Nostalgie…
Oude glorieën op het appel
Een soort lichte heimwee, verlangen, naar een voorbije tijd…
Veel last heb ik er niet van, van zo’n verlangen. Meestal pluk ik de dag en probeer ik vooruit te kijken, maar af en toe zijn er toch van die nostalgische dagen. Deze zaterdag was er zo één. Mijn pa werd 72 en gaf voor het eerst in vijf jaar nog eens een barbecue voor ons allemaal. Onze jaarlijkse smeekbeden werden verhoord en het werd een gezellige bedoening.
Nadien trokken we met een deel van het gezelschap naar Moen voor Moen Feest. Ook daar was het nostalgie troef. Bij het opkomen van Guy Swinnen en de zijnen waande ik me even terug twintig toen we met de vrienden alle festivals in de streek afschuimden en genoten van de muziek en van het bier. Ja, toen dronken we nog bier. Met onze t-shirts van The Scabs en consoorten stonden we op de eerste rijen mee te schreeuwen met onze idolen.
Moen Feest brengt ons heel even terug naar die tijd. Langs de andere kant worden we ook met de voeten op de grond gezet bij het zien van Willy Willy die wat wazig voor zich uit zit te staren en na iedere solo weer plaats neemt op zijn stoel. Ook de gedachte dat de Fons er niet meer bij is, stemt tot nadenken. Ook zij waren ooit jong en in staat om de hele wereld in te palmen. Hetzelfde gevoel dringt zich op bij De Kreuners die de avond afsluiten, vooral als Axl Pelemans ons vraagt om een respectvol applaus voor Berre Bergen op het moment dat ze Zo jong willen inzetten. Hiervoor was er een grappig optreden van ‘t Hof van Commerce. ‘t Hof is leuk voor één of twee nummers, maar anderhalf uur is voor mij te veel. Hun bindteksten vol zelfspot zijn dan weer wel aangenaam om naar te luisteren. Kortom, nostalgie troef op deze warme zomerdag in juni.
