรหละครับ …
น้องคนที่สามมาเล่าให้ผมฟังว่า “เนี่ยะครับ โปรเจกต์ใหม่ของผมเค้าอยากปรับปรุงระบบให้รองรับรีเครสได้ 50,000 รีเควสต่อวัน”
ผมสวนเปรี้ยงเลย “รีไควเม้นต์อะไรวะ โคตรกว้าง ไม่ได้หรอก มันต้องย่อยกว่านี้ ต้องละเอียดกว่านี้” — จบ
… อ่าวหรอครับพี่ ผมไม่รู้เลยนะว่ามันกว้างไป แล้วแบบนี้ผมจะรู้ได้ไงว่าแบบไหนถึงละเอียดเพียงพอ …
น้องคนที่หนึ่งกลับมาอีกรอบ “พี่ครับ ผมว่าผมมีปัญหาเรื่องการมีสมาธิในห้องประชุมอะครับ ใจลอยอยู่เรื่อยเลย”
ผมปลอบใจเบาๆว่า “เราต้องมีสมาธินะ ต้องตั้งใจฟังเค้าพูด”
… ครับ ผมก็รู้ว่าต้องมีสมาธิฟังเค้าพูด แต่ผมทำไม่ได้อะดิ เห้อ …
กับเหตุการณ์ทั้งสี่ที่ผ่านไป ใครรู้สึกว่าผมเป็นที่ปรึกษาที่ดีบ้างยกมือขึ้น? ไม่มีหรอกเพราะผมพูดแบบกำปั้นทุบดินในเรื่องที่ทุกคนรู้อยู่แล้ว ผมไม่ใส่ใจคิดว่าปัญหาที่น้องๆเจออยู่เป็นเรื่องของผม ผมไม่อยากเสียเวลาคิดในเรื่องที่ไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง — ผมเห็นแก่ตัว
แต่เพื่อนผมอีกคนนึงไม่เป็นแบบนี้ — เค้ามองว่าทุกเรื่องทุกปัญหาทุกคำถามสำคัญกับเค้าหมด
เหตุการณ์แรก
- รู้มั้ยใครมีอำนาจติดสินใจมากที่สุดในทีมนั้น?
- รู้มั้ยว่าปัญหาที่สำคัญที่สุดอยู่ตรงไหน? ใครเป็นคู่กรณี?
- หาคนกลางได้มั้ย?
- เป้าหมายของงานชัดเจนมั้ย? ใครเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจเป้าหมายหลัก?
เหตุการณ์ที่สอง
- ปัญหาอยู่ที่ไหน? ขาขึ้นหรือขาลง
- แพกเกจถูกแน่มั้ย? มีที่เก็บแพกเกจอย่างเป็นทางการรึยัง? ทำไมไม่มีล่ะ?
- เคยลองทดสอบดีพลอยก่อนทำจริงรึยัง? ทำไมทดสอบไม่ได้?
- ก่อนดีพลอยได้อ่านคู่มือรึยัง? ไม่มี? ทำไมหละ?
- รู้จักกรีนบลูดีพลอยเม้นต์มั้ย? คิดว่าทำได้มั้ย? ลองศึกษาแล้วกลับมาเล่าให้พี่ฟังนะ
- รู้มั้ยว่าเฟสบุ๊กเค้ามีกระบวนการจัดการเรื่องนี้ยังไง? ลองอ่านดูเผื่อจะได้อะไรดีๆ
เหตุการณ์ที่สาม
- เพื่อนผมให้คำปรึกษาไปตามนี้
เหตุการณ์ที่สี่
- อย่าเอาแลปท๊อปเข้าห้องประชุมสิ
- เตรียมตัวให้พร้อมก่อนเข้าประชุม รู้บทบาทว่าเราจะเข้าไปทำอะไร
- เตรียมคำถามอย่างน้อยสามคำถามก่อนเริ่มประชุม สัญญากับตัวเองว่าต้องเดินกลับออกมาพร้อมคำตอบให้ได้
- ห้ามหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ทำได้มั้ย?
- อันนี้ก็น่าสนใจ จดรายงานการประชุมเอาไว้อ่านเอง
ทำทุกอย่างให้เป็นเรื่องส่วนตัวครับ (ที่เค้าชอบพูดว่า Take it personal) ใส่ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของลงไปในทุกคำถาม ทำให้เหมือนว่าเราให้คำปรึกษากับตัวเองเมื่อเราต้องเผชิญหน้ากับปัญหาพวกนี้เราจะทำยังไง?
มองว่าที่น้องๆเหล่านั้นให้เกียรติเรา เชื่อมั่นในตัวเรา เค้าถึงเดินมาคุยด้วย เดินมาขอคำปรึกษา … หน้าที่ของเราคืออย่าทำให้พวกเค้าผิดหวัง
ป.ล. ผมไม่ได้เขียนจากจินตนาการนะครับ เจอมากับตัวกับคำปรึกษาแบบกำปั้นทุบดินแบบนี้ พร้อมทั้งลงท้ายด้วยประโยคที่ว่า “ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาถามพี่ได้เรื่อยๆนะ” — คิดว่าผมจะเสียเวลาเดินไปคุยด้วยมั้ยละ?
