ترک شکر
تصمیم گرفتم که از اول ماه می شکر رو ترک کنم. نه شکر که به طور طبیعی توی میوه ها هست، فقط شکر افزوده.
دلیل اصلیش دیدن چند تا فیلم مستند این اواخر بود در مورد شکر افزوده به غذاها. اینکه چطور شرکت های غذایی توی هر چیزی همینطوری شکر اضافه میکنن و به عنوان غذای سالم به ملت میفروشن. یه فیلم خیلی خوب که در این مورد دیدیم فد آپ بود.
تو این فیلم نشون میداد چطور این نسل از همه نسل های قبلی چاق تر و ناسالم تره، و این با وجود همه برنامه های غذایی و رژیم های مختلف و ورزش های عجیب غریبیه که این روزا همه جا پیدا میشن. بعد ریشه یابی کردن و دیدن که دو دهه هشتاد و نود ملت از چربی ترسیدن و شرکت های غذایی هم چربی رو از هر چی دستشون میرسید حذف کردن و برای حفظ طعم به جاش تا دلتون بخواد شکر ریختن توش.
بعد اثرات شکر افزوده به غذا رو بررسی کردن و دیدن که اثرش خیلی شبیه اثر مواد مخدر روی مغزه. شکر به آدم حس خوشحالی و شادابی موقت میده و برای حفظ این حالت آدم مدام دلش میخواد چیزهای شیرین بخوره.
خلاصه بعد از دیدن دو سه تا فیلم و خوندن چند مطلب تصمیم گرفتیم که شکر افزوده رو از رژیم غذاییمون حذف کنیم. برای اول کار هم برای اینکه سنگ گنده برنداشته باشیم تصمیم گرفتیم که برای یک ماه امتحان کنیم که ببینیم چطور پیش میریم.
ماه می گذشت و الان اواسط ژوئنه و به نظرم بهترین کاری که هر کسی میتونه با سلامتیش بکنه اینه که شکر افزوده رو به طور کامل حذف کنه. در واقع به نظرم این کار هم آسون تر و هم سخت تر از چیزیه که فکرشو میکنید.
آسون تر از چیزیه که فکرشو میکنین برای اینکه غیر از یکی دو هفته اول که آدم تو حالت ترک به سر میبره، بقیه اش واقعا راحته. برای مقایسه، من قبلا همیشه بین صبحونه و نهار باید یه اسنک میخوردم. بعد هم ناهار و بعد از ناهار هم هوس یه چیز شیرین میکردم و بعد از ظهر هم چای با قند. عصر هم که میرسیدم خونه همیشه به شدت گشنه ام بود. یه عصرونه ای چیزی تا موقع شام. الان که فکرشو میکنم میبینم همیشه شیرینی هوس میکردم. الان بعد از دو ماه میبینم تا موقع ناهار نه تنها گشنه ام نمیشه، بلکه خسته هم نیستم به اندازه قبل. بعد از ظهر هم نه هوس خوراکی شیرین میکنم نه دلم چای میخواد. الان که فکرشو میکنم میبینم شاید دلم چای میخواسته بیشتر به خاطر قندش تا خودش چای.
همزمان میگم سخت تر از چیزیه که فکرش رو میکنین برای اینکه پیدا کردن غذاهایی که شکر افزوده ندارن واقعا سخته. از وقتی که شروع کردم به خوندن دقیق بسته بندی ها، متوجه شدم که تقریبا توی همه چی شکر اضافه میریزن. حالا تازه چیزهای واضح رو هم نمیگم، مثل شکلات و بستنی و آبمیوه و این جور چیزها که خوب معلومه کلی شکر دارن (گاهی تا سی درصد). وقتی میخونی میبینی توی کورن فلیکس و صبحانه های بسته ای در حد نوشابه شکر هست. خیلی از سس ها، غذاهای آماده، و بسته بندی شده پر از شکر افزوده اند. حتا خیلی از بسته های آجیل که حتا شیرین هم نیستند و آدم فکرش رو هم نمیکنه شکر دارن. یا مثلا بسته های چیپس رو که میخونی میبینی شکر جزو مواد افزوده است. یه جا خوندم که هشتاد درصد مواد خوراکی که توی فروشگاه هست شکر افزوده دارن.
تنها راهی که آدم میتونه مطمئن باشه که شکر اضافه توی غذا نیست یا اینه که با دقت پشت بسته ها و لیست مواد اولیه رو کامل بخونه، یا اینکه همه چیز رو تازه بخره و همه چیزو توی خونه درست کنه. بعد جالبه که خیلی از شرکت ها به جای اینکه به طور واضح بنویسن شکر، اسم های شیمیایی عجیب و غریب مینویسن که آدم متوجه نشه. ولی وقتی پیگیر میشی میبینی یعنی همون شکر! مثل کریستالاین فروکتوز، دکسترن، دیاستتیک مالت، دایاتیس، اتیل مالتول، گالاکتوز و اسم های عجیب و غریب دیگه که همشون در واقع شکر اند.
