Rocken en rollen
De rock mag niet dood zijn
Nadenken, onthaasten, ontstressen en stilstaan bij wat we hebben … en bij wat geweest is. Dat is wat ik zal onthouden van deze ‘crisis’. We worden bijna gedwongen om stil te staan, omdat er niets anders te doen valt. Stilstaan kan echter geen kwaad. Ook terugblikken niet. Ik ben een rockliefhebber in hart en nieren, maar de laatste tijd hoor je almaar vaker dat rock dood is. Artiesten die Hip hop en R&B brengen, dat zijn de nieuwe helden. Tot The Rolling Stones op de proppen komen met een aanstekelijk deuntje en een relevant stukje tekst. De titel zegt genoeg: Living in a ghost town.
Onvermijdelijk doet het mij terugdenken aan mijn jeugd, waar ik uren moest luisteren naar de behoorlijk uitgebreide platencollectie van mijn vader. Ik had al snel door dat Tom Jones, Engelbert Humperdinck of Trini Lopez het niet zouden worden. Elvis Presley, Buddy Holly en Bill Haley daarentegen, dat was andere koek. Dat was muziek die een mens deed dansen en swingen. Voor u mij in de hoek zou stoppen van mensen die, al dan niet noodgedwongen, deelnemen aan Sterren op de dansvloer, wil ik u meedelen dat dansen niet echt mijn ding is. Ik dans alleen na een paar glazen alcohol en als het rockgehalte in de gedraaide muziek de hoogte ingaat.
Twaalf was ik toen ik met het weinige zakgeld dat ik had mijn eerste single kocht: This ole house van Shakin’ Stevens. Schitterend vond ik dat. Het deed me terugdenken aan mijn jeugd. Niet dat dat toen al voorbij was of zo, maar toch … Het deed me vooral denken aan de ‘rock en rol’ uit de jaren 50 en 60. Ik moet hier eerlijkheidshalve nog aan toevoegen dat mijn ouders om de een of andere mysterieuze reden de (echte) muziek van de jaren 70 links lieten liggen. Tot voor mijn achttiende had ik dus nog nooit van The Rolling Stones of Led Zeppelin gehoord. The Beatles kon, maar dan alleen de rustige nummers. Voor de rest was het top 30, waarvoor ik wél iedere zaterdag klaar zat.
Op de dag dat ik dit singletje kocht, ben ik een rocker geworden. Ik ben dat altijd gebleven en zou dat ook zo willen houden. Om een beetje te begrijpen waarom, moet je misschien eens naar onderstaand filmpje kijken. Shakin’ Stevens heeft zijn naam namelijk niet gestolen.
