چرا مدیوم
چند روز پیش از هاست سرور قبلی برام ایمیل اومد که موقع تمدید اشتراک رسیده و اگه تا فلان تاریخ کاری نکنم خودشون خود به خود اشتراک وبسایت رو برای یک سال دیگه تمدید میکنن.
همیشه موقع تمدید اشتراک سر این دو راهی میمونم که می ارزه وبسایت/وبلاگ نیمه فعال رو برای یه مدت دیگه هم تو برزخ نگه دارم یا نه. ادامه ماجرا معمولا اینطوریه که با ندا چت میکنیم و اون یه پست منتشر میکنه و من یکی و دیگه میره تا سال بعد که موقع تمدید اشتراک میشه.
حقیقتش اینه که فضای وردپرس با وجود شهرت جهانیش و قابلیت های مختلفش هیچ وقت اونقدر ها به دلم ننشست. هر روز یکی از افزونه ها باید به روز میشد و هر سری یه چیزی از یه ورش میزد بیرون. بعد از این همه ور رفتن با هزار و یک جور تنظیم و بالا و پایین کردن منو ها آخرش طرح و قالبش اون طوری که دوست داشتم نشد که نشد.
از طرفی، مدتیه که بیشتر مطالب خوندنیم رو از مدیوم پیدا میکنم. یه جورایی حس و حال وبلاگ نویسی زمان های قدیم رو داره. وقتی که همه چی تو صد و چهل کلمه و یک عکس خلاصه نمیشد و ملت تو اینترنت سفره دل پهن میکردن و اگه دوست داشتی میخوندی اگه نه هم که. تو این مدت کمبود محلی برای خوندن مطالب طولانی تر واقعا حس میشد. جایی که بتونی برای خودت از این نوشته بری اون نوشته و از این وبلاگ به اون وبلاگ. برای همین به سرم زد چرا مای دیلیز رو تو مدیوم ادامه ندیم؟
حالا چرا مدیوم
هزار و یک دلیل!
اول اینکه مجانیه!
دوم اینکه هوا کردنش دنگ و فنگ نداره. من این پابلیکشین (نشریه؟) مای دیلیز رو اینجا در عرض پنج دقیقه سر هم کردم.
سوم قالبش! قالب اینجا شاید دو دقیقه طول کشید که تموم بشه و دقیقا همون چیزی بود که دو سه سال پیش (سه سال شد واقعا؟) سعی میکردم مای دیلیز شبیهش بشه و بعد از کلی کلنجار رفتن باهاش آخرشم نشد.
چهارم، برای نشریات گروهی محیط ایده آله. نویسنده ها با اکانت توئیتر فیس بوک یا گوگل میتونن وارد مدیوم بشن. نوشتن یک متن جدید کار دو تا کلیک ساده است! اگه دلشون بخواد میتونن نوشته رو به یک نشریه بفرستن یا حتی خودشون یه نشریه جدید درست کنن.
پنجم، سادگی سادگی سادگی! ادیتورش یک صفحه سفید ساده است، آماده برای قلم زدن.
ششم، در حین نوشتن مدیوم مدام مطلب پیش نویس شده رو ذخیره میکنه و این عالیه برای کسایی که حتی یک بار در زندگیشون تو اینترنت (یا کامپیوتر) چیزی نوشته اند.
هفتم، امکان تعقیب کردن و خوندن نوشته های کسایی که نوشته ها یا عادت های خوندن جالب توجه دارن. هر بار که قلب سبز پایین نوشته رو فشار میدین، در واقع اون نوشته رو به دوستاتون توصیه میکنن. یعنی خیلی راحت میتونم ببینم که دوستام چه مطالبی مینویسن یا چه نوشته هایی رو میخونن.
هشتم، بالای هر مطلبی مینویسه که خوندن این مطلب چند دقیقه طول میکشه! من عاشق این قابلیت مدیومم! خیلی وقت ها تیتر یک مطلبی به اندازه کافی جالب توجه هست که خواننده رو به جذب کنه ولی وقتی روش کلیک میکنی میبینی خیلی طولانیه و تو موقعیتی نیستی که بخونیش. برای همین اگه مثلا تو اتوبوس یا قطاری یا جایی هستی که فقط یکی دو دقیقه وقت اضافی داری میتونی خیلی راحت مطالب کوتاه تر رو بخونی و مطالب بلند تر رو ذخیره کنی برای آخر شبی آخر هفته ای که فرصتش مناسب تره.
هشتم دوستان و کسانی که تو توئیتر و فیس بوک میشناسم همین جا هم هستن. فالو کردن و فالو شدن بینهایت ساده است.
امین آسوده مطلب خوبی در مورد برتری های مدیوم به پلتفورم های دیگه نوشته:
تنها اشکالی که تا حالا تو مدیوم پیدا کردم، عدم حمایتشون از رسم الخط های راست به چپه. فعلا من از یک افزونه کروم استفاده میکنم که نوشته های فارسی رو درست نشون بده. ولی با این وجود هنوز به دلیل برتری های بینظیر مدیوم ترجیح میدم مطالبم اینجا باشه تا تو ورد پرس.
کل وبلاگ/وبسایت قبلی رو هم منتقل کردم اینجا. فعلا که این جا به جا شدن و محیط جدید منو دوباره به ذوق و شوق نوشتن انداخته.
اگه این مطلب رو میخونین و دوست دارین که نوشته تون در مای دیلیز منتشر بشه لطفا بگید تا به لیست نویسنده های این نشریه اضافه تون کنم.
