Tranen en angsten
Muziek als pleister
Op een bepaald moment in je leven word je tiener, een status die om de één of andere onbegrijpelijke reden overgaat in puber. De wet van het leven stelt dat je dan ook met jezelf begint te worstelen. In die fase van mijn leven speelde muziek een grote rol. We keren even terug naar het jaar 1984. 15 jaar en in de bloei van mijn leven. Mijn echte puberteit moest nog komen, maar de eerste kiemen waren er al. Niet dat ik een stouterik was, maar ik was zeker ook niet de braafste thuis. Mijn broer en ik werden door onze ouders behoorlijk kort gehouden. Niet dat wij al aan uitgaan of zo dachten, integendeel we speelden nog samen Ronde van Frankrijk met onze speelgoedwielrennertjes. Op muzikaal vlak werden we behoorlijk verwend dat jaar: Thriller, When the lady smiles, The reflex, Two tribes, Purple rain, enz.
Twee bands en één zanger trokken echter mijn bijzondere aandacht. Queen met The Works (het begin van een jarenlange muzikale relatie), Bruce Springsteen met Born in the U.S.A. (de eerste van een reeks hernieuwde kennismakingen tot ik echt een fan werd) en, last but not least, Tears For Fears met de singles Shout en Everybody wants to rule the world. Als ik erop terugkijk, dan is 1984 het jaar waarin ik aandacht begon te krijgen voor de alternatieve muziek. Mijn ouders bleven resoluut kiezen voor Radio 2, maar op school leerde ik stilaan bands kennen als The Smiths, The Cure, enz.
Tears For Fears hoorde daar eigenlijk ook bij. Zij hadden met The hurting een dijk van een plaat gemaakt, die in het rijtje thuishoorde van bands als The Smiths of The Cure. Ze evolueerden van New wave naar Synthpop en met Songs from the big chair scoorden ze hun eerste grote succes. De singles Shout en Everybody wants to rule the world werden grijsgedraaid op radiozenders overal ter wereld. Ik had ze alletwee en werd op slag de grootste fan van Tears For Fears. Later kocht ik uiteraard de volledige elpee. Vorig jaar nog zagen we ze live in de Lotto Arena. Schitterend concert trouwens!
Dit was ook de periode waarin ik mijn eerste elpees kocht. Thriller, Born in the U.S.A., Seven and the ragged tiger en Songs from the big chair sierden mijn prille platencollectie. Mijn hele jeugd ben ik fan gebleven van Tears For Fears. Ontelbare keren heb ik de single of de elpee gedraaid op mijn platenspeler. Ongelooflijk dat dat ding al die draaibeurten overleefde. De kwaliteit van vandaag is toch niet meer zoals vroeger he 😉. Laat ons samen dan nog maar eens luisteren naar Shout! ‘SHOUT! SHOUT! LET IT ALL OUT!’ Nogal een statement hé voor een onzelfzekere tiener.
