ความสุขจากการเป็นครู

1 ปีครึ่งหลังจากเริ่มสอนผ้ามัดย้อมชิโบริ ผึ้งก็ได้เริ่มสอนวิชาใหม่อีกครั้ง คือวิชาถักกระเป๋าวายู ด้วยเทคนิค Tapestry Crochet

เป็นโจทย์ที่โหดหิน ไม่ต่างกับตอนได้รับโจทย์การสอนชิโบริ มันแตกต่างจากการทำเพื่องานอดิเรก เพราะครูต้องมีความเข้าใจเพียงพอ ที่จะสามารถอธิบายให้นักเรียนเข้าใจพร้อมที่จะนำไปต่อยอดได้ แถมต้องวางหลักสูตรให้สอนจบภายใน 2 วันด้วย

ผึ้งเริ่มศึกษาจากต้นกำเนิดของกระเป๋า ลองหัดทำจากการดูรูป และวีดีโอในยูทูป คิดถึงอุปสรรคต่างๆ ที่นักเรียนจะได้เจอ สร้างแพทเทินใหม่สำหรับการฝึกหัด และยังต้องได้องค์วิชาที่สามารถนำไปใช้ได้จริง แถมยังต้องคิดว่าต้องเลือกสีแบบไหนถึงจะสวย หัดใช้โปรแกรมทำแพทเทิร์นที่เกิดมาไม่เคยใช้ ออกแบบแบบเรียนที่นักเรียนต้องใช้ ฯลฯ ทำใหม่หมด เพราะผึ้งยังไม่เคยเห็นหนังสือสอนถักกระเป๋าวายู และต้องทำโปรเจคนี้ให้สำเร็จ

ผึ้งใช้เวลาเกือบ 1 เดือนทำหลักสูตรนี้ จนมาถึงเวลาที่ต้องสอนจริง ความสุขมันเกิดขึ้นทุกเวลาที่เราได้ถ่ายทอด ได้เห็นนักเรียนเจออุปสรรคที่เราเคยเจอมา เหมือนสร้างเกมให้นร.เล่นและต้องพาเค้าผ่านมันไปให้ได้ ได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขเพราะเค้าเข้าใจ เพราะเค้าทำได้ ทำให้ผึ้งรู้เลยว่าช่วงเวลาที่เราทุ่มเทไป มันไม่สูญเปล่า รู้คุณค่าของคุณครูมากขึ้น ว่าต้องมีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราสอน และความคาดหวังของนักเรียนมากแค่ไหน ถึงเราไม่ได้ย้อมผ้าเก่งที่สุด หรือถักโครเชต์เก่งเซียนมาจากไหน แต่เรารับผิดชอบกับสิ่งที่สัญญากับนักเรียนได้แน่นอน อิ่มใจฝุดๆ ค่ะ

ผลงานนักเรียน

ขอบคุณรูปภาพประกอบจาก Paiweaver

และติดตามคลาสถักกระเป๋าวายูได้ทุกเดือนที่เพจ Paiweaver นะคะ https://www.facebook.com/paiweaver