Spiegelgeest
Het doet de ronde… dat je maar beter geen contact zoekt met een spiegelgeest…
Het doet de ronde dat je het beter niet waagt een spiegelgeest op te roepen. Sinds een aantal weken weet ik dat dat waar is. Op 13 januari om 13u in de namiddag zit ik wat te surfen op het web, op zoek naar inspiratie voor mijn verhalen. En dan stuit ik op het mysterie van de spiegelgeest. Veel is er niet over te vinden. Alleen dat de meeste spiegelgeesten goedaardig zijn en je weinig last berokkenen als je ze oproept. Ja, je kan een spiegelgeest oproepen. Dan komen ze tevoorschijn, inspecteren je woning en verdwijnen weer terug in hun spiegel.
Als je echter een kwaadaardige spiegelgeest oproept, dan blijft hij en maakt je het leven zo zuur tot je er horendol van wordt en wel moet ingaan op zijn eis om mee te verdwijnen in de spiegelwereld, waarna jij op jouw beurt een spiegelgeest wordt en voor eeuwig gevangen zit in de spiegelwereld. Naar het schijnt is dat een ‘plaats’ waar je niet wil zijn. Ik ga naar de badkamer en kijk in de spiegel. Als je lang genoeg kijkt, zie je op de duur je gezicht als het ware vervormen. Je mond verdwijnt, je ogen zijn er opeens niet meer en de achtergrond lijkt wazig te worden. Welnu, in die waas kan je heel af en toe een glimp opvangen van de spiegelgeest die in die spiegel woont.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik ga op zoek naar de manier waarop je een spiegelgeest kunt oproepen. Je moet op de zesde van de maand, om 6u06 ‘s morgens voor de spiegel gaan staan. Dan moet je precies zes minuten naar je eigen spiegelbeeld kijken zonder verpinken. Vervolgens gaat er een rilling door je heen en zie je achter je in het spiegelbeeld jouw spiegelgeest in de vorm van een doorzichtige, grijsachtige massa. Nadat de mijne is verschenen, volg ik hem door mijn huis. Hij kijkt rond en lijkt opgejaagd. Een paar keer lijkt hij dwars door me heen te gaan, wat een heel eigenaardig gevoel is. Het lijkt wel alsof je sterft. Een laatste keer voel ik die akelige rilling door me heen gaan en dan verdwijnt hij,… maar niet in de spiegel…
De dagen gaan voorbij en alles lijkt normaal, tot ik op een bepaald moment opnieuw die rilling door mijn lijf gewaar wordt, maar nu houdt het langer aan. Ik verstijf en dan, met een superkracht als het ware, verlaat hij mijn lichaam. Die nacht wordt er onophoudelijk op de muren van mijn slaapkamer geklopt. Eerst denk ik dat het de buren zijn of zo, maar het komt van overal. En zo is dat een aantal nachten na elkaar. Af en toe stopt het, maar zodra ik in slaap val, begint het opnieuw. Om gek van te worden.
De vermoeidheid begint me parten te spelen en overal meen ik koppen te zien van demonen, van monsters,… En telkens opnieuw die rillingen, die almaar vaker voorvallen en almaar langer lijken te duren. De angst slaat me om het hart. Ik ga achter mijn PC zitten en probeer op te zoeken wat ik kan doen om van die smeerlap af te geraken, maar hij laat mij niet toe mijn PC op te starten. Iedere keer als ik een poging doe, is daar weer die rilling.
En zo gaat dat al weken aan een stuk door. Ik hou het niet meer vol. De laatste paar dagen, komt hij zelfs af en toe tevoorschijn uit één of ander donker hoekje. Ik schrik me dan iedere keer een ongeluk en hij verdwijnt weer. Soms zit ik in de woonkamer en gaat de kast open en vallen alle glazen in stukken op de grond. Ik hou het niet meer uit. Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Het doet de ronde dat de enige oplossing is dat je meegaat naar de spiegelwereld. Misschien doe ik dat wel. Ik hou het niet vol… echt niet… Ik ga mee… ik ga mee…
