“Πιάσε το χέρι μου, θα σ’ ελευθερώσω,” ψιθύρισε στο αυτί της η μικροσκοπική νεράιδα.
“Πώς θα μ’ ελευθερώσεις; Οι αλυσίδες δεν σπάνε,” απάντησε το κορίτσι κουρασμένα. “Προσπάθησα τόσες φορές να τις σπάσω, μα δεν σπάνε.”
“Αν το πιστέψεις θα σπάσουν.” Πιάσε το χέρι μου.
“Κι αν σπάσουν οι αλυσίδες, εγώ πώς θα ζήσω;” ρώτησε με αγωνία το κορίτσι.
“Ελεύθερη. Μόλις σπάσουν οι αλυσίδες θα ζήσεις ελεύθερη.”
“Και θα τα καταφέρω; Οι αλυσίδες με προστατεύουν. Δεν ξέρω να ζω χωρίς αυτές. Κι αν πέσω; Αν χτυπήσω; Αν πληγωθώ; Τι θα κάνω αν αποτύχω;”
“Τότε θα προσπαθήσεις ξανά. Και ξανά. Και μια μέρα θα ‘χεις προσπαθήσει τόσες πολλές φορές που θα είναι αδύνατον να αποτύχεις. Τότε θα έχεις μάθει να ζεις ελεύθερη. Και τότε θα μπορείς να επιλέγεις. Θα είσαι ολόκληρη. Δεν θα φοβάσαι πια.”
“Φοβάμαι, φοβάμαι τόσο πολύ,” ψιθύρισε το κορίτσι μουδιασμένα.
“Πιάσε το χέρι μου. Θα σ’ ελευθερώσω,” είπε αργά και σταθερά η νεράιδα. Και το κορίτσι υπάκουσε χωρίς δισταγμό. Μόλις τα χέρια τους διασταυρώθηκαν οι αλυσίδες έσπασαν σε χίλια κομμάτια και το κορίτσι ξέσπασε σε λιγμούς.
“Και τώρα; Τι να κάνω τώρα;” ρώτησε τη νεράιδα με απόγνωση καθώς εκείνη απομακρυνόταν.
“Τώρα ζήσε. Είσαι ελεύθερη πια.”
