Işıkları Kim Söndürdü?
Önceden odamın perdelerini sabah Güneş ışığı gözüme girmesin diye kapatırdım, şimdi artık böyle bir şeyi düşünmeme gerek yok. Çünkü sabah uyandığım zaman Güneş’i görebilmek bir lüks haline geldi. Hadi itiraf edeyim, odamın perdelerini hala kapatmaya devam ediyorum ama artık Ay ışığı odamı bazı akşamlar öyle bir aydınlatıyor ki uykuya dalamıyorum, sanarsın Güneş…
Uyanmak da çok zor artık sabahları Güneş’i görmeyince. Uzun bir süredir haftaiçleri uykumu alıp da evden çıktığım bir gün var mı hatırlamıyorum. Bu yazıyı yazarken bile kendimi bıraksam uyurum; ama o zaman daha da kötü oluyorum. Belki gün içinde bir saat gözlerimi dinlendirsem daha iyi olabilir ama ben niye bunların planını yapmak zorundayım ki? Nedenini bile bilmediğimiz saçma bir bahaneyle saatlerimizle oynadılar. Zaten zekamızla her gün dalga geçiyorlar, uyandığımızda Güneş’i görmemiz kimin umrunda ki…
Sadece sabah Güneş’ini kapatmadılar, hayatımızın her alanında ya bir şey yasaklanıyor ya da değiştirilmeye çalışılıyor. Aydınlık zaten karanlığa dönüşmeye başlamıştı ama artık öyle bir karanlık varki Ay ışığımız bile yok geceyi aydınlatacak, kedi gibi gece görmeye alışmamız gerekiyor. Gerçekten gerekiyor mu? Neden, nasıl, ne zaman bu duruma düştük? İşin daha da kötüsü, yolumuz karardıkça önümüzü de göremez hale geldik. En kötüsü ise bu yolda kimse kimsenin koluna girmiyor, giremiyor. Belki kol kola olsak, hep beraber yolu takip etmek, çıkış yolu ya da ışık aramak daha kolay olacak da, neyse…
Nereye gidiyoruz? Bunun cevabını verebilecek biri var mı gerçekten? Uçurumdan yuvarlanmıyoruz bile artık, serbest düşüş yapıyoruz resmen. Sonu olmayan bir düşüş gibi. Nereye düşüyoruz? Düşüşü durdurabilir miyiz? Sorular ve sorular; sordukça daha fazlasını doğuran sorular…
Güneşin bizi uyandırması daha güzeldi, biz işe veya okula giderken bizimle uyanması değil.
…
Umuyorum bir gün buralara bu yazdıklarımın kötü bir anıdan ibaret olduklarını da yazabilirim. Okuduğunuz için teşekkür ederim…
