Bezoek aan de grootste werf ooit in Mechelen
Op 22 mei 2016 organiseerde Confederatie Bouw de Open Werven Dag in België. Een uitgelezen kans om de grootste werf ooit in Mechelen te bezoeken: de bouwwerf aan het station te Mechelen.
De geschiedenis voor dit mega project gaat terug naar begin van deze eeuw. Toen werd beslist dat de Thalys, de hoge snelheidstrein doorheen het station van Mechelen zou rijden in de tocht richting Antwerpen en Amsterdam. Dat bracht enkele praktisch problemen met zich mee: een te scherpe bocht in de aanloop van het station en het feit dat de hoge snelheidstrein door het station zou moeten rijden. Aangezien de snelheid te veel zou moeten worden verlaagd om dit veilig te garanderen ontstond het plan om twee aparte sporen toe te voegen.
Een uitgelezen kans voor Stad Mechelen en de Vlaamse regering om de verouderde en overbelaste stationsomgeving grondig aan te pakken. Het hele project zou minstens 10 jaar duren.
Het hele project omvat tientallen kilometers, vanaf het Zuiden van Mechelen tot aan het Douaneplein. Men realiseert een grote ondergrondse parkeergarage, een spoorviaduct met 2 bijkomende treinsporen, een tunnel voor het verkeer, een nieuwe verbinding voor voetgangers en fietsers. En dan spreken we nog niet over het nieuwe station dat tegen eind 2021 zou moeten klaar zijn. Voor alle technische informatie en een blik op het eindresultaat kijk je best even op de website van Mechelen in Beweging (www.mecheleninbeweging.be)
Karin Van Hees, collega fotograaf en online marketeer bij Stad Mechelen had me attent gemaakt om dit initiatief. Eerder had ze zelf de werken bezocht in het kader van haar werk. Dat zorgde natuurlijk voor een trigger: daar wil ik ook wel eens rondlopen. Met fototoestel uiteraard. Deze kans werd dus in de agenda gezet.
Zondag dreigde letterlijk en figuurlijk in het water te vallen vanwege de aangekondigde storm en regenweer. In de late namiddag toch maar de wandelschoenen van onder het stof gehaald en met de fiets richting de ingang van de werf langs het kanaal Mechelen-Leuven.
Uiteraard koos ik voor de langst mogelijke wandeling, een parcours van 3 kilometer die loopt over het viaduct en de nieuwe spoorwegbrug over de Leuvensesteenweg, om terug te keren langs de autoweg en de toegang tot de parkeergarage. Helaas geen bezoek aan de tunnel onder het kanaal.
Een grote werf smeekt om de groothoek
De breedste lens in mijn beperkte Fuji collectie is de 14mm. Tot mijn verbazing de minst gebruikte lens dus had ik mezelf voorgenomen om uitsluitend deze te gebruiken tijdens dit bezoek. Het zou me dwingen om meer in brede hoek te denken en te framen. Niet evident voor iemand die meestal voorkeur geeft aan details en standaard met een 35mm rondloopt.
Al snel kreeg ik de indruk dat de 14mm niet breed genoeg is om deze grote werf in één beeld te vatten. Die 14mm komt eigenlijk overeen met een 18mm fullframe equivalent. In vergelijking met de 16–35mm op de full frame is dat een gigantisch groot verschil. Het is gedurende de eerste 30 minuten toch wat zoeken naar de mogelijkheden.
Het handige aan de Fuji is het opklapbare scherm. Het laat me toe om niet op mijn buik te gaan liggen en toch laag bij de grond een interessante compositie te maken. Zeker met alle modder en regenplassen. Enig nadeel: het scherm vreet batterijkracht en al snel mag ik mijn batterij wisselen. Al kan dat ook zijn omdat deze op voorhand niet helemaal was opgeladen. Gelukkig had ik nog voldoende voeding voor de camera mee.
Nog een voordeel aan het opklapbare scherm is dat het toelaat om vanuit de buik te fotograferen en toch nog te framen. Al zou ik met de groothoek makkelijk op gevoel en zonder te kijken street-style sommige bezoekers kunnen vastleggen, het zou betekenen dat ik achteraf toch nog de foto zou moeten corrigeren in Lightroom.
De oefening om enkel de groothoek te gebruiken is trouwens niet helemaal gelukt. Wanneer ik de bruggen over de Dijle passeer vanuit een lager perspectief bedenk ik dat het mooi zou zijn om de kerktoren op de achtergrond onder de brug mee in beeld te brengen. Met de breedhoek is de toren amper zichtbaar en vraagt de chaotische voorgrond te veel aandacht. Enige alternatieve lens in mijn tas: de 35mm. Net op dat moment komt een groep even over de railing komt kijken.
Kort daarna luister ik naar het boeiende verhaal verteld door een ingenieur over de werkomstandigheden, over de lange uren die worden geklopt, de delegatie hardwerkende Portugezen die shifts van 12u kloppen en hoe het hele terrein werd getest op de aanwezigheid van niet-ontplofte bommen uit de Tweede Wereldoorlog.
Elke vierkante meter op het hele terrein werd tot op 7 meter diepte getest. Geen enkele bom werd gevonden.
Aan de hand van diverse time-lapse video’s worden stukjes van de werf in versneld tempo terug meegemaakt. De vaak erg technische informatie vliegt me om de oren, zeker wanneer een aantal ingenieurs in opleiding de ene vraag na de andere afvuren. Eén van de verhalen die wel bijblijven is hoe de treinsporen en de stenen verankering wordt gelegd. Je zou denken dat eerst de stenen balast worden gestort en dat vervolgens de sporen hierop worden geplaatst. Niets is minder waar. De sporen worden eerst op een perfect uitgemeten en effen ondergrond gelegd. Daarna worden deze bedekt onder de een laag van stenen balast. Vervolgens tilt een technische trein de sporen omhoog van tussen de stenen tot op de gewenste hoogte.
Evenzeer indrukwekkend zijn de beelden hoe de meer dan 2000 ton zware spoorwegbrug door vrachtwagens werd ingereden. Een precisiewerk die geen fouten duldt. Toeval bestaat hier niet.
Net wanneer het hard begon te regenen wandelden we de ondergrondse parkeergarage binnen. In de donkere ruimtes volgt nog een met informatie overladen presentatie over het totaalproject, de kostprijs, de geschiedenis enz. Gebracht door, ik vermoed iemand van Mechelen in Beweging. De man draagt geen helm of gele veiligheidsvest en lijkt net als ons gewoon een toerist te zijn die toch veel weet van het hele project. Ik blijf geboeid luisteren voor een goeie 20 minuten. Wanneer we daarna terug bovengronds komen stopt het net met regen. Perfect!
En nog beter: na de toer worden we nog getrakteerd op een drankje. Na een wandeling hoort nu éénmaal een goeie pint. In Mechelen is dat uiteraard een Maneblusser.
Foto’s en tekst: Stijn Swinnen. Niets van deze publicatie mag worden overgenomen zonder schriftelijke bevestiging.
