TW Classic 2018
Rock Werchter’s ‘kleine’ broertje?
TW Classic wordt vaak gezien als het kleine broertje van Rock Werchter. Dat is grotendeels terecht (smalend wordt dit ook wel eens het alternatieve Rimpelrock genoemd) maar als je de line-up ziet van dit jaar, dan kan je niet anders dan concluderen dat zeker vier van de zeven acts niet hadden misstaan op de affiche van ‘grote’ broer (of ze ook thuishoren op de affiche van Rimpelrock, valt te betwijfelen). Oordeel zelf: BLØF, Richard Ashcroft, Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, dEUS, The National, Kraftwerk en Editors. Geef toe, je zou voor minder de (te ontziene) verplaatsing maken naar Werchter. Zo gezegd, zo gedaan: omstreeks 11u30 stonden we op de weide, op zoek naar een geschikt plekje om de dag door te brengen. De zon brandde, wat het gebruik van hoedjes en petjes rechtvaardigde. Eerst was het nog lachen geblazen met de vele mensen die moeite hadden om hun zak op te blazen 😂.
Even later kregen we bezoek van Studio Brussel en mochten we zowaar meezingen met de Engelse versie van Zoutelande. Dit in afwachting van de ‘echte’ versie van BLØF, een klein uurtje later. Ook Bouba passeerde, verkleed als scheidsrechter.
BLØF
Deze groep is in Nederland al jaren wereldberoemd en siert daar de affiches van heel wat festivals. Bij ons zijn ze enkel gekend van ‘Zoutelande’, het lied dat ondertussen een record verbrak door maar liefst 21 weken op 1 te staan in de Ultratop. Ik moet eerlijk toegeven dat ik maar weinig van hun muziek ken, maar ik was wel aangenaam verrast door de energie en de stevige nummers die ze over de weide lieten schallen. Een eerste verrassing toch wel, met als hoogtepunt de opkomst van Geike Arnaert om samen hun hit ‘Zoutelande’ te brengen. Als afsluiter volgde nog een eerbetoon aan Thé Lau met ‘Iedereen is van de wereld’. Smaakt naar meer…
Richard Ashcroft
Wie?! De naam zelf zegt niet zo veel, tot je erbij vermeldt dat hij ooit de leadzanger en bezieler was van The Verve. Aaah, die van ‘Bitter Sweet Symphony’. Inderdaad, die. Ashcroft betreedt het podium met een attitude die een arrogantie uitstraalt waar Liam Gallagher alleen maar van kan dromen. Gelukkig spreekt zijn muziek voor zich. Naast zijn solonummers brengt hij ook een resem hits van The Verve (‘Sonnet’, ‘Lucky Man’, enz.) met als hoogtepunt het eerder vernoemde ‘Bitter Sweet Symphony’. Mooi!
Nathaniel Rateliff and The Night Sweats
Het was met enige tegenzin dat ik deze aan mij liet voorbijgaan, maar de troostfinale van De Rode Duivels tegen Engeland op het WK wilde ik toch zien. De organisatie had een groot scherm voorzien en daar hadden zich toch een paar duizend mensen verzameld om naar de wedstrijd te kijken. Het werd uiteindelijk 2–0 voor de Belgen, die daarmee derde werden en zo een historische prestatie wisten neer te zetten. In de pauze gingen we nog vlug even naar de weide waar we konden meegenieten van ‘S.O.B.’. Wellicht was dit zeer goed, maar ik mag en kan hier geen oordeel over vellen.
dEUS
dEUS trad aan met een nieuwe gitarist en gaf meteen het beste van zichzelf. Jammer dat ze de hits wat te lang uitstelden en toen ze ‘SUdS & SOdA’ inzetten, werden ze teruggefloten door de organisatie wegens ‘over tijd’. Onder een striemend fluitconcert verlieten Barman en de zijnen het podium. Een einde in mineur na een toch wel degelijk concert (na een lange afwezigheid).
The National
The National zette een prima concert neer. Ik was al fan sinds ‘Sleep well beast’ en dit concert heeft me nog meer overtuigd van de kracht van deze band. Voorts was het vooral genieten van de fratsen van hun licht beschonken (zo verscheen het toch in de media) frontman, aan wie de andere bandleden zich af en toe toch wel leken te ergeren. Het hoogtepunt was voor mij ‘Carin at the liquor store’, vlak voor de zon helemaal verdween achter het podium en ons in de schaduw achterliet.
Na het optreden van The National zette de hele weide het 3D-brilletje op dat we meekregen toen we de ingang passeerden. Dat zorgde toch voor een ietwat bevreemdend zicht bij een blik op de massa. Uiteraard was dit voor:
Kraftwerk 3D
Deze vier Duitse grijsaards staan bekend als pioniers van de electronische muziek. Ze inspireerden heel wat artiesten en worden ook nu nog vaak genoemd als een groot voorbeeld voor vele hedendaagse artiesten. Toch zijn ze een buitenbeentje op dit festival. Hun muziek mag er zijn, maar om daar nu 75 minuten lang naar te luisteren… Bovendien was de 3D-show ook niet wat wij er ons van voorgesteld hadden. Met ‘The model’ en ‘The robots’ kregen ze toch heel even de handen op elkaar.
Editors
Top of the bill was Editors en ze bewezen die plaats meer dan waard te zijn. Tom Smith, de slangenmens, schreed over het podium en probeerde de hele weide te betrekken door van de ene naar de andere kant te ‘glijden’. Ook de effecten werden niet gespaard: confetti en vuur vulden al heel snel het podium. De aanwezige toeschouwers gingen dan ook probleemloos mee met deze band, die in België groter is dan in de rest van de wereld. ‘Cold’ was een mooie opener, maar ook ‘Blood’, ‘Munich’, ‘Formaldehyde’ en ‘Sugar’ konden op heel wat bijval rekenen. De reguliere set werd afgesloten met een (zoals steeds) fantastisch ‘Smokers outside the hospital doors’ en de bisronde bracht ons naar ongekende hoogten met de classic ‘Papillon’ en de sterke nieuwkomer ‘Magazine’. Eindigen deed Tom Smith solo, vooraan op de catwalk. Enkel hij en zijn gitaar brachten speciaal voor ‘zijn’ Werchter een mooie versie van ‘No sound but the wind’.
En dat was meteen ook het einde van deze prachtige dag op de weide van Werchter met goeie muziek, goed gezelschap en veel zon. Tot volgend jaar, TW Classic!
