Weekendje Pucheng

Going local

We waren door een Chinese familie uitgenodigd om een weekendje naar Pucheng te gaan, en zoiets kan je natuurlijk niet afslaan!

Dus op vrijdag vertrokken we met de bus riching Pucheng. Na een meer dan twee uur durende busrit kwamen we eindelijk aan in het kleine, charmante stadje genaamd Pucheng. In het busstation werd al meteen duidelijk dat de lokale bewoners ook niet gewend waren aan buitenlanders, maar ze zijn alvast een stuk vriendelijker dan hier in Xianyang. Ze spreken je aan en hun eerste vraag is eens iets anders dan ‘Van waar zedde?’

Na enkele minuten te wachten in het treinstation kwam Alice ons dan redden van de overvriendelijke lokale bewoners. Alice is een studente bij ons op school en haar familie ging Fred aan een job helpen. De ouders van Alice zijn trouwens heel rijk. Haar ouders hebben alle scholen opgericht in deze regio, scholen voor rijke en arme mensen, maar ook voor de middeklasse.

Alice kocht voor ons meteen een fruitsapje. Nu ik heb hier in China al eerder aanvaringen gehad met fruitsap, dat hier niet te drinken is, maar wonder boven wonder, deze fruitsap smaakte naar meer. Gepakt en gezakt gingen we dan eerst naar Alice’s huis, om haar ouders te ontmoeten, die maar al te blij waren dat we veilig waren aangekomen.

Na een rondleiding door het huis, een hoop gebabbel en een veel te groot en uitgebreid aanbod aan zelfbereid avondmaal, bracht Alice ons naar een hotel. Jep, we mochten op hun kosten in een chique hotel slapen (Natuurlijk kenden haar ouders de baas van het hotel en was het voor hun zo goed als gratis). Eindelijk een zacht bed, een goeie verwarming en een fantastische douche! Hoe schoon kan het leven soms zijn? Ik heb geslapen als een roosje.

De volgende dag kwam Alice ons pas tegen de middag ophalen, waardoor ik dan ook nog eens lekker lang kon uitslapen. We zijn dan eerst gaan lunchen, wat vrij speciaal was. Het waren wel noedels, zoals je die hier in China heel veel vind, maar het speciale aan deze noedels was dat je ze per meter moest bestellen. Ik heb haar dan maar een gewone portie laten bestellen (Hoe moet ik weten hoeveel meter noedels ik kan eten?) en ze had daarbij nog een portie overheerlijke jiaozi bestelt (jiaozi zijn Chinese dumplings en persoonlijk een van mijn favoriete maaltijden in China). De noedels zelf waren overheerlijk, ze waren wel moeilijk te eten omdat ze zo dik waren, maar de soep in mijn kommetje, waar de noedels dan ook in gingen, was overheerlijk.

Op het programma voor die namiddag stond een tempel van Confucius op het programma, en toen we aankwamen bleek eens te meer dat haar ouders de baas van de tempel kende. Dit gaf als resultaat dat ik ook binnen in de tempel mocht fotograferen, ondanks de overduidelijke plakkaatjes dat dit niet mocht. Zo zie je maar hoe hypocriet Chinezen soms kunnen zijn: diegene die de baas kent alles fotograferen, de rest mag alleen de buitenkant fotograferen.

Na de tempel gingen we op zoek naar een qipao voor me, maar helaas, dus zijn we nadien terug naar het huis van Alice gegaan, waar haar mama al druk in de weer was om voor ons weer een overheerlijk avondmaal te koken. Een qipao is een traditionele Chinese jurk (ik wou wel een korte, want zo’n lange tot op de grond is niet zo mooi voor me denk ik). De mama van Alice had blijkbaar net voor zichzelf zo’n qipao gekocht, en ik werd meteen de slaapkamer ingesleurd om deze te passen en op talloze foto’s te staan. En als bedankje heb ik ineens het kleedje gekregen. Het is wel een witte (ik wou een rode of een zwarte), maar toen ik beleefd probeerde te weigeren (het was het kleedje dat de mama voor Chinees nieuwjaar had gekocht en dat vrij duur moet zijn geweest) leken ze teleurgesteld dat ik het niet mooi zou vinden. Dus ik heb nu een witte qipao in mijn kleerkast hangen!

Fred kreeg zijn job van de vader des huizes en zonder poe of pa kreeg ik er ook eentje. Maar ik wou geen job! Nu zit ik opgescheept met een job die ik niet wou (ik bedoel, twee uur pendelen elk weekend is geen pretje), maar hier in China zegt men gewoon: jij, elk weekend twee dagen, zoveel geld. Maar ik zal hier nog wel een mouw aan passen.

Na nog een filmpje te hebben gezien in mijn chique hotelkamer ben ik weer als een roosje in slaap gevallen. De volgende dag zouden we een bus naar huis terugnemen, maar er was er pas eentje in de namiddag. Dan hadden Alice en haar mama ons dan maar uitgenodigd om op restaurant te gaan, zodat we zeker geen honger zouden hebben op de twee uur durende busrit. En deze keer kregen we een heel speciale soort jiaozi voorgeschoteld, om duimen en vingers af te likken. Daarbij nog vele andere gerechten die stuk voor stuk superlekker waren (het eten op den buiten is duidelijk stukken beter als in de stad). We hebben nog een Chinese trouwpartij zien passeren en dan gingen we al weer op weg naar het busstation voor onze rit naar huis.

Hier thuis gaat alles dan ook weer z’n gewone gangetje: de was, het huishouden, koken, dat word niet door de kaboutertjes gedaan en zelf ben ik dan ook bezig aan mijn thesis en ben ik aan het leren hoe met Photoshop te werken (waar veel tijd in kruipt). Maar wees niet getreurd want morgen, donderdag, staat er weer een avontuur op het programma (dat eigenlijk voor dinsdag was gepland, maar toen was mijn partner in crime ziek). Verwacht je dus maar snel aan een vervolg!