Dublin’de 1 yılın ardından

Herkese selam,

En son geçen sene Dublin’e taşınırken bir şeyler yazmıştım sanırım. Sonra 2016 başında da bir güncelleme verdim. Bu şehre taşınmanın üzerinden 1 sene geçeli 2–3 hafta oldu, bu sebeple bu konuda bir şeyler yazayım dedim.

İlk olarak günlük yaşamdan bahsedeyim. İstanbul’dan sonra günlük yaşam sanırım dünyanın her yerinde biraz daha kolay gelecektir bizlere. Benim bu senem şanslı geçti, iş yerine uzun yoldan yürünce 13dk, kısa yoldan yürüyünce 8dk’da gidebiliyorum. İstanbul’un büyüklüğünden sonra cennet gibi. Diğer yandan Dublin düz bir şehir olduğundan bisiklete binmek çok kolay ve merkezi yerlerde belediyenin kartlı bisikletlerine kolaylıkla binebiliyorsunuz. Otobüse başlarda otelden işe gidebilmek için biniyordum ama bisiklet kartımı ayarladığımdan beri pek fazla otobüse binmedim. Taksi de şehir küçük olduğundan görece ucuz. Ama en önemli değişiklik taksicinin kendisinde. Bizim memleketteki sığır taksicileri alın ve -1 ile çarpın, işte size Dublin taksicisi. Güzel bir sohbet ve Dublin hakkında yeni şeyler öğrenme imkanı elde ediyorsunuz genellikle. (arada salladıkları da oluyor ama olacak o kadar)

Günlük yaşamdan iş yaşamına geçersek, gene İstanbul’dan daha rahat bir manzara ile karşılaşıyoruz. En önemli fark, bu şehirde zanaatkardan mühendisine herkes bir şekilde kendine yetecek kadar para kazanıyor ve genellikle kimsenin mesai yaptığını göremiyorsunuz. Bu iyi bir şey. Örneğin İstanbul’dan getirdiğim bir haritayı burada 100 euro’ya bir haftada çerçeveletebildim.(kazıklanmış da olabilirim:) ) Ama ben biraz İstanbul’daki iş yaşantısı enerjisini de özlüyorum. Millet biraz fazla rahat, kahve dükkanı pazar kapalı olabiliyor mesela:). Ama sonuç olarak herkese saygı gösterilen ve hakkının Türkiye’ye göre çok daha iyi ödendiğini söyleyebileceğim bir yaşamdan bahsediyoruz. (Bunları yazarken otobüs şöförlerine 8 yıldır zam yapılmadığını ve öğretmenlere 20 yıl önce maaş indirimi yapıldığını da öğrendim, buraya not olarak düşeyim)

Biraz kişisel ve sosyal yaşamdan bahsedeyim. Öncelikle İrlanda’nın olduğu gibi Dublin’in de ana sosyal merkezi pub. Pub ismi zaten “public house” isminden geliyormuş. Dolayısıyla çocuklar dışında her yaş grubundan insanı bulabileceğiniz mekanlar bunlar. Her akşam 5–9 arası hepsi dolu diyebiliriz. Gerçekten de anlatıldığı üzere sıcak kanlı insanlar bu irlandalılar, özellikle publarda. Ve biraları nefis, bununla ilgili ayrı bir yazı yazılır resmen. Bunların dışında Dublin hızla kozmopolitleşen bir şehir görünümüne ulaşıyor. Sokakta Avrupa’nın tüm dillerini ve çokça Portekizce’yi duyabiliyorsunuz. Ama bu kozmopolit görünüm, insanların sosyal yaşamlarında henüz bu seviyede değil. İnsanların en temel insan ihtiyaçlarından birisi olan kabile üyeliği ihtiyacından ötürü, kendi vatandaşlarıyla gruplaşmak kolay geliyor insana. Kendi milletinizden birisiyle arkadaş olma hızınıza şaşarken, başka milletlerden insanlarla arkadaş olmak için de fazladan çaba sarfetmeniz gerektiğini görüyorsunuz.

Diğer yandan Dublin’in küçük ve mesailerin normal olması sayesinde, resmen dünyanın vakti kişinin kendisine kalıyor. Ben ilk aylarda sosyal çevre edinmek için genellikle boş vakitlerimi türlü publarda harcıyordum:). Tabii alkolün bir sonu yok ve mart sonu gibi 90 kiloya geldiğimde spora ağırlık vermeye karar verdim. Şimdi de resmen haftanın 4 günü zorlanmadan spor yapabiliyorum. Şehrin her yeri koşu parkuru, çok yağmur yağmadığı sürece şahane. İnsanlar sadece fitness ve futbolla değil, yüzme ve tenis gibi daha değişik spor dallarıyla da ilgililer. Resmen hobi bulayım da yapayım dediğiniz bir bolluk. İstanbul’da vakit darlığından şikayet edenlere iyi gelecektir.

En can alıcı konulardan birisi konut piyasası. İrlanda bilindiği üzere 90'ların ortasında Keltik Kaplanı denilen bir ekonomik ivme yakaladı ve hızla büyüdü. Büyümenin ana iticilerinden birisi de emlak sektörüydü(müş). 2008'de dünya ekonomik yavaşlaması ile birlikte İrlanda’daki ekonomik balon da patlamış ve inşaat sektöründe çalışan bazı insanlar ülkeyi bile terketmişler. Uzun lafı kısası bu sebeple şehirde konut inşaatları açısından bir kriz yaşanıyor ve bu da tabii ki piyasanın emlakçılar ve ev sahipleri tarafından domine edilmesi gibi leş bir sonuç çıkartıyor. Ben geçen sene geldiğimde 1+1 evler için kiralar 1000–1200 arası iken, şu anda bu kiralar 1300–1600 arası değişiyor. Ben nereden mi biliyorum hala piyasayı? Bizim ev sahibimiz de uyanık çıktı ve evi satıyorum gerekçesiyle bizi evden çıkarıyor. Ben de geldiğimin birinci senesinde ikinci evime çıkmak zorunda kaldım bu sebeple.

Peki diyeceksiniz ki gurbet ne durumda? İşte belki de en zor kısımlardan birisi bu. Ben bugüne kadar belirli bir dönemden sonra ailemden ayrı yaşadım ama 6 aylık askerlik ve 3 aylık Çin seyahatim dışında bir şekilde hep annemle aynı şehirdeydim. Anladım ki, insanın annesinin yaşamadığı her şehir, gurbetmiş. Ben ki ne yazık ki ailemle olan sıcak bağlarımla tanınan bir kişi olmadım ama, insan haftada bir annesi görmek istiyor, ve göremeyince de özlüyormuş. Diğer yandan sevgilimden de bir seneden fazladır ayrıyım, onunla annemle görüştüğümden çok daha fazla görüşmüş olsak da, bu durum da ayrıca yorucu ve insanın sinirlerini yer yer zayıflatan bir durum. Sonuç olarak anladım ki, insan annesini ve yarini hep yanında istiyor:).

Sanırım her konuya kısa kısa değindiğim için yüzeysel bir deneme oldu ama umarım yakında daha detaylı şeyler yazarım İrlanda,Dublin ve yabancı ülkede iş yaşamı üzerine.

Sevgiler